Huntenpop
Mijn maatje en ik, twee vijftigers, zijn weer eens op een festival. Boh Foi Toch is geinig, al zien we slechts het staartje, Nena kan in vergelijking met toen, daar in Gelsenkirchen, niet bekoren en Miss Montreal pakt me thuis, gewoon op de laptop, toch honderd keer meer dan nu hier. We kunnen het niet echt meer vinden. Er gewoonweg zijn is misschien genoeg tegenwoordig.
Ik ben benieuwd naar Meau, een nieuwe zangeres. Mijn maatje gaat naar Elstak. Ons anders en tegelijk hetzelfde zijn. Dat toch nog zoeken naar iets.
Leunend tegen een paal van de tent zie ik een jochie op de schouders van zijn vader. De ogen van de jongen gefocust op de zangeres. Zijn naar vorenstaande tanden. Precies zoals ik vroeger had. De kracht van de vader, de opa die bier uitdeelt, de moeder in gesprek met haar vriendin, het jochie.
Die tanden.
Mijn ogen prikken.
De eerste akkoorden van dat wat haar hit moet zijn. Mobieltjes gaan de lucht in. Armen zwaaien. Er wordt luid meegezongen.
‘Een stukje van mij’.
Een meisje huilt en vindt troost bij haar vriendin.
Mijn tranen stromen.
Ik dep ze niet.
Het meisje. Het jochie.
Een stukje van mij.
Een vrouw met een mobiel aan haar oor schreeuwt tegen de man naast haar dat ‘ene Marieke’ er zo aankomt. Ja, dat heb je natuurlijk ook op een festival.
Mijn maatje en ik ontmoeten elkaar weer.
Zeggen elkaar dat het goed was.
9 december 2025
outlook.comGeplaatst in de categorie: actualiteit
festival
43
Geef je reactie op deze inzending: