Alle inzendingen van Yorgos Dalman

Nazomer, verleden jaar. Logboek zonder einde. Vandaag even geen sex-stories. Het zand heeft een vieze kleur, evenals het water. De vale gloed van de ondergaande zon kan er weinig aan veranderen. Alles is even afstotelijk hier. De lelijkheid zit diep geworteld. Zij parasiteert. Het is doodtij. Een broeierige stilte hangt overal rondom ons. In…

Iemand vroeg me eens of ik niet een roman wilde schrijven, een roman over de beklemming, de eenzaamheid, de waanzin. Een autobiografie waarin ik de verveling in kaart zou brengen, de lusteloosheid in hoofdstukken zou opsplitsen, God in alinea’s zou delen, en zou uitweiden tot in detail over de genadeloosheid en de volstrekte willekeur van het woord,…

De hitte is verzengend. En ik krijg de lenzen van mijn veldkijker maar niet scherp gesteld. Een grote vlakte strekt zich voor me uit met plekken dor gras en zand en verderop een opgedroogde rivierbedding. Onder mijn voeten splijt de grond uiteen. De aarde is hier één grote mozaïek. Voorbij de sidderende lucht rust een kudde olifanten. De beesten…

Het koningskind doet met zijn schelle stem de duizend hoeren van Gomorra uit hun waterige graf herrijzen. De lichamen lopen door de branding, het zand als een bezinksel van paars en looi onder hun melaatse voeten. Het beeld is grofkorrelig zwart-wit, strak uitgesneden, de gezichten van de doodzieke vrouwen net boven het kader gelaten: een zwartgallige…

Ze bouwen daar schepen... In het blauwe landschap gezeten: elf apostelen. De twaalfde ligt met zijn gezicht dood in de vermicellisoep. De dreigende lucht boven hen in Bijbels, en wanneer het onweert spreekt Golgotha. De apostelen koesteren zich in het schrale najaarslicht dat sporadisch door de wolken heen dringt. De oostenwind bijt in hun lange…

"Scene 4 - Verlaten schoolgebouw, smorende zomernamiddag": het verlaten schoolgebouw met de planken voor de ramen op de begane grond en de ingegooide ramen erboven en het agressieve onkruid dat alles overwoekert. Sla in je op: een tochtig, braakliggende ruine, een skelet van steen en as en afbrokkelend cement. Klimop meandert als een web van spataderen…

Regen. Een eindeloze fascistische mars van waterdruppels. Regen in mijn gezicht. Regen in mijn kleren. Regen diep in mijn schoenen. Het was ver na middernacht en ik stond op het punt om een leven te nemen. Mijn leven. Ik zou het in mijn handen nemen en schenken aan de rivier beneden me. De brug waarop ik stond was een naamloze brug. Te klein…

'De vrouw in de kamer' is de bijzondere debuutbundel van Yorgos Dalman. De verhalenbundel wordt bevolkt door eenzame dolers en drifters, door rusteloze moedermoordenaars, ontspoorde bartenders, naakte Urkers en andere sociale ontheemden. Ze zoeken wat warmte, wat genegenheid of simpelweg wraak. Vraag ernaar bij je boekhandelaar.…

Je vingers strelen de hals van een flesje Rivella Light, zoals je mij wel eens vast hebt. Een zucht van onthemeling ontsnapt aan je ontzielde mond, een zucht die ik 'rank' wil noemen. Liefkozingen op een bed van verdorde rozen. Veelspraak, ten tijden van overgave, of zelfs verachting. De stilte om ons heen en de soundtrack van vallende, autistische…

Het rommelmarktklokje met de barst in de façade zucht twaalf keer. Droefgeestig kweelt de oude koekoek zijn wijsje. De bruine bonen vechten met het spek om het beste plekje in mijn schotel. Stukjes oude kaas spelen krijgertje rond de bowlkom. Buiten miezert het. Een manisch-depressieve lantaarnpaal schudt haar licht heen en weer. De druppels op de…

Een verlaten zandweg meandert tussen de landerijen door. Een dode slang, een uitgehongerde rivierbedding. Verdorde struiken als huidplooien van stukgeslagen goden. Ginds, nabij de horizon: de stad. De stad waar alles stil staat bij het voorbijgaan van tijd. Waar iedereen verveelt uit hoge ramen hangt met een fles vol regenwater, waar iedereen omlaag…

Want wat zullen de laatste dagen van de zomer ons nog brengen? Een kleine jongen zit voor het venster van de buren, zijn neusje plat tegen het glas gedrukt. Zijn gezicht schittert in het licht van de ondergaande zon, totdat je hem passeert en even nieuwsgierig blijft staan zodat je schaduw over zijn gezicht valt en je hem zo even het zicht van buiten…

Daar gaat een oude man voorbij. Je zou erbarmen willen tonen voor zijn traagheid wanneer je hem uit het venster voorbij had zien gaan. Trager nog dan de kinderen die in cirkels om hem heen liepen, schreed hij voort. Trager dan zij stenen gooiden, probeerde hij het gezicht met zijn handen te beschermen. Trager dan zij heen renden, schudde hij zijn…