Verhalen

Desiderii Marginis

Regen. Een eindeloze fascistische mars van waterdruppels. Regen in mijn gezicht. Regen in mijn kleren. Regen diep in mijn schoenen.

Het was ver na middernacht en ik stond op het punt om een leven te nemen. Mijn leven. Ik zou het in mijn handen nemen en schenken aan de rivier beneden me.

De brug waarop ik stond was een naamloze brug. Te klein, te nietig, te ver afgelegen om bij naam genoemd te worden.
Ik gaf hem een naam, zomaar een, vluchtig, als de kus van een hoer: "Waanzin".
De maan boven me glimlachte sleets. Voorzichtig legde ik een hand op haar wang - die voelde ongemeen koud aan.
De sterren zelf waren nauwelijks te zien, behalve wanneer ik laconiek omlaag keek naar het donkere water onder me. Dan kon ik talloze kleine, bleke marionettengezichtjes waarnemen. Ze hingen in de lucht, ze beten zich vast aan de hemel, of dansten haast psychotisch op stokken die door niet waarneembare handen werden vastgehouden.
Maar ze verscholen zich meestal en lieten zich aleen maar zien in hun spiegelbeeld. Deze verschijning in het anomale, in het bizarre, in het tegenstrijdige, was haast Bijbels, dacht ik.

Het was het laatste wat ik dacht.

Schrijver: yorgos dalman, 20 oktober 2004