Claustrofobie tussen twee vrouwenbenen

Je vingers strelen de hals van een flesje Rivella Light, zoals je mij wel eens vast hebt.
Een zucht van onthemeling ontsnapt aan je ontzielde mond, een zucht die ik 'rank' wil noemen. Liefkozingen op een bed van verdorde rozen. Veelspraak, ten tijden van overgave, of zelfs verachting.
De stilte om ons heen en de soundtrack van vallende, autistische herfstbladeren zijn als een tijdelijk monument voor ons beiden.
Zaterdagavond: niets dan wat zinloos voetbal op de buis.

Een serene rust hangt in de gordijnen, kleeft aan de ramen, ligt verspreid over de sofa.
Het boek 'Mutilation is art' in je handen, een surrogaatlach op je smoeltje, de rug in tweeën gevouwen.
De pendule tikt, Borretje spint.

Luister: dagen van weleer, een avond met iets van klasse.
Zachtjes tegen het behang omhoogkruipend: 'Loverman' van Nick Cave, een spoor achterlatend van gesmolten suiker en gitaarriffs van lucide moordballades.

Een woord valt van de schouw: 'vilein'.
Opgedroogd, ontdaan van as, haast wereldvreemd. Een meditatie over verlies, vervreemding en eenzaamheid.
'Vilein', zacht en zachtjes als lipstick met glitter waaruit een fatale kus kan worden gewonnen.

Ik weet het niet - ik weet het echt niet.
Er verschijnt een barst in ons monument, als in het marmer van een grafsteen met borderline. Onderwijl een straffe oostenwind: hij pleit, hij smeekt. Of dat lijkt misschien alleen maar zo.
(De doden smeken om prozac, maar niemand die hen kan horen...)

Zeg iets, denk ik. Zeg iets. Maar ik zeg niets.

En dan kun je zomaar ineens naar me opkijken met je weeë ogen, met je toendrahuid, je Marlboro Light-adem die klinkt als het buigen van Engelse varens.
Ik sta op het punt mezelf te verliezen in dit slaapkamer-panorama, in dit glijdende 'Panavision widescreen-shot', jouw ogen links en rechts op het scherm, geen ondertiteling, geen pauzes, geen fucking saaie eindcredits.
Alleen jij, je mond, je ogen, je adem, en je verregende film noir-stem waarmee je me zo achteloos vraagt: 'Schatje, is er nog mosterd?'