'Gij zijt die man'
Iemand vroeg me eens of ik niet een roman wilde schrijven, een roman over de beklemming, de eenzaamheid, de waanzin. Een autobiografie waarin ik de verveling in kaart zou brengen, de lusteloosheid in hoofdstukken zou opsplitsen, God in alinea’s zou delen, en zou uitweiden tot in detail over de genadeloosheid en de volstrekte willekeur van het woord, diens halsstarrigheid, diens immoraliteit.
Ik hoefde niet lang na te denken over de vraag, dat hoef ik doorgaans toch al niet. Eén ding was zeker, ik had mijn depressies inmiddels eigenhandig tot mythe verheven – tot klare Godstoestand.
‘Mijn leven,’ vroeg ik. ‘Daar zou ik nog geen haiku aan willen wijden, beste vriend.’
En daarmee was de kous voorlopig af. Maar ik had het bij het verkeerde eind. Vanzelfsprekend haast. Ik had het zo heel erg mis.
Van alles is er teveel, van de mensen, hun woorden, hun zinloosheid, van hun tragiek. Het bestaan zelf heeft niet langer meer een bestaansrecht, het leven is niet langer meer een knipoog van een goede verstandhouding, en God, God heeft niet langer meer carte blanche, wat mij betreft.
Maar ik fulmineer nu op anderen, terwijl ik het allemaal aan mezelf te danken heb. Nog geen maand geleden had ik de riemen van de psychiatrische inrichting van me afgegooid. En ik ben weer alleen, ik ben weer terug in het heden, terug in de tijd. Want geloof me, waar ik zat bestond geen tijd, daar was geen voorbijschrijden van zonlicht, geen lengen van schaduwen. Ontheemd zijn was een tijdelijk monument, dat bestond tussen twee oogwenken in, en het leven daar was een eeuwigdurende fractie tussen twee seconden van een stukgeslagen horloge.
Niemand kon zien hoe ziek ik was, ik kon mijn vreugde voor een gestaag aankruipende dood niet met iemand delen. Dit soort dingen bleef privé. Dat was niet mijn mening, dat was wet.
Er zijn momenten waarop ik verliefd ben op mezelf, omdat ik, als ik in de spiegel kijk, ineens zoveel op een ander lijk, op een vreemde. Het is als een pirouette maken in een zaal vol lachspiegels, constant zie je jezelf, maar wel misvormd. Die momenten zijn zeldzaam, en als ze er zijn, zijn ze traag en ongrijpbaar. Dat is wat ik weet.
En die knipoog naar mezelf elke morgen?
Het blijft een onbeantwoorde liefde.
wanadoo.nlGeplaatst in de categorie: eenzaamheid
waanzin
609
Geef je reactie op deze inzending:
groetjes