Alle inzendingen van i.Broeckx

De gestalten zijn harmonieus gerangschikt op de zwart-wit-foto. De fotograaf uit dat verre jaar, 1963, had zeker gevoel voor compositie. Helemaal links zie je mijn zusje op de schoot van onze elegante, jonge moeder. In het midden sta ik. Met wijd opengesperde, waakzame ogen kijk ik in de lens. Mijn ...

In onze jeugdjaren; jaren van onschuld, getekend door armoede, hadden we niet veel, maar eens bezochten we met onze ouders bij uitzondering Den Haag, Scheveningen en Madurodam. Hoe goed herinner ik me nog de aanblik van het trotse en monumentale Vredespaleis, gesitueerd te midden van haar parkachtig...

Daar zijn ze, bij de bushalte; de jongeren, vertegenwoordigers van een nieuwe, stralende generatie; ze schertsen levendig met elkaar; hun ogen stralen van vibrerend jong leven; ze zien opgewekt, vol van vertrouwen en enthousiasme hun leven en hun toekomst tegemoet; een toekomst die mij zal ontgaan, ...

Toen ik van huis ging verwelkomden mij de narcissen, in keurige colonnes wachtend op de aanstaande lente, in het plantsoen naast mijn flat..... De ijverige dames waren samengekomen in een lokaal van het nabijgelegen Wijkcentrum, en gezeten rond een lange tafel volvoerden ze hun knutselwerkjes. Ee...

Bij "Panaché" kun je terecht voor een kop thee of koffie en voor veel meer zaken die ik hier niet alle onder woorden kan brengen. Na mijn gebruikelijke boodschappen bezocht ik het genoemde etablissement in redelijk goede stemming en signaleerde vóór mij aan een tafeltje een meneer met grijze pe...

Bij "Vincentius" aan de Veemarktstraat in Tilburg kun je altijd wel iets van je gading vinden. Mijn oog viel daar op een zwart vierkant klokje met gouden wijzers (inmiddels siert het een van de beide bureaus die mijn woonkamer rijk is). Het klokje zal trouw en in een gestaag ritme de uren wegtikke...

Na de mislukkingen, de teleurstellingen, de afwijzingen en de pesterijen werd mijn parool: "Don't shoot at me, I am only the piano player" Daarom ging ik me als uiterst zwijgzame notuliste op de achtergrond houden en ging ik me "schuilhouden" in gezelschappen en vergaderzalen tijdens de vergaderinge...

Moeder, je portret in zwart-wit aan de wand lijkt soms tot me te gaan spreken. Je lijkt me je favoriete adagia die je tot levensmotto had verkozen en die ik me altijd zal blijven herinneren weer te zeggen, zoals de uitspraak: "Wie zich aan een ander spiegelt, spiegelt zich zacht" Op de foto draag ...

De afstand Tilburg-Biezenmortel is met een Regiotaxi snel te overbruggen. Op de snelweg geeft een blauw bord met witte letters de plaatsnaam "Biezenmortel" weer als we niet ver van de inrichting zijn. Eenmaal gearriveerd zie ik achter aan een lange gang mijn broer de dans van de waanzin dansen...

Ze is nog altijd te midden van de levenden en heeft haar eenennegentigste levensjaar bereikt. In haar huisje in het dorp verwelkomen kunstvoorwerpen mij nog altijd. Naar Haar vluchtte ik eens tijdens dolzinnige escapades van mijn jonge jaren. Nu speelt zij piano en wiedt zij het onkruid in haar ...

....en zo was onze samenkomst; we zaten bij het raam en spraken eindeloos over heel veel boeken en we dronken eindeloos veel citroenthee.... Het licht dat in brede bundels en banen in de verte neerdaalde vanuit asgrauwe wolkenpartijen werd ons geschonken. Je hebt voorgoed een andere woonstede gek...

Dertig jaar geleden, toen ik verkeerde in desastreuze werkomstandigheden, zette een schijnbaar onzinnige, maar trefzekere intuïtie mij aan opnieuw de boerderij te bezoeken waar mijn liefste zus, bloed van mijn bloed, het leven geschonken had aan mijn neef W. Foto's uit dat jaar tonen moeder en zoo...

Mijn vroege jaren op het lyceum waren allerminst onaangenaam; we mochten tekenen en kalligraferen onder leiding van meneer Heijdenrijk en meneer Hurkens leerde ons het notenschrift. We traden op in de Schouwburg in een grootse, moderne opera, getiteld; "The Astronaut". Later stelden Vergilius, Ovi...

Alle middelen zijn ingezet in het ziekenhuis; een leger van artsen en verpleegkundigen is aan mijn bed verschenen en heeft me terzijde gestaan. Medicijnen en verneveling zijn toegediend door middel van het infuus en "mondeling" en vervolgens kwam de mededeling: "U mag morgen naar huis". De lo...

Een melodie komt aanrollen uit het kleine televisietoestelletje dat een erfstuk vormt van de allerliefste die vijftien jaar geleden door de dood afscheid nam. Een melodie, samengesteld door instrumenten die ik niet herken. Het toestel toont mij onafgebroken beelden van onherroepelijke en onherst...

Hij was lang, slank en elegant en hij droeg een chique jas en pantalon om zijn lange, mooie benen; een leuke Tilburgse senior die mij in dialect te woord stond en met wie ik best een beschuitje zou hebben willen eten. De kou van januari doordrong ons en slechts de weersomstandigheden kwamen ter spra...

In het Restaurant van Woonzorgcentrum "Joannes Zwijsen", ook wel "De Refter" genaamd, hebben enkele ouderen zich verzameld. Ze werpen bij mijn komst nieuwsgierige, belangstellende, dan wel opdringerige blikken in mijn richting. Sommigen zijn hulpbehoevend en later op de middag, als een paneel me...

Een merkwaardige waterplas, een soort binnenzee of -meer strekt zich uit langs de kant van de weg die leidt naar Biezenmortel. Fragiele, kleine eendjes dobberen en deinen ergens op de woelige stroom. Spoedig zal ik de inrichting bereiken waar mijn broer sinds jaar en dag is ondergebracht en waarvan...

Waar, in Tilburg, het Sint Annaplein als het ware moeiteloos en onmerkbaar overgaat in de welhaast kosmopolitisch aandoende Korvelseweg met haar vele, al dan niet succesvolle, neringdoenden (blauwe naamplaatjes dragen de naam van het plein en van de weg) was eens, lang geleden, mijn studentenkamer d...

Vóór het paviljoen dat de zwakzinnigen, alsmede mijn broer, huisvest en waar zorgzame verplegers over hem waken, houden een kromme berkenboom en armzalige takken die een zwakke bloei tonen in het hoopvolle vooruitzicht van de lente, nauwelijks het leven.... Een patiënt in een rolstoel, kenneli...

Een merkwaardige "boulevard" strekt zich uit aan de horizon van mijn blikveld. Daar is een kapsalon en een Turkse bakker. Rood en groen neonlicht flakkert in de nachtelijke uren. Op de achtergrond rijzen de gebouwen van Traverse, de daklozenopvang, hoog op, nog boven het lage, langwerpige pand van...

Drie trotse vlaggen zijn naast elkaar geplant op het dak van ons nieuwe stadhuis en een ervan is zelfs de LHBTi-vlag en grote letters op de gevel geven de naam weer van mijn geboortestad: "Tilburg" Eens mocht ik de verbouwing en renovatie van het monumentale pand "van binnenuit" aanschouwen: haa...

Ik besloot het hem tenslotte maar eerlijk te bekennen: "Ja, u hebt te maken gehad met mijn broer, met mijn krankzinnige broer, Thijs". De man die ik ontmoet had in de wachtkamer had jarenlang als verpleger gewerkt in de inrichting en hij was wegens zijn menslievende professie ongetwijfeld op de h...

Wie is er tegenwoordig eigenlijk niet "beperkt"? Gezegd moet worden dat een wereldberoemd filosoof uit de Oudheid, namelijk Seneca, als niemand anders vastgesteld heeft dat zelfs het grootste genie per definitie zijn/haar beperkingen kent: "Nullam umquam exstetit magnum ingenium sine aliqua dem...

Bij de "Action" aan de Bernard Loderstraat in Tilburg scharrelt meestal wel een ruim publiek rond. Niemand wil graag zijn budget overschrijden en koopjes zijn altijd welkom. Men hoeft zich geen zorgen te maken over de vraag of men hier wel of niet "Fleece"-dekens zou verkopen. Ik heb ze wonderli...

Hoog rijst de gevel op van het voorvaderlijke huis aan de Oude Markt in Tilburg. Even verderop is de winkel van de oude bakker die zijn leven slijt achter de toonbank waarin diverse soorten gebak zijn uitgestald en waar ik nog altijd een saucijzenbroodje kan verkrijgen dat als ontbijt kan dienen. De...

Hoe verheugd moest ik niet zijn dat ik - geheel zonder betaling - het handje van mevrouw de hele dag mocht vasthouden; van mevrouw die leed onder toenemende eenzaamheid, een zwaar spraakgebrek en beginnende blindheid? In Tilburg West opende zich een wereld voor mij; een tot dan toe onbekende wereld;...

In 1979, toen de sneeuw viel, is ze geboren, mijn trouwe Ilonka, die mij op een goede dag geschonken werd. Ze is gekomen en ik verklaarde haar geen werkgever te zijn en dit voor haar nooit te zullen worden. Met Kerstmis bracht ze me een geschenk, namelijk een feeëriek landschapje, een straat me...

Een systeem zonder weerga en vergelijkingsmateriaal, een weergaloze revolutie die alles overkoepelt en die mijn geestesvermogens vergaand overstijgt heeft het roer in de maatschappij overgenomen, bepaalt alles en iedereen en heel ons doen en laten. Het betreft de digitale revolutie. Door het ono...

We kwamen te praten in het restaurant van het Twee Steden Ziekenhuis; twee echte oude Tilburgers, opgegroeid in dezelfde contreien, die beiden hun geboortestad van haver tot gort kenden. Een krans van grijs haar omringde zijn overigens kale schedel. Ik vroeg hem of hij een interessant boek aan het l...