Alle inzendingen van i.Broeckx

Het zij verre van mij op "amateuristische" wijze de kennelijk hoogverheven academische filosofie en alles "wat zij in haar kielzog meesleept" te willen beoefenen, maar het lijkt mij duidelijk dat wij niet kunnen kennen wat buiten de bepaaldheid van onze zintuigen en ons verstand ligt: "Das Ding An Sich Ist Nicht Zu Erkennen". Maar die landschappen,…

Na een rondgang door een zaak waarin velen belangstellend rondneuzen naar de goedkope aanbiedingen had ik wat rinkelend en kwetsbaar aardewerk in de tas waarmee ik tegen haar opbotste bij de kassa waarop ze meteen maar in woede ontstak en mij "onbeschoft" noemde. "Geen olie op de golven!" dacht ik en "Wegwezen!" niet verwachtend dat de kassière tot…

Zoals gebruikelijk hadden zich weer enkele personen verzameld op het kleine terrasje vóór Kringloopwinkel "Portagora" aan het Koningsplein: een man wiens uiterlijk men zou kunnen omschrijven als dat van een "Old Hippie", met lang donderblond haar en een snor en baard en een mevrouw die absoluut geen opvallende kenmerken droeg. Ter sprake kwamen hun…

Ik trof hem vóór de Heikese Kerk toen het carillon "Merck toch hoe sterck" speelde. Hij voerde een enquête uit voor de Gemeente Tilburg en vroeg me naar mijn mening over de Tilburgse binnenstad. Ik merkte op dat die best wat meer "historie" zou kunnen gebruiken, zoals dat in Den Bosch het geval is en wees hem op mijn "voorvaderlijk huis" aan de Oude…

Je werd ons geschonken, Natuur: door God of door de Voorzienigheid (?) met je uitgestrektheid, je enorme mogelijkheden, je grote lieflijkheid, je immense schoonheid.... Ons duivelse genie, dat wij ten kwade aanwenden, moest jou kapotmaken, moest ons grootste geschenk ruïneren.... En de regen huilt; de donder klinkt als een protest; hoe lang nog…

Tante had me opnieuw genood in haar dorp bij 's-Hertogenbosch waar ze na de dood van haar tweede echtgenoot haar jeugdvrienden heeft teruggevonden.... We zouden een restaurant bezoeken dat hoog uittorent boven uitgestrekte groene velden, doorsneden door een water dat haast demonisch aandoet (voor wie daar gevoel voor heeft) en dat bezocht werd door…

Lucinda, we zijn de lange, bochtige weg van het leven zij aan zij gegaan. Nu grijnst de dood je in het gezicht, nu je depressie ondraaglijke vormen heeft aangenomen.... Moest het uur van ons afscheid uitgerekend komen op de Tilburgse Kermis? (Eens speelde je nog "Abschied vom Klavier" voor me op de piano die je sinds lange tijd niet meer aanroert…

Vanuit Restaurant "De Caroussel" te Tilburg heeft men een riant uitzicht op het voormalige Paleis van Koning Willem II waar de driekleur halfstok wapperde; elegant en fier, vrij en indrukwekkend, in confrontatie met de altijd mysterieuze, onachterhaalbare, maar eveneens zeer indrukwekkende dood. En zo werd hem, die ons ontvallen was, eer bewezen;…

Het kan goed toeven zijn bij Kringloopwinkel "Portagora" aan het Koningsplein. Welwillend en goedgunstig, om niet te zeggen; liefdevol voorziet men je daar van een glas thee met een koekje en je kunt je blikken naar wens richten op de grote, wandvullende foto in zwart wit van wevershuisjes of op datgene, dat zich zoal afspeelt in die zaak. Een meneer…

Toen, in een lang vervlogen tijd, ik ontslagen was en gekwetst zoals nog maar zelden, ben ik de hond gaan halen. Van dieren heeft men nooit af te wachten wat de brute, misdadige en zogenaamd "normale" mens onder meer in het maatschappelijk leven klaarmaakt en ik koos de hond, die te midden van andere stakkers verbleef in een kale, getraliede kooi inderdaad…

.....en zo bezag en beschouwde ik de levenloze voorwerpen in mijn kamer van overjarig studente en "oude vrijster"; de voorwerpen en het meubilair die mij gebleven waren als enige reminiscentie aan hen, die niet meer te midden van de levenden zijn; degenen die mij zo vroeg en en zo snel ontvallen zijn, met andere ogen, alsof een hart in hen klopte, alsof…

We waren bijeengekomen in het Restaurant van het Zorgcentrum dat uitmuntte door kaalheid en armoedigheid. Glazen wanden rezen op en boden uitzicht op arbeidershuizen waarvan de troosteloosheid door de aanwezige gasten niet werd opgemerkt. Vele demente ouderen waren aanwezig en zij werden getrakteerd op een variëteit van liedjes uit de oude doos, die…

Het lijkt soms in juli dat de herfst al intreedt als er een nevel in de straten hangt en zelfs midden in de stad kan een landelijke sfeer heersen. Zo is daar de boerderij aan de Reitse Hoevenstraat met haar rieten dak waarnaar mijn voetstappen zich vandaag richtten(om daar te komen passeert men een oud klooster dat haar muren trots verheft). Lieflijke…

De antracietgrijze stenen van de graven zijn gegroepeerd in lange rijen, in keurige sequenties, op het kerkhof aan de Hoflaan en tonen geboortedata en sterfdata die vaak toch wel ver in het verleden liggen. Mijn vriendin vraagt me de onschuldige witte bloemetjes op het graf van haar ouders te voorzien van fris, koel, helder water. De omgeving ademt…

Het meisje wil dood. Er is geen ontkomen aan haar wens en er is geen alternatief meer. Elf maal loerde de dood haar al in het gezicht, op eigen verkiezing. Haar haar glanst, haar gebit is krijtwit, ze draagt alle charmes van haar jeugd en ze heeft nog de steun en bescherming van haar ouders en zussen, maar de schizofrenie overstemt, overheerst haar…

Wie kan nog wensen te vertoeven te midden van de gribus die zich manifesteert in Breda, tussen de vervallen flatgebouwen, tussen de restanten van een fabriek, genaamd "De Faam" waarvan een schoorsteen eenzaam oprijst te midden van puinhopen? Merkwaardig genoeg is daar dan ineens dat supersonische, hypermoderne station, met stalen trappen, met uitgebreide…

.....en ik ben teruggekeerd; na lange jaren ben ik teruggekeerd; terug naar het huis; naar het huis dat daar op me wachtte al die jaren, gelegen te midden van die landelijke omgeving. En daar, in haar kamer, staat nog altijd de kast, de zilverkast, een erfstuk en een laatste reminiscentie aan mijn arme ouders, met de gouden bekleding, met het lieflijke…

.....en zo legde oma in die zo lang-vervlogen tijd steevast iedere week de afstand af die ons van elkaar scheidde..... Door de grauwe straten die geen schoonheidsprijs verdienen en via de oude draaibrug over het Wilhelminakanaal bereikte ze ons kleine arbeidershuisje. De sfeer in onze kleine kring was dan vaak niet al te vrolijk of opgewekt als…

Het uitzendbureau had me verwezen naar een van de villa's aan de Bredaseweg die tot kantoor was omgebouwd en in welks kamers heren in hemdsmouwen en nette pantalons en colberts de hele dag zaten te rekenen achter computerschermen; een accountantskantoor. Mijn stem schalde door het hele gebouw als ik aankondigde dat er telefoon was voor een van de…

In een leeggeplunderde wereld, met een leeggeplunderd hart; de tempels van het consumentisme zwaar verfoeiend, sjokte ik voort met in mijn handen een zak drop, over de Noordhoekring, me bewust dat de "Tractatus Logico Philosophicus" van "wanhoopsridder" en "brokkenpiloot" Wittgenstein nog steeds de boekenplanken bezet van Boekhandel Gianotten aan de…

De bushalte van lijn zeven biedt uitzicht op het pand van "TBV Wonen", op "Villa Constance" en op het Noord-Brabants Natuurmuseum, gebouwen die zich broederlijk, of zo men wil zusterlijk aaneenrijgen en aldus een saamhorigheid schijnen aan te duiden die in de wereld van de mensen vaak ver te zoeken is en men kan er altijd mensen ontmoeten en vooral…

Het oude Smidspad, geflankeerd door merkwaardige "bric-à-brac"- zaken en al even merkwaardige "beeldhouwateliers" met artefacten van twijfelachtige kwaliteit in de etalages, doorsnijdt een gedeelte van onze stad en slingert zich van het westelijke naar het oostelijke deel daarvan en mondt bijna uit in de Theresiastraat met haar elegante vooroorlogse…

Ach liefste, aller-allerliefste schat, in het ziekenhuis gaf je me de magische cognackleurige steen cadeau die je gekocht had bij "Pleiade"; de steen met de eigenschappen die mij zouden moeten genezen, maar de artsen moeten mij helpen.... We stonden zij ;zij, heel ons lange leven. Aan jouw hand strompelde ik voort. Niemand kent mij zoals jij.…

Terugkerend van de Rabobank, waar twee elegante, joyeuze jonge jongens met weemoedige bruine, respectievelijk grijze ogen en gekleed in geruit colbert en pantalon, zoals past bij die zaak, me hadden geholpen met mijn bankzaken en voortwandelend in de smorende, de zenuwen verlammende hitte, trof ik aan de kant van de weg, op een vensterbank, een zielige…

Het was op een van die milde zomerdagen waarop een licht briesje de zintuigen streelt en verwent, dat we elkaar ontmoetten bij Kringloopwinkel "Portagora" aan het Koningsplein. Hij had daar - kennelijk besluiteloos - rondgesnuffeld zonder tot een aankoop te kunnen overgaan en was nu neergestreken voor een kop koffie. Op de achtergrond, in een uithoek…

Al twintig jaar arriveren de enveloppen die ongeopend blijven sinds onze grote ruzie, Die twintig jaar overbrugde je humorloos en rancuneus en je wrok en verbittering stapelden zich torenhoog en buitenproporttioneel op. Ik scheur je enveloppen niet meer open, zoals eens om niet de hatelijke afbeeldingen onder ogen te krijgen. Zelfs in het licht van…

In de vroege morgen, om half zeven om precies te zijn, meldde ik mij opnieuw bij een eengezinswoning. Een menigte van vogels hief een opgewekt en vrolijk concert aan in het park, eens decor van vele festiviteiten, dat de dokterswoning begrenst, maar een doodsverwachting omfloerste en beheerste mijn wankele, bange hart. In de kale, onherbergzame…

Het zonlicht van de zomer, van de maand waarin ik zesenzestig jaar oud word, schittert en schemert door de brede, lichtgroene lambrizeringen in de hal van het Twee Steden Ziekenhuis. Hier wacht ik tot ik later ondergebracht word in een soort "huiskamer" waar meerdere patiënten die behandeld worden voor diverse kwalen zijn ondergebracht. Spoedig arriveert…

Eens (je was al ver boven de zeventig) verraste je me met een zilveren kettinkje waaraan een sierlijk steentje bungelde, onbewust als je was van het feit dat ik een vrouw ben die zich niet zozeer opdirkt en zeker geen fotomodel. Plotseling en plompverloren, in een abrupt gebaar, legde je het cadeautje naast me op tafel, naast de stoel die ik altijd…

Het kan als merkwaardig worden beschouwd dat wat zich zo prominent en kennelijk allesoverheersend aan ons schijnt op te dringen: de hittegolf eveneens zo prominent aanwezig schijnt te zijn in ieder gesprek, in alle conversatie en dus ook in gedacchten en gevoelens van alle mensen. Ja, het is warm maar dat gaat toch in ieder geval voorbij en is er verder…