Hartenkreten

De verloren sleutels

Ze had mijn stem gehoord die doorgedrongen was tot in de kamers van haar appartement, waarmee ik haar buren om hun telefoon vroeg. Snel kwam ze naar buiten en schoot ze te hulp. Met blikken op haar gezicht als van een lieftallige Madonna die medelijden of mededogen dan wel verbazing schenen uit te drukken, keek ze even later speurend of belangstellend mijn kamer rond en vestigde haar ogen op de bontgekleurde, grote foto van het Wilhelminakanaal aan mijn wand met de witte brug op de verre achtergrond en de boot met schoorsteen met kringelende rookpluim op de voorgrond.

Ik was mijn sleutels verloren en het toeval wilde dat in de straat, zo verklaarde ze, sleutels gevonden waren die waren bevestigd aan een eikenboom, verderop in het plantsoen; het zouden mijn sleutels kunnen zijn. We wandelden samen over het bochtige pad naar de bewuste boom maar de vondst bleek een teleurstelling te vormen: de aangehechte sleutels leken in niets op mijn oude vertrouwde sleutels, bevestigd aan de hartvormige sleutelhanger, die ik node miste.

Onverrichter zake aanvaardden we de terugweg en ik verklaarde aan mijn tot dan toe onbekende buurvrouw altijd tot wederdienst bereid te zijn. In het trapportaal namen we afscheid en mijn buurvrouw beklom de trappen en we hervatten ons rustige en vreedzame bestaan in ons appartementencomplex.

Schrijver: I.Broeckx
7 juni 2020