Alle inzendingen van i.Broeckx

In het Elisabeth Ziekenhuis met haar lange en labyrintische gangenstelsels duiden teksten aan de wand op de geringe literaire begaafdheid en het taalkundig onvermogen van de auteurs hiervan. Niettemin zijn ze gebeiteld in de muren en schijnbaar voor de eeuwigheid bestemd. De werkelijke literatuur heeft meer te bieden. Het is aangenaam in de warme…

In de brede gangen van het moderne schoolgebouw stond men glimlachend achter lange tafels. In een uithoek strekte een tropische boom haar takken uit naar het plafond en ik dronk er koffie en overzag het gewoel. Glimlachend paaide men de passanten om vrijwilliger te worden; vijftienhonderd vacatures stonden open. Ik pikte hier en daar een kleurig paaseitje…

Die elegante vlaggen wapperden die dag aan de vlaggenstokken; het rood-wit-blauw werd breed ontplooid en eer en respect werd betoond aan de negentienjarige jonge vrouw, zo wreed weggerukt uit het leven. Het kan nu overal gebeuren. Het cliché, het grootste cliché, het alom gedebiteerde en haast versleten woord "veiligheid" is niet meer van toepassing…

Op de Tilburgse markt is het altijd gezellig en er is ook vaak de gelegenheid een praatje te maken, bijvoorbeeld met een flamboyante bloemverkoper die daar naast een uitstalling van fleurige, florissante plantjes met felrode bladeren staat te kleumen en je vraagt hem opgewekt: "Zijn het primula's of petunia's?" Het blijken primula's te zijn en je…

Toen de regen tegen mijn ramen kletterde en kletste op een late januaridag die op de een of andere manier het voorjaar vervroegd scheen in te luiden, bracht ze mij het kleed. Het vormde een late en onverwachte herinnering aan de liefste, genaamd Cecilia, sinds lang niet meer in leven, die de lieflijke,kronkelende bloemmotieven en lijnen met ijverige…

Men moet ervan kunnen houden om bij Café "Anvers" aan de Oude Markt te vertoeven. Het interieur van de zaak is behangen met misschien wel wat merkwaardige posters en attributen; alle reminiscenties aan België, zoals foto's van het Belgische Koningshuis. Toen de klimaatproblemen ook in Tilburg hoogtij schenen te vieren en een felle storm buiten regeerde…

Opnieuw, maar na lange, lange jaren ben ik de weg gegaan, ben ik de gang gegaan, weg van het vriendenhuis dat steeds mijn thuis was, waar ik ooit was ontvangen, kennelijk hartelijk en bereidwillig en liefdevol, waar het altijd veilig was en vertrouwd, waar geen dreiging en onrust heersten...... Jullie dorp en jullie kleine huis lagen, schijnbaar…

Bij het station in Tilburg is sinds kort sprake van een nieuw scenario, een nieuwe sfeer, een nieuwe overkapping. Waar eerst nog en gedurende zo lange tijd onze bussen arriveerden en vertrokken aan de achterkant, waar men eveneens uitkeek op ons kroepoekdak, op de geweldige overhuiving die de aankomende en vertrekkende treinen als beschermend overkapt…

Dat ik alleen toehapte tijdens het sollicitatiegesprek wegens het riante salaris dat in het vooruitzicht gesteld werd en dat ik mateloos had gebluft over capaciteiten die in feite niet bestonden, kan ik vandaag de dag niet ontkennen. Ik was drieëntwintig en de directeur van het Nederlands Textielmuseum was toentertijd drieëndertig en ik gaf hem heimelijk…

Een taxi had me door de nacht gebracht naar het Wijkcentrum waar de bleekwitte letters "De Symfonie" aan de gevel oplichtten. In het kale vergaderlokaal zou de klok aan de wand anderhalf uur van mijn leven wegtikken terwijl ik bezig was met mijn zozeer gewaardeerde maar zo "domme" notuleerwerk en terwijl een collega, kennelijk geïnteresseerd, mij maar…

De vergadering zou plaatsvinden in een mooi lokaal, mij nog onbekend, aan de rand van de stad in een nog koud voorjaar, te midden van weiden waarin bokjes en geitjes dartelden. Een meneer met forse tatouages die zijn gehele arm bedekten zou het hoogste woord voeren over organisatie en lay-out van onze krant. Andere heren met fors opbollende buik boven…

Men riep mij bij de naam van mijn vader en grootvader: Broeckx. Het ontroerde mij. (De daaraan voorafgaande nacht nog was mijn beschermer en grote voorvechter, mijn vader, in mijn droom verschenen en hij had mij het geld "geschonken" voor de achterstallige huur). Ik zag de kleurige biljetten nog voor me terwijl ik tegelijkertijd mijn blik vertwijfeld…

Het instituut was gevestigd aan de zuidrand van de stad in een smal gebouw van twee verdiepingen die verbonden waren door een wenteltrap en het droeg mogelijk ook op de gevel haar trotse naam:"Economisch Technologisch Instituut voor Noord-Brabant" Als een coryfee was ik binnengehaald, als gymnasiaste en de directeur die iedere dag arrogant en zelfverzekerd…

In de kamer werd het zonlicht van juni gefilterd door de dichte gordijnen. Ik was nog een kind en bewaarde in een schoenendoos de kleurige, bonte strengen borduurgaren die mij fascineerden: mijn bezit. En zo bewaarde ik ook de bladzijden uit het jeugdblad waarop de sterrenstelsels stonden afgebeeld en die een encyclopedie zouden moeten gaan vormen.…

Het viel niet te ontkennen dat zij haar lange volzinnen, waarmee ze mij overspoelde, lardeerde met de woordjes: "ja,ja". Zij leed aan mij onduidelijke kwalen waarvan ik geen hoogte kreeg en wees alles af dat haar nog in de schoot viel. Ze was mij toegewezen als vrijwilligster en samen verkenden we de stad; bezochten we theater en bioscoop, restaurant…

Het licht van een vroege, onverwachte zomer speelde over de wereld, toen ik haar ontmoette in de cafetaria. Voor haar zou het nooit meer zomer worden en het viel te betwijfelen of het ooit zomer was geweest in haar leven. Ze sprak me plompverloren aan met de woorden: "Ik ben schizofreen. Ik woon in de IJskelderstaat". Haar hamsterachtige wangen…

De Theresiakerk met haar langwerpige, driehoekige, leistenen dak verheft zich hoog boven de haar omringende bebouwing op het statige, elegante Theresiaplein, en ik herinner me hoe ik eens steun en troost zocht in mijn verre, voorbije jeugd onder haar dak en in haar interieur alsof het geloof van mijn jonge jaren mij zou verheffen en redden; het aloude…

Eens weefde je de sjaal voor mij; voor mij, je zo dierbare zus; de sjaal met de zo kunstig ingeweven motieven in geel en grijs. Het was in de tijd dat het grote, mechanische weefgetouw nog in je kamer stond waarmee je zo goed weg wist.Nu nog streel ik de fragiele kwastjes van mijn sjaal die je samenknoopte; je hield zoveel van mij en ik hield zoveel…

Bij Kringloopwinkel "Portagora" is het goed toeven op een lentedag die plotseling en onverwacht is aangebroken. Daar vind je beeldjes van een onschuldig ogend vogeltje, een meesje met citroenkleurig verenpak en van een Boeddha die je in je kamer van overjarig studente zou willen neerzetten omdat je ondanks alles blijft sympathiseren met de placide,…

Op mijn vitrinekast pronkt een wit knuffelbeertje: een teder relict; een armzalig en lieflijk voorwerp; een brevet van onvermogen, als symboliseert het een laatste toenadering van Haar, die mij zo lief is. De hand werd nog uitgestoken; de hand die zij uiteindelijk terug moest trekken en een stilte trad in; een radiostilte, door niets onderbroken en…

Het ligt daar aan de grens van een bosgebied, genaamd de "Herbertusbossen", in de kunstenaarskolonie Heeze waarin mijn goede zwager trouw zijn diensten verricht en ik zou er willen komen, willen zijn en willen blijven voor altijd. Daar hoeden mijn zus en zwager een hondje, een zwart en levendig dier, waarvan ik grenzeloos veel kan houden. Maar de weg…

Haar flat ligt enigszins afzijdig van de overige bebouwing in de wijk in een bepaald soort luwte, gecreëerd door de solide, stevige muren van het nabije, massieve gebouw van het Zorgcentrum. Mevrouw is een fragiel, tenger oud dametje. Haar zeventigjarige, voorbije huwelijk schermde haar af en beschermde haar tegen iedere vrijheid, iedere zelfstandigheid…

Mijn zieke vriend had mij aan zijn bed geboden. Een ervaringsdeskundige was hier welkom. Het tengere lichaam van mijn vriend lag uitgestrekt onder een dunne deken: een verwilderde baard overwoekerde zijn gezicht. Was de tumor nu teruggekomen? De "vriendin" liet haar bloed koken. Dat ik de man af zou pakken op wie zij zozéér haar zinnen had gezet,…

Als ik van huis ga, signaleer ik op een nog koude morgen in februari lieflijke paarse krokusjes her en der in het plantsoen. Ik ga op weg naar "Kringloopwarenhuis Portagora" waarvan de gevel zich uitstrekt aan het Koningsplein over een lengte van minstens vijftig meter. Enkele heren staan met mij te kleumen tot om tien uur de brede deur open gaat. Ik…

Ze had het jonge meisje meegebracht. In het trapportaal schudde ik haar de hand ter kennismaking. Chakira was haar naam. Het meisje was tenger en glimlachte verlegen.Een vlassig staartje sierde haar. Ze opteerde voor een carrière in de ouderenzorg. Ik probeerde haar gerust te stellen met de woorden:"Ik ben geen werkgever,hoor!" en "Ik ben snel tevreden…

Zij sprak het uit; nee, zij schreeuwde het uit; een aanklacht als een voort-durendprotest aan iedereen die het (niet) wilde horen; aan de mensen die er geen boodschap aan hadden: "Ik ben alleen!"Altijd had de veilige burcht van het huwelijk haar enige soelaas gevormd en de oplossing van haar klachten die zij uitventte en uitrolde als een loper waarover…

Liesbeth, toen je dat andere vertrek bent binnengestapt; die kamer waar de dood op je wachtte, ben ik je - tot mijn schande - niet gevolgd. Van anderen zag ik het levenseinde; jouw levenseinde zag ik niet. Jouw devies ging over de trouw - de trouw die ik je niet betoond heb(wat konden mijn nutteloze, waardeloze brieven uitrichten?)We hebben elkaar nooit…

Is onze mooie, nieuwe bibliotheek in Tilburg, onze LocHal, nu een verkapt of veredeld café geworden of is het werkelijk een Bibliotheek? Ik kwam graag en veel op het Koningsplein, in het oude pand. Het was er besloten en rustig en niet zo gigantisch monumentaal als aan de Brokxlaan..... Het is wel opmerkelijk dat het publiek nu toestroomt; dat…

Het was in dat jaar van ons eindexamen: 1971. Het langwerpige gebouw (stijl: Nieuwe Zakelijkheid) had ons gedurende zes jaar geherbergd en het was onze dagelijkse bestemming geweest. Onze leraren, zelf als de legendarische romanpersonages uit de romans die aan de orde kwamen, schroomden niet de eveneens legendarische tegenstelling tussen Verlichting…

"Ja, ik heb hem gekend" verklaarde de man met het grijze haar, de secretaris van de vergadering, "we noemden hem Willem""Hij was mijn vader" gaf ik aan. De secretaris moest wel een van de collega's geweest zijn op het kantoor van mijn vader, die mijn vader altijd "die jonge jongens" had genoemd en die hij onder zijn hoede had genomen. "Hij is twintig…