Alle inzendingen van i.Broeckx

.....en zo hield Moriaantje, het zwarte knuffeldier van mevrouw, altijd de wacht in haar kleine kamer en zo trof ik hem bij mijn eerste bezoek aan. Mevrouw hield immers zo van dieren en Moriaantje had ze gewonnen in een loterij. Men zegt:"Hoe groter geest, hoe groter beest" en men zegt ook:"l'important c'est la rose" Voor die laatste uitspraak zou…

Het boek bevatte excerpten van de placide, oosterse en eeuwenoude boeddhistische leer die mij soms niet kan inspireren en ik had de verkoper in de Bruna-zaak al eerder in een onderonsje willen paaien om het te mogen ruilen en hij scheen aanvankelijk welwillend maar kwam bij mijn herhaalde bezoek op zijn goedgunstigheid terug. Nu ging hij muggenziften…

De sneeuw lag hoog opgetast op de straten. Ik vervolgde mijn weg naar het ziekenhuis en neuriede een zacht, melancholiek, sentimenteel lied zoals het eens gezongen werd door mijn allerliefste oma, met de tekst: "Goedenavond, speelman, mijn vader laat vragen of je 't-avond spelen kan voor de kleine Poppedijne en de grote Bim-Bam" en mijn gedachten gingen…

Een enkellang donkerblauw scherm omhult sinds korte tijd de zwarte, betonnen blokkendoos waarin de ambtenaren cum suis van de Gemeente Tilburg lange tijd gehuisvest waren. Een forse verbouwing en reconstructie is op handen. Binnen in dit gebouw, lange tijd het domicilie van de Gemeente, treft men een labyrint van gangen, zalen en trappenhuizen aan,…

Het appartementencomplex is nu verbouwd en extra beveiligd. De gangen bieden uitzicht op een binnenplaats met frutsels en fratsels die kennelijk bedoeld zijn om een gezellige sfeer te scheppen. Eens vloeiden hier mijn onstuitbare tranen om het naderende afscheid van de allderliefsten. Het flatje van mijn nieuwe vriendin toont dezelfde indeling als…

.....en dan dansten we de "Hanky-Panky" in het patronaatsgebouw dat sinds lange tijd afgebroken is ("Come-on baby, dance the Hanky-Panky!"). We droegen witte kniekousen en mini-rokjes en waren veertien jaar oud. Mijn vriendin Lucia moest ik verliezen. De reden daarvan bleef onduidelijk. Haar moeder bracht lange dagen door achter de naaimachine en…

In de avond werd er aangebeld; ze kwamen mij een boeket brengen; een schitterend boeket met twee zomerrozen: een roze en een rode; "darling roses of summer" in een winter die als zelden voorheen mijn gevoelens gedood, vermoord had. Mijn ex-collega's hadden aan mij gedacht en mij nog kansen willen geven, hoewel ik had afgezegd en ik huilde om mijn…

De Tilburgse architectuur verdient geen schoonheidsprijs en voor wie zich erin waagt ligt de neerslachtigheid op de loer, zeker in een seizoen dat getekend wordt door grauwheid, verval en somberheid. En zo hobbelde lijn zeven voort door die gribus, toen ineens achter de huizen een regenboog verscheen; een schitterend natuurverschijnsel als uit een…

De sfeer in Tilburg is duister, desolaat en druilerig, maar in januari kun je niet anders verwachten.... Restaurant "De Katterug" verwelkomt je steeds hartelijk en ook Wijkcentrum "De Nieuwe Stede" waar je je in een eveneens duister en ongezellig lokaal waant alsof je bent teruggekeerd in je lagere school-klas te midden van dames die mozaïeksteentjes…

Mijn voorvaderen waren smeden: mijn beide opa's stonden boven het vuur en boven de dampen die hen dodelijke ziekten zouden bezorgen. Ik bewaar weinig voorwerpen uit mijn ouderlijk huis in mijn woning van oudere vrijgezellin; een klein, koperen asbakje met ronde, gewelfde randen vormt daarop een uitzondering en het is een laatste reminiscentie. En…

Een lichte regen slaat me in het gezicht als ik op weg ben naar het De Pont Museum. De stalen deuren openen zich voor mij zoals ze zich eens openden voor mij en mijn metgezel. De video-presentaties van Ann Veronica Janssens hebben een desolaat, haast demonisch effect. Symboliseren zij de wereld van een krankzinnige, de totale verlatenheid, de Godverlatenheid…

Ze hadden me gevraagd de machine te naderen; het apparaat; toonbeeld en resultaat van menselijk vernuft en vindingrijkheid en het dierbare en kwetsbare vlees van de lobben die mij mede tot vrouw stempelen uit te spreiden op de stalen platen die het zouden samendrukken op min of meer pijnlijke wijze..... Zou ik tot een van de "getekenden" gaan behoren…

Mijn vriendin bewaart nog het oude fotoalbum in een fragiel, rieten kastje, dat haar armoedige, armzalige huisje opsiert. Op de foto's zijn wij zij aan zij afgebeeld: de glans van onze jeugd overheerst in onze gezichten en verleent er die onovertroffen en onvergetelijke charme aan die hoort bij de jeugd en die alleen zij kan bieden. Het waren uren…

Een regen van bonte herfstblaadjes, die ook een kleurig patroon op de aarde vormden, dwarrelde van de bomen in een onverwacht zonnige herfst op de dag dat Tippie, de oude, trouwe hond door haar poten is gezakt en in de armen van mijn zus is overleden. Zo graag had ik Tip nog eens gezien. De hond met de wollige vacht stond gedurende lange jaren aan…

Sinds de nieuwe bewoonster is gearriveerd in het appartementencomplex in de Nassaustraat schijn ik me toch al wat meer comfortabel te voelen en strek ik mij wat geruster uit aan de andere kant van het portaal, van de muren die ons scheiden. We hebben al kennisgemaakt en ze is nu bezig met de verhuizing en we hebben onze namen uitgewisseld. Hoewel ik…

Als een voorbode van de naderende lente bracht ze mij de bolletjes in een stijlvolle, aarden, grijze bloempot. Ze droegen lange stelen waaruit vooreerst nog niet maar later wel de fleurige witte hyacinten ontloken die een heerlijke geur verspreidden door mijn kamer van overjarige studente waarin ik nog leef en mijn leven probeer te rekken en voort te…

In de vroege morgen sta ik te wachten voor een boekenzaak aan de Schouwburgpromenade in Tilburg en werp een blik op de feestelijke en overdadige Kerstverlichting, samengesteld uit goudkleurige rozetten. Aan twee passerende heren vraag ik de tijd en ze manen mij tot het geduld dat ik niet bezit. In een belendende herenmodezaak, daterend van 1932, is…

Aan het eind van de lange rij van lokalen, in het lage gebouw van Zweeds hout waar de planken overheen lagen als de schubben van een vis; onze lagere school, die sinds lange tijd afgebroken is, lag ons knutsellokaal dat we te weinig bezochten. Als er dan toch de zeldzame gelegenheid was dat we daar kwamen, mochten we met onze kinderhanden woelen in…

Het kleine restaurant aan de Noordstraat ademt een Franse sfeer en eveneens Franse, lang-vergeten chansons weerklinken er. Een nieuwe dag scheen aangebroken en een onverwachte, lente-achtige atmosfeer hing in de lucht die scheen te duiden op de voorspoed, zo lang al verwacht, die was uitgebleven en waarom we bij uitstek verlegen zaten. Ongeduldig…

Dankzij de goedgunstigheid van de "armoedzaaiersbeweging" in Tilburg heb ik eveneens toegang tot Safaripark "Beekse Bergen" en een snelle bus brengt me daar op een winterdag die het eind van het jaar al inluidt. De felle kou van december doordringt mijn overigens toch dikke jas en kwelt en geselt mijn lichaam. Het park ligt uitgestrekt bezijden de…

Ik was langs de huizen gelopen en had een blik naar binnen geworpen en de kale, armoedige inrichting had mij gefrappeerd. Ik was op weg naar een Wijkcentrum dat niet uitmunt door een weelderige of uitbundige architectuur. Een enkele eend vermaakte zich in het kalme, gerimpelde water van de bijbehorende vijver. In het lokaal dat ik kende van eerdere…

Hij voerde een forse en mollige hond aan de lijn; mokkabruin was hij en droeg een grote, witte bef op de borst en ook de uiteinden van de poten waren wit. Ik complimenteerde de man met het mooie dier dat stilletjes jankte alsof men het eveneens menselijke gevoelens zou moeten toeschrijven, alsof het beroofd was van een vriend, van een kameraad en vroeg…

Op die dag wenste men elkaar "fijne dagen": op die enige, luttele dag, die zo snel zou passeren: als een zandkorrel in een woestijn, als een druppel op een gloeiende plaat, want in de keiharde jungle van de maatschappij, in de slangenkuil, in het gekkenhuis, maakt men elkaar van dag tot dag af, bedriegt, liegt, konkelt en manipuleert men, om nog maar…

De naam op de Kerstkaart is geschreven in een fors, maar sierlijk handschrift: de naam "Bogaers" die karakter en moed symboliseert. Zij was mijn wandelgenote gedurende zestien lange jaren tot voordien onvoorspelbare en onherroepelijke treurnis en ziekte haar dit verhinderde. We aanschouwden samen de kerken en de boerderijen aan een verre horizon en…

In je huisje van oude vrijgezel, van "oude bok" zoals men oneerbiedig beweert, had je je huishouden ingericht (mallotige kussens op de eikenhouten stoelen) September is weer aangebroken; het is de tweede herfst na je vertrek en na ons afscheid. Foto's bereiken me nu van je bouwvallige Afrikaanse woning, rustend op donkerbruine, kennelijk weinig solide…

We waren tenslotte in het Winkelcentrum gearriveerd, waar een band op ronduit oubollige maar uitbundige wijze stond te swingen en kerstliederen aanhief. Ze trok een ruim publiek. Een meisje in een rode kerstjurk, omzoomd door randen van witte, wollige stof en met een kerstmuts op, bood ons chocolademelk aan. Mijn vriendin had me gevraagd haar te ondersteunen…

Het Twee Steden Ziekenhuis te Tilburg is omringd door een merkwaardig samenraapsel van gebouwen die geen samenhang vertonen en die niets met elkaar te maken schijnen te hebben zoals een kraamkliniek, een restaurant en een tankstation, alsof de theorie van de "grote chaos" bewaarheid is geworden en hierdoor geïllustreerd wordt. De massieve, trotse letters…

Men moet het niet prefereren en men kan het bezwaarlijk wensen de haveloze en armoedige straat te doorkruisen die twee slagaders van het verkeer in het zuidelijke gedeelte van Tilburg met elkaar verbindt en vooral op Kerstavond moet men dit vermijden...... Als men dan genood is bij zijn psychiatrische kennissen die "leven van de liefde" in een wanordelijk…

"Het zijn mooie vogels" verklaarde ik aan de man op de markt, die daar trouw de wacht hield naast de kooien met vele parkieten en kanaries: de parkieten bont gekuifd en levenslustig kwetterend. Hoe graag zou ik zo'n dier "huisvesten", zij het dat het afscheid van Pietje me te zwaar is gevallen en dat ik tezeer vrees voor nieuw, soortgelijk verdriet…

Ook ik heb een kerstboom; alsof ik een werkelijk thuis zou hebben in de wereld; alsof niet de meditatieve kerstavonden met Moeder voorgoed een gepasseerd station zouden zijn; alsof niet alles mij ontvallen is; de familiekring, de mistletoe, de kerstgedachte en alles wat daarmee verbonden is sinds onheuglijke tijden..... Een klein mannetje, een kleurig…