Alle inzendingen over eenzaamheid

Jong en iedereen geloven. Ja, ik was blij dat ik aandacht kreeg. IK had iets waarom men mij niet zo aantrekkelijk vond. Dan was het gek als je het wel kreeg. Helaas was dit op een manier die niet goed was. Ik heb daardoor een afkeer van liefde gekregen. Beschouw nu elke aanraking als een soort gevaar. Lieve woorden zijn dan denken aan vroeger. Het…

Daar zat ik dan, op een vies oud doorweekt matrasje. Het was schemerig. Uit het plafon drupte seconde na seconde een druppeltje water. Het had geregend, gokte ik. Ik probeerde vaak dingen te raden, als ik geluidjes hoorde. Ik had toch niets beters te doen. Maar wat ik nooit kon raden, was of het dag of nacht was. Want het was altijd schemerig in deze…

Nooit heb ik echt over een toekomst na gedacht. Elke dag kwam zo als hij moest komen. Zonder dat ik nadacht, hoe het zou zijn als ik ouder was. Nu ben ik ouder, nog niet bejaard maar ook niet piepjong. Net voorbij de vijftig wat is dat nu. Nu is voor mij een eenzame tijd, nooit vermoed dat ik dat ooit mee ging maken. Lange dagen vol van verveling…

Als kind vroeg ik mij al af, kiezen tussen doof zijn of niet kunnen zien, wat zou ik willen? In die tijd kende ik een jongeman die rond reed op zijn fiets, een rood-wit bordje bevestigd op zijn bagagedrager met de letters SH. Op mijn vraag of hij kleuren zag kreeg ik een gestameld, onsamenhangend, antwoord, hij stiet klanken uit die in mijn oren de…

Isidoor kijkt door het vensterraam naar buiten. Hij zwijgt, omdat alles al gezegd is. En er niemand meer is die luistert. De winterzon is een lentezon geworden. Haar stralen belichten de bruine vlekjes van zijn uitgemergelde hand. De schommelstoel waarin hij zit, wiebelt alleen als iemand hem een duw geeft. Nooit meer. Zijn moegekeken ogen dwalen af…

Als je je eenzaam voelt, alleen op de wereld, wie beter dan een mens in dezelfde situatie kun je even opbellen. Al was het maar om een menselijke stem te horen. Om te ervaren dat er iemand getuige is van je bestaan. Dat was dus precies wat ze deed. Een getuige bellen. Heerlijk herkenbaar al hun gedeelde triestigheden, maar dan… Heerlijk ook…

Die roze kern van zachtheid, waar de hersenloze, harteloze massa niet tegen kon en erger nog. Welk een groot onrecht is hem aangedaan, nu wij meer dan een eeuw later er nog van kotsen! De armoede en het ongeluk, de schande treft heel de geestelijke wereld. Net zolang tot allen hem liefhebben. Voor een man die graag met woorden goochelde, is een woordeloze…

Een boerenlul uit de provincie en zonder pretenties, zonder buitensporig pauwgedrag. Wat was, wat was mijn leven eenvoudiger geweest, meer hanteerbaar. Wat had ik de jaloerse aasgieren beter kunnen afschrikken of in hun schubbenstrot bijten. Vergeef mij, God, ik ben volstrekte chaos, het totaal onverwachtse, de vette dandy in zijn onvergeeflijke rijk…

Stap voor stap, tree na tree, gaat zijn adem zwaarder. [Waarom ben ik niet met de lift gegaan, denkt hij. 28 verdiepingen zijn toch niet bedoeld om lopend te doen, so why?] Toen hij vanmorgen was opgestaan voelde hij geen pijn. Had hij geen herinneringen, geen twijfel. [Kan het waar zijn? Vandaag dus. Eindelijk.] Gewone kleren had hij…

Soms zit de oude man op z’n praatstoel en vertelt aan z'n kleinzoon en diens vrienden dat hij in zijn jeugd, bij weer en wind, voor schooltijd de krant bezorgde in het dorp. Dat hij werd opgeroepen voor militaire dienst waar hij de mobilisatie meemaakte en tijdens inval van de Duitsers gelegerd was op de Grebbeberg, waar zijn jeugd eindigde, de jeugd…

Hoe nerveus hij ook werd van dit uiterst broze zelfbeeld, wat het inmiddels was geworden. Hij zag nog steeds een mogelijkheid om zijn schrijversrol te spelen, als een onuitputtelijke acteur, die niet van wijken weet, zelfs al staat het uitgeleefde toneel in brand en zijn alle medespelers op de vlucht geslagen. Hij hield op een wonderlijke wijze voet…

Vaarwel aan alle hallucinerende dwangvoorstellingen, die pijnlijke vervormingen die nog meer schade berokkenen, vaarwel en nu dan de definitieve overwinning van de vervreemding in een helende roes van vergetelheid. Deze extase blijft van hem en bij hem! Het leven van een aardse kunstenaar is waarlijk zwaar, maar ook waarlijk vol van hoogstaande geneugten…

Over de nadagen van Oscar Wilde ( 1854 - 1900 ) in en rond Hôtel d' Alsace. Hoeveel prachtige beelden spookten niet door zijn erudiete hoofd, hoeveel ongeschreven wijsheden, poëtische kwinkslagen... De nadagen van een verbannen koning met een kroon van seringen en een scepter van glanzend ivoor... En 's nachts liep hij dronken langs de kaden van…

Hemelse harpen verschijnen boven het gelaat van de Franse outcast en heilige. Ik zag hem komen met de trein, vermoeid en smerige kleren. Tovenaars met hoge, gekleurde hoeden dansten om hem heen. Hun ogen keken vrolijk en zij herkenden elkaar. Waarom de koning van de Noormannen zijn degen door zijn buik stak, het hing om hem heen, als een angstbeeld…

Ik ben ben beschuldigd van loepzuivere ketterij en afschuwwekkende hekserij, maar, oerdomme, kortzichtige, afgestompte, veroordelende, geïndoctrineerde, preutse, schijnheilige, onbewust psychotische, zwaar depressieve, impulsief agressieve, oogklepdenkende, seks-onderdrukkende, God-afvallige, braaf-angstige, doorleefdloze, zielsjonge, aardsgebonden,…

Ik houd van de natuur, verlies mijzelve vaak in beemd en bos, ik wandel mij van God los. Want hier, in dit schone ondermaanse, taalt dier noch gewas naar het agio van de mens. Het is eten of gegeten worden, groeien op afvallig blad, epifyterend op de bast, onderaards in duizend kleuren en vormen een schimmel het licht laten zien. Soms denk ik dat kabouters…

De kut die open staat, de kut die druipt van het vocht, de bereidwillige kut die naar de stijve pik van Vincent verlangt! Wat is mijn uitvoerige brief anders, dan woorden die aangeven hoezeer ik naar jouw kut verlang, een omslachtige paringsdans, een intellectuele koketterie, een regelrechte blamage, een wel heel trage versierpoging. Ach, zover…

Nu rest mij slechts een waardig afscheid te nemen, zoals ik een waardig afscheid zocht te nemen van mijn benedictijnse kloostertijd. Ik wist dat ik de strijd verloren had, maar zoals één van mijn broeders zei, zo is het nog steeds: 'Christus zal mij niet verlaten!'. Innerlijk huilde ik aan een stuk door, want ik tilde heel zwaar aan deze bikkelharde…

Achteraf kan ik zeggen dat het kloosterleven absoluut onnatuurlijk en dus onmenselijk is, een laaghartige uitvinding van een Wrede God. Ik had dus al wat rode wijn achter mijn kiezen en enkele blikjes gerstenat, het tolde al aardig in mijn geblindeerde bovenkamers. Ik had een klein zakmes en daarmee dreigde ik mijn pols door te snijden, maar dit heb…

Tijdens mijn intrede had de moeder van deze abt gezegd, dat ik zo op haar zoon leek, een gegeven dat mij destijds toen ik zo suïcidaal was danig verwarde. Maar het was anders natuurlijk, ik projecteerde mijn angst voor de dood, die zich merkwaardig genoeg had vastgebeten in een verlangen naar de dood. Ik zag overal spoken, achter iedere deur en in…

Ik had o.a. Eliphas Levi, Arthur Rimbaud, Jacob Slavenburg en Kouwenhoven nog niet volop gelezen, dacht ten onrechte dat het eindstation bereikt was, maar dat wist ik toen nog niet. Let eens op dit liefdesgedicht, dat toch meer een afscheidsgedicht genoemd kan worden: Droomprinses. Groter dan de grootste oceaan der liefde trek jij mij aan, maar…

Heb je ooit Baudelaire gelezen, opgesnoven als cocaïne, naakt in een bad vol koningscobra's? Ben je ooit in staat geweest om in de huid van een man te kruipen, zoals ik in de huid van een vrouw? Ben je ooit knettergek geworden van geilheid en onvermogen? Nou, ik wel, als een bronstig hert draaf ik door het hertenkamp, mijn gewei kapot beukend tegen…

In die hut verzon ik mijn eigen liedjes en een oude stofzuigerslang deed dienst als microfoon. Mijn vader kwam nog eens vast te zitten in het prikkeldraad. Een kleine overwinning. Vermoedelijk is mijn besluit tot algehele terugtrekking terug te voeren tot mijn babytijd. Ik ben al heel vroeg getraumatiseerd. Ik ben op geen enkele wijze gevoed door…

De vlinders begonnen te fluoresceren, de meest bizarre kleuren sprongen op mijn netvlies. 'Vlinders zijn eigenlijk net opengevouwde vagina's!', dacht ik. Het enige licht dat er voor mij te zien viel, was allereerst de overlooplamp van mijn doelwit, de gekoesterde pachtboerderij, alwaar mijn exotische prinses op weg was om naar haar bedje te gaan…

Ik zorg inmiddels al weer zo'n twee maanden voor haar. Zij heeft moeite met ademhalen, een middenrif te dicht op de longen veroorzaakt versnelde moeheid. Vroeger kon ze alles, had ze niemand nodig, nu merk je soms de irritatie. Vandaag zouden we boodschappen doen ivm een feest dat ze aanstaand weekend voor haar familie wilde geven. De buurvrouw…

Het intellect is niet wezenlijk, raakt geen verdrongen gevoelens, zal nooit het mysterie ontdekken. Jij, vrouw, bent mijn mysterie. Iedere vezel wil ik zorgvuldig likken met mijn gulzige tong, in jouw poriën zoek ik naar de waarheid, in jouw holten zoek ik de verloren boekdelen over de occulte erotiek, dochter van de eeuwigheid. 's Nachts speelde…

Een van mijn grijze broeders kende vele verzen van hem uit het hoofd, die reciteerde hij dan aan mij, in de hoogste kamer van het klooster. Een geweldige kerel en dol op klassieke muziek, wat hij daar in zijn eentje beluisterde, nogal luid, want hij was wat doof. Iedere week was er een avond met het beluisteren van een klassieke elpee, dat gebeurde…

Met hier en daar wat naakte vrouwen, romantisch gefotografeerd. Daar droomde ik dan bij weg. Er was ook een bibliotheek op de tweede verdieping en die bestond voornamelijk uit Nederlandse en buitenlandse literatuur. De boeken stonden allemaal in oude, verlaten slaapcellen uit de beginperiode van het klooster. In een van die cellen stonden fotoboeken…

Op een van mijn zwerftochten door de geestzuigende bibliotheek kwam ik een groot, dik boek tegen. Tijdens het bladeren door die stroeve bladzijden las ik opeens over een monnik in de middeleeuwen, die leed aan hysterie. In de middeleeuwen was er een veel mooier klooster te Egmond en in dit klooster was er een jonge monnik, die in een vlaag van verstandsverbijstering…

En die zak patat had ook nog het lef om mij despotisch in het gareel te houden. Met recht kan ik stellen dat ik slachtoffer ben van een nazi-regime. 'Vrouwen', zei hij, 'zien er allemaal hetzelfde uit.' 'Wat een droogkloot!', dacht ik toen, maar ik wist op dat moment nog niet dat er voor mij op dat gebied geen ene moer van hem te leren viel.…