Groninger heremiet
(voor Nanne Tepper)
Nanne Tepper tapdanst in zijn eentje door de stinkende kroegen van wat men hoofdstad noemt, waar men snauwt en graait als boerse malloten, waar men nog net niet de bierschenkster de bloes van het lijf openrukt om een diepere dorst te lessen.
Groningen is niet meer dan een kluwen aan elkaar gekleefde dorpjes met ondeugend glimlachende jeneverboertjes en loopse kerktrutjes. Zondags zingen ze uit volle borsten 'De Heer is mijn herder', terwijl ze de rest van de week een andere jongeheer begeren, wat ik prima vind, maar het is zo hypocriet naar Jezus toe, een beetje het aanhankelijke schaapje spelen, zedelijke bullshit, laat Nanne jullie malse billen maar eens masseren, dan piep je wel anders. Hij zweeg en liet de tijd vervliegen en ook de erotische pijn, die geheid opschoof, vervluchtigde. De waanzin steekt met zijn vlammende, gouden drietand door zijn op hol geslagen paardeziel. Hij zakt weg in eindeloze doolspelonken van de meest zwartgallige melancholie, zijn enige redding is de hoop op een elegante stadsgenote met een zwartbehaarde bolling in een wit-satijnen slip.
Voor een man is erotiek een dagelijkse bijna voortdurende obsessie, vermoedelijk is het bij vrouwen niet anders, alleen gaan zij er wat rustiger en bewuster mee om. Zijn blote zenuwen bewegen weerloos als zeewier op de bodem van een oceaan grenzend aan de Grote Markt, hoge golven botsend tegen de oude Martinitorenstenen (is de naam Martinitoren trouwens een torenhoge sluipreclame van een stevig wijnmerk?), hij staat stil bij iedere stad van gestolde heiligheid, schimmen die het ware licht bewaren. De regen komt van Mars heeft hij zich laten vertellen door een stadsgek, die zijn eigen stekkie heeft voor een supermarkt, subtiel erin geluisd, een geketende vrijbuiter, zo van krantenjongen tot miljonair, amahoela! Dat de regen van Mars komt, is al evenmin waar. Wel waar zijn de regens in zijn hart, hoe banaal ook, het verregent op een kale vlakte, een bietenveld misschien, hij vermoedt ergens in het noorden van Schotland, met aasgieren in de aantocht, maar wel mooie kastelen met imposante whiskydistilleerderijen, ruime, hoge salonkamers met knapperende haardvuren, een berevel ervoor, hij en zijn minnares (zie foto voorkant 'De eeuwige jachtvelden', jeetje man, bestaat die vrouw echt? stuur ze dan eens langs, man!, ze kijkt zo somber en daar weet ik wel iets op!) naakt erop, beiden klinkend met hun whiskyglazen, met gesloten ogen nippend, kreunend van het smaakgenot en de snelwerkende hoeveelheid alcohol, zij doet langzaam haar benen wijd en Nanne glijdt met zijn stijve roede in haar vochtige jachtveld, waar de bloembladen wijdopen staan, terwijl hij met zijn rappe tong de stevige handperen aflikt.
Zo werkt de menselijke natuur nu eenmaal, wie dat ontkent, ontkent zijn mens-zijn, is nog amper of niet geïncarneerd of houdt onbewust hardnekkig vast aan zijn zielsbestaan, wat niet de bedoeling is van de ingeslagen weg tot menswording. Hij haat iedere demonische doem, die zijn drang tot vrijheid tegenhoudt. Hoe kan al zijn pijn gemeten worden en behoort er geen onwrikbare wet te zijn die hem beloont? Hij voelt de grote hand van God via zijn kruinkanaal de binnenwateren beroeren. Hij sleutelt aan hem, God is een reusachtige Monteur! Maar als hij een auto is, helaas, op de nachtelijke schroothoop vinden geen wonderen meer plaats, denkt hij weemoedig. Ook daar is de regen. Treurig, al die roestbakken, maar wacht, is dat een van zijn koplampen? Er is een nameloze pijn, kijk, daar is hij, weliswaar gefragmenteerd, maar toch, herrezen uit de as van een verzonnen beschaving vol neonlichtreclames en wisselende posterreclames op iedere straathoek, opdringerige, gefakete televisiereclames en zelfs God is overal in de reclame via diverse genootschappen, enge duisterlingen. Als een kavi rent hij door de winkelstraten van zijn stad, hijgend, struikelend, verder rennend, spugend tegen de winkelruiten, vervloekingen uitend, een ijzeren staaf tussen de spaken van een aansnellende mountainbike van een knappe agente stekend, die vervolgens in een bak vol opruimingslingerie beland, bezweet een dancing bereikend vergaat het dansen hem al gauw, en joint na joint belandt hij tenslotte als een verstokte kluizenaar in zijn overdreven afgegrendelde huurwoning, volgens insiders een geheim project van Dennenoord te Z., maar wij hopen dat iedereen zijn mondje dichthoudt ten bate van Nanne en de toekomst van zijn woordgeploeter, hij die zo graag Indiaantje speelt, met de rubberen tomahawk uit speelgoedland hoog geheven boven zijn denkbeeldige vijanden (Stt, we zouden zwijgen!) en men kan rustig stellen, zelfs boven zijn krijgslustige bloedbroeders. Horny ladies in zijn omtrek of enkele kilometers verder, de bezoektijd is van 12 uur 's nachts tot 7 uur 's ochtends en doe hem de groeten van Old Shatterhand, de ondergetekende, integere schavuit van internetluilekkerland. Hé, Nanne, schrijfkameraad, weet je nog, die exclusieve houtkrullen die wij uit het oog verloren, tijdens onze nachtelijke vrouwenrooftochten, liggen nu te koop bij antiquair Willemsen, bij wie we die Afghaanse hasj kochten, die halve gare zonder tanden, die nog geen stuiver winst maakt op de idiote rotzooi die hij aanbiedt, inclusief geroofde nepvrouwen in blik, met gratis voetpomp, en godallemachtig nog aantoe, er liggen zelfs neergestorte bliksemafleiders en onze handtekeningen op bierfiltjes verkoopt hij voor tien euro per stuk.
Nee, het kan altijd erger!
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid
Groninger heremiet
416
Geef je reactie op deze inzending: