Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Van een gegoede blondine

Een barones uit St. Etienne trouwde een graaf te Bayonne, zij; half Franse, half Cheyenne, baarde de kleine Marionne. Marion du Peron, c'est trés bon! In de weelde vol van feesten, want rijkdom is verwarring, zijn de graven wilde beesten, de gewone man een balling. Marion dacht wild en vrij, maar zij moest een dame zijn en er kwam geen vrijerij, want rein, dat moest zij zijn. Haar vader rookte opium, haar moeder wilde sterke drank om te vluchten van 't criterium, maar beiden werden krank. O Marion! Zij vond geen man! En dat was het ergste niet, want zij kreeg genoeg ervan, dat deed de ouders veel verdriet. Marion wilde de vrije keus en niet een liefde om stand, zij hield zich bij haar leus: 'Wie lief is krijgt mijn hand!'. Nu was de zwerver Jean alleen, zat van de vrijheid die hij had bemind en hij wilde mensen om zich heen, Marion leek hem een aardig kind. Jean kreeg werk als hovenier in de tuin van de rijke graaf,
Ach! Dit bracht hem veel vertier en Marion, nochtans bleef hij braaf. Marion's moeder werd sindsdien vermist, zij was des nachts uit rijden gegaan en als de bron zich niet vergist, is zij verdreven door dolle eigenwaan. Van 't strand kwam 't paard terug, alleen het zadel zat er nog op, de begrafenis, die was al vlug, daar zij gaven moeder op. Marion kwam Jean om bloemen vragen voor de eer op moeder's graf, hoewel het rouw was in die dagen, was het zij die hem een kusje gaf. Marion du Peron, c'est trés bon! Het ontaarde in hartstochtelijk beminnen ergens achter een rododendron, was Marion dan niet bij zinnen? Ach! Zij genoot, O Jean, O Marion! De maagdelijkheid werd haar ontnomen, hemel! door de tuinman nog wel! Als er maar niks ergs van gaat komen, het was toch enkel een liefdesspel? Bij de feesten of na de jacht alsmaar drank en aardig zijn, tegen een heertje die lacht en wil versieren, 't is alles schijn. Blonde Marion gaf haar hart aan Jean en er was geen heer die haar kon krijgen. Graaf, hij heeft uw dochter Marion en ligt in 't gras op haar te hijgen. De graaf bleef onwetend tot zijn dood, hij dacht zijn dochter is minneloos, hoe hij haar ook de kansen bood, wij weten dat zijzelve koos... Het heengaan van haar trouwe vader deed haar pijn, ontroerde haar diep en in de tuin kwam Jean haar nader alsof zij om hem daar liep. Zij riep: 'Ga weg, want ik ween!', maar Jean begreep het niet, hij zei: 'Ik kom, je bent alleen' en hij floot een vrolijk lied. Met de schop sloeg zij haar Jean, het moet woede zijn geweest, maar hij bleef liggen, arme Jean, en om hem is 't huilen nu het meest. 'Het noodlot!', schreeuwde zij, 'O God!', hoe wil ik nou nog leven met al wat is armzalig overschot! U hebt mij mijn deel gegeven! De graaf werd teraarde gelegd, maar van Jean werd niets gehoord, hij is weggegaan, werd er gezegd of wie weet is hij wel vermoord! Marion vertoeft in de tuin, waar zij wandelt ieder uur, iedere dag, uit de wereld van pek en puin mint zij de bloemen met een lach. Ook in het donker gaat zij uit, Jean zal zij nooit vergeten, stiekem knielt zij, bidt zij luid om een hartzeer van eigen weten. Dan kust zij de koele grond, zij, de schone nimf van Bayonne, waar zij eens de eeuwige liefde vond, 't is nu vervloekte aarde en Marionne. Marion zag geen vrede meer, het gedane kon zij niet verdragen en er restte geen verweer, ze bleef doods en verslagen. Zij reisde naar de blauwe zee om daar haar rust te vinden, geld en masker nam zij mee om te feesten met haar vrinden. Maar Marion vond geen rust, was het haar moeder's geest?, toch kocht zij een huisje aan de kust, maar zij was afwezig en bedeesd. Vele mannen die haar aanbeden zeiden: 'Marion, c'est trés bon!' en wat kan haar nog schaden, ze is rijk en mooi, die Marion! Op een dag kwam er een man, die vertelde haar van Jean en van hoe hij dit weten kan, want Jean vertelde hem van Marion. Marion knielde, zij sprak: 'O verheven Heer! Wilt U Jean voor mij wel geven al de liefde die is niet meer en voor mij, neem dit afgestorven leven!'. Marion de Peron stierf al gauw en het geld en goed is weggegeven. Zij was rijk, een mooie blonde vrouw, maar miste geluk in 't welgestelde leven. Op haar graf een stenen engel als ornament met daarboven een groot kruis van hout, Marion du Peron heeft veel rouw gekend en 't is welletjes dat er Iemand van haar houdt! Marion du Peron, c'est trés bon!

Schrijver: Joanan Rutgers, 13 oktober 2010


Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

3.0 met 1 stemmen 138



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)