TOCHT DOOR HET SCHEMERRIJK
Je hebt wel eens zo'n ogenblik, of zelfs een uur, dat je nergens zin in hebt... Dan maar eens rustig op een stoel gaan zitten, je gedachten laten gaan. Misschien is het ook wel prettig om languit op een bed te liggen. Gewoon wat soezen of nadenken? Bij een dergelijke gemoedstoestand is het zinvol om een tocht door het Schemerrijk te maken.
Je ontwaakt uit een diepe slaap en ligt in een vreemd bos. Boven de zwarte boomkruinen is een dofblauwe lucht zichtbaar. Ja, de naam zegt het al: in het Schemerrijk is het nooit echt donker. Spoedig ben je bekomen van de schrik en bent alleen nog verbaasd, kijkt naar alle kanten.
Loeren vanachter die dikke stammen nieuwsgierige gezichten? Zijn die vage gedaantes mensen of gedrochten, die het op je gemunt hebben? Wat dreigt er? Klaarwakker spring je overeind, rent hard tussen de spookachtige bomen door, het bos uit. Gelukkig word je door niets of niemand achtervolgd.
Je staat in een uitgestrekt veld, vol hoge graspollen. De morgen breekt aan, ofschoon het hier nooit stralend lichte dag wordt. Het blauw van de hemel wordt ijler en zachter. Je bent omgeven door champagnekleurige lucht. Verder maar, door dat wijde veld. Af en toe worden je benen gekieteld door distels. Maar hier hebben de distels geen harde stekels, in plaats daarvan tere vingertopjes.
Daar gaat het tegen een zachtglooiende helling op. Een lange, vermoeiende wandeling. Eindelijk ben je op de top van de heuvel, waar nogal wat bomen zijn. Die staan scheef, omdat ze grote, zware vruchten hebben.
Hoe graag wil je happen in dat aanlokkelijke fruit! Maar toch denk je na. Is in dit Schemerrijk zoiets moois ook wel betrouwbaar? Je ruikt aan een vrucht, die laag boven de grond hangt. Net een grote, oranjegele kalebas vol bultjes. Ervan eten durf je toch niet. Maar merkwaardig genoeg heb je wel een verzadigd gevoel in je keel en buik. Alleen al die heerlijke geur heeft je gevoed!
Eens naar beneden kijken. Wat is er aan de andere kant van de heuvel? Tot aan de einder miets dan nevel... Het lijkt een eindeloze witte zee... Een zee? Vanwege die stille onbewegelijkheid is het beter om te spreken van een zuiver, geweldig nevelmeer.
Je daalt af, omgeven door die reine damp. Aangename middagwarmte streelt je huid. Dan komen er grote gevaartes langzaam naar je toe. Je staat stokstijf, wacht angstig en gespannen af... Wazige, walvisachtige dieren zweven langs je heen. Een reusachtige snuit snuffelt aan je, maakt je nat en koud... Maar je wordt met tust gelaten en al die monsters verdwijnen.
Het volgende ogenblik grijpen twee grote, schimmige apen je vast bij de armen. Die vreemde, grijze gorilla's laten een eentonig gezang horen en slepen je met zich mee. Kennelijk merken die dieren dat je je onzeker voelt. Hun grove handen kloppen geruststellend op je schouders. Het lijkt wel of er kussens over je heen gaan. De geheimzinnige mensapen zingen met steeds luidere stem, heel hoog, dan weer heel laag, en knijpen hard in je armen. Maar opeens zijn ze er niet meer, als het ware opgelost in de lucht. Ook van de wijde nevel is niets meer te bekennen.
Hoog pluimgras en rietstengels staan wuivend om je heen. Verder stappen door dat wiegende, fluisterende groen. Je staat voor een zee zonder strand, zonder branding. Het onmetelijk ruime water, dat haast net zo groen is als het gras en het riet, deint heel rustig.
Wat is het heerlijk om hier languit op je rug te liggen. Aahh, lekker uitgestrekt! De avond valt. Een zachte, geelgroene schemer glijdt over je heen. Je bent al half in slaap, merkt nog dat je langzaam een beetje op en neer gaat. Vragend kijk je om je heen.
"Lig ik nu in het gras of op de golven van de zee?" gaat het door je heen. Onduidelijk... Traag voortschuiven... Op vloeiende welvingen ga je verder, almaar verder...
Je bent weer op de plaats waar je eerst was. Op een stoel of bed? Welke gedachte is er in je?
"Ik ben uit de werkelijkheid gevlucht en ben er nu weer in terug. Ik heb waarschijnlijk een uitbeelding van mijn eigen wezen gezien. Misschien heb ik vagelijk iets aanschouwd wat voor ons mensen verborgen is, wat alleen bestaat in de voor ons ontoegankelijke wereld, die ons omringt en nog groter is dan het luchtruim."
Ja, wat zou het wezen? Maar wat je er ook van denkt, het geeft je innerlijk meer blijheid en zin om weer in het dagelijkse leven te stappen.
live.nlGeplaatst in de categorie: eenzaamheid
WEGZWEVEN
375
Geef je reactie op deze inzending: