Alle inzendingen over individu

Het geurige zomerbos was vol geluiden van krachtig ondernemend leven. Tussen de bomen, die af en toe zacht kraakten, liep een oude man. Het was Roemer de kruidenier. Vroeger was hij de baas van een mooie, bloeiende winkel geweest. Nu genoot hij van zijn rustige nadagen, zonder druk zakelijk werk. "Ja, als man van de handel heb ik het zeker gemaakt,…

Ik had het goed gezien, het onheil. Ook de tweede keer. Johan De Smet (1975 - .…). Die vier puntjes. Alsof iemand ongeduldig aan het wachten was tot ik erbij neerviel, de puntjes als symbool voor de tikkende vingers van de ambtenaar die met een goedkope balpen in zijn andere hand al klaar zat om het jaartal in te vullen. 2011? 2036? Zeg het maar. Wie…

Ik staarde drie seconden in haar ogen en wat ik zag was wonderbaarlijk schoon, ogen die straalden van miraculeuze vreugde, een ziel die zich in de Christusgeest heeft verankerd, een lichaam zo mooi als men zich niet voor kan stellen, kleine en grote lieden, niet zoals ik, het prototype van lijdzaamheid en zelfgave, een geboren engel, die blijft jubelen…

Integratie zit 'm in de benaming, noem jezelf voortaan Ali B. van Bommel. Allochtoon, onbekende B, voetjebal is prijs schieten, oude strips zonder afbeelding van een profeet en Wammes Waggel is geen varken. Daarbij is het een groot voordeel dat Tom Poes geen hond is. Wat wil je nog meer, respect ?…

Met een lege maag in Holland, een kop vol onzinnigheden, droom ik nog amper van mijn dichterschap, mijn pruimekopparkiet knaagt aan de boeken die ik vroeger zo heilig vond, met man en macht verdedigde, vooral de eerste drukken, als een kloeke ridder, maar nu zijn alle oude waarden verdwenen, elitair gedrag is een klucht geworden en de hoge doeleinden…

Na een schriftelijke stilte van enkele weken is er weer een stukje geboren. Wanneer dat gebeurt, voelt het ook echt als een geboorte en kijk ik met een wee gevoel in de digitale wieg, die beeldscherm heet. Nu het weer loopt op papier vraag ik me af, waar die stilte in mijn hoofd vandaan kwam. Deze periode van schrijfdoofheid heeft erin gehakt, meer…

Een mens heeft een half leven nodig om z'n maskers op te zetten en de andere helft om ze weer kwijt te raken.…

Als ons zicht met de jaren minder wordt zal het inzicht scherper worden…

Vijf jaar geleden kwam ik, bij toeval, op deze site terecht en las groen en rijp door elkaar, maar toch verdeeld in tab en categorie. De vermaledijde tweedeling had nog niet plaatsgevonden. Schrijven was mij niet vreemd, het notitieblok lag er niet voor niets naast mijn bed. De volgende ochtend (momentopname) las ik vaak in verbazing gisteren terug.…

De druppel die mijn emmer deed overlopen, had de vorm van een geschenk. Mijn vriend had de neiging om dàt wat hij zelf graag wilde hebben, aan mij cadeau te geven. En zo via een omweg aan zichzelf. Ook dit keer was het iets waar ik totaal geen behoefte aan had. Er zat een mooi papiertje om en een lief briefje bij. Maar aangezien onze relatie al lang…

Goed beschouwd is deze inzending moeilijk in één der tabbladen van deze site onder te brengen. Het onderwerp is beschouwend bedoeld, maar in het geheel niet onderbouwd door de overtuiging en feiten van derden, inhoudelijk te saai voor een verhaal, te lang voor een bewering en tot slot: niet interessant genoeg voor een hartenkreet. Over het begrip…

Spontane en prettige contacten met een persoon ontlenen de charme aan de boeiende en aangenaam voelende onregelmatigheid ervan.…

Wie geen moment vergeet dat elk moment het allergruwelijkste kan gebeuren leeft maar half.…

Zou ik al symptomen van het alleen zijn beginnen te vertonen? Of zitten mij bepaalde dingen dwars? Ik denk beide. - Op mijn activiteitencentrum heeft een mevrouw het gewaagd mij te vertellen dat ik teveel aandacht opeiste. Dat was een harde klap ofwel een gemene steek onder water. Dit omdat ik me alles aantrek wat er gezegd wordt. Ik meende…

Wanhopig probeer ik de schijn op te houden. Met de dag wordt dat moeilijker. Niets is meer wat het lijkt en ik weet niet wat ik er mee aan moet. Het begon een week geleden. Na het wakker worden wierp ik 's ochtends een blik in de spiegel. En zag daar een gezicht. Niet echt het mijne. Ook niet dat van een ander. Het erge was, ik vóelde me die veranderde…

Een zeer a-sociale eigenschap, het onvermogen tot vieren. Verjaardagen, jubilea, recepties, feesten, maar ook andere bijeenkomsten zoals vergaderingen maken mij doodongelukkig. En onmachtig. Mijn haren gaan recht overeind staan, mijn benen en voeten raken hun contact met de grond kwijt. Mijn lichaam verliest z'n samenhang. Kortom, in plaats van…

Ik dacht op deze site een punt te kunnen maken, een gestolen verleden, zorgzaam onverhoeds een vrouwlijk heden, ik gooi mij eruit. Beken een crimineel verleden, ik heb een dubbeltje gejat uit de portemonnee van mijn moeder, ben ik niet trots op. En nu, nu zorg ik voor de mens die zichzelf niet verzorgen kan, heb ik elke sleutel in handen. Ik laat ze…

Een fantastische verrassing, een prachtig aanbod. Overrompeld ben ik, gevleid en vereerd. Alleen ...., een nee past niet in het plaatje. Een vanzelfsprekend ja hoeft al haast niet uitgesproken, hoogstens een dank je wel. Er piert iets, onrust en een hinderlijke kriebel. Elke ochtend vind ik mijn dekbed op de grond, en één keer mezelf. Tot ik midden…

“Ik vind dit heerlijk werk”. De man trekt even aan zijn sigaret en blaast met toegeknepen ogen een grote wolk uit. Ik zie dat hij het meent. Hij staat in de deuropening, kijkt me vriendelijk aan en verschikt wat aan zijn haar. Een rode spoeling, schat ik. “Ik doe ook nog ander werk hoor, ben leraar maar dit doe ik erbij als ontspanning”. De man kijkt…

Sommige mensen lukt het zó te leven, dat ze niet constant geraakt worden door wat buiten en binnen hen gebeurt. Dat is haar niet gegeven. Alles gaat tot op het bot, blijkbaar heeft ze te weinig "vet" op haar lichaam. Het heeft zo z'n voor- en z'n nadelen. Het leven is nooit saai, het begrip sleur is haar niet vertrouwd. Daar tegenover staat dat…

Het silhouet van het kind van toen zit verscholen, achter de kennis en ervaring in de schaduw van het masker. Maar ik verklap je dit: het zit er nog, avontuurlijk ondeugend, lichtend, wachtend, steeds zoekend en is vrijwel on-zichtbaar verwerkt in het mozaïek, ondanks alles.…

Eerst leek het vreemd dat waar BIBEB voor stond jullie, de generatie van nu, niks zei. Bij nader inzien toch niet. Het idee dat we iets kunnen opsteken uit een breed en diepgaand interview op papier sterft uit. Helaas naar mijn idee: het biedt de kans op een soort integere aandacht voor mensen. Om ook over onszelf te leren. Het past in de humanistische…

Vanaf het moment dat het rupsje uit het eitje was gekropen, vond het dat er iets mis was. Ze observeerde zichzelf regelmatig en uitgebreid en was dan niet tevreden. Helemaal als ze daarna eens goed om zich heen keek. Al die mooie bloemen, insekten en vooral de vlinders! Daar kon ze niet aan tippen. Ze probeerde van alles. Poetste haar velletje regelmatig…

Eindelijk ben ik dan toch gegaan, op zoek naar mezelf zit ik nu boven op de Zwitserse Alpen in een zweethut. Samen met twee mandarijnen, een Kees, een laptop om mezelf te upgraden en uren genoeg om te lezen wat in de regel niet is geschreven. Kees blaft, de bergen blaffen terug. De mandarijnen zitten daar maar mandarijn te wezen tot de deur opengaat…

Ik ga de oorzaak niet vertellen, maar ik was van de week ernstig gekwetst. Ik lag ’s nachts in bed te draaien, liep de hele dag somber door het huis, zag de zon niet schijnen en ja, ik was zelfs zo somber dat ik niet eens merkte dat het regende. Gekwetst. Het gekke was, dat ik weliswaar een reden had gekwetst te zijn, maar dat het zwaar overdreven…

Mijn weg…… Donkere dagen kunnen je zomaar overvallen. Dagen waarin de weg die moet worden gegaan je niet duidelijk is. Zo zat ik daar eenzaam en alleen op het perron. Meer dan tien sporen telde het station. Reizigers liepen van het ene naar het andere. Daartussen zat ik. Als een eenzame vrouw tussen al het gewemel van mensen. En niemand die me schijnbaar…

Twee zwarte alpenkauwtjes vliegen over en langs me heen. Sierlijk zeilen ze op de luchtstroom tussen de bergen mee. In alle richtingen spelend met de mogelijkheden die de ruimte biedt. Hun eigen capaciteiten volop benuttend in deze glijvlucht. Alsof ze me uitnodigen: kom, verlaat je nest, sla je vleugels uit en ga!…

Een zandstorm vlak boven de grond. Gezandstraald word ik, lopend langs de zee met opkomend tij. Onverwacht geniepig zijn de uitlopers. Het water kruipt waar het gaan kan, neemt in beslag waar het een kans ziet. Afnemend en toenemend in een constante beweging. De wind leeft zich uit in al zijn kracht. Hij raakt mij en vraagt om mijn tegenwicht, is op…

De kameleon wist precies wat hem te doen stond. "Niet opvallen" was het parool. Elk schepsel heeft zo zijn specialisme. Tot de dag dat alle kleuren opgebruikt en uitgewerkt waren. Het fundament onder zijn bestaan verpulverde. Ten einde raad ging hij in retraite en daalde af naar de eigen kern. Tot zijn verbazing kwam hij daar het roodste rood tegen…

Lopend over het zand speuren naar sporen. Mijn voeten maken zich kenbaar. Tien tenen ieder hun eigen afdruk in een ongerepte ondergrond. De strakke vlakte af en toe onderbroken door kleine vogelpootjes. Ook deze teentjes vertellen van aanwezigheid. Grote mensenvoeten kruisen mijn pad. Andere tenen, andere hakken. Ik kan het niet laten en zet mijn eigen…