Alle inzendingen van Joke Bot

Mijn voeten zakken door onder de last. Hun samenhang is niet toereikend. Wil ik te veel en te ver? De tijd zal het leren. De knoop laat zich niet doorhakken, wil ontward worden en eist geduld. Open ogen en open oren. Alle zintuigen alert, klaar voor het onverwachte. De werkelijkheid dient zich aan e...

De druppel die mijn emmer deed overlopen, had de vorm van een geschenk. Mijn vriend had de neiging om dàt wat hij zelf graag wilde hebben, aan mij cadeau te geven. En zo via een omweg aan zichzelf. Ook dit keer was het iets waar ik totaal geen behoefte aan had. Er zat een mooi papiertje om en een l...

Lopen in de bergen, alleen, trekken met mijn bagage op de rug, 's nachts wildkamperen. Losgekoppeld van het menselijk beschaven, me als een spons volzuigen met het oer van de bergen. Het stijgen en afdalen de realiteit van het moment. Met mijn voeten stevig op de grond in contact met het kosmisch g...

Tot in het oneindige tikt mijn tellen weg. Losgeraakt van de werkelijkheid, gedoemd tot een eeuwig grenzeloos bestaan. Waarin elke kans op houvast ontbreekt, en geen enkele communicatie meer aanwezig is. Een nachtmerrie zonder opening naar ontwaken. Verdwaalde alleenzaamheid, verzeild geraakt in een...

Wanhopig probeer ik de schijn op te houden. Met de dag wordt dat moeilijker. Niets is meer wat het lijkt en ik weet niet wat ik er mee aan moet. Het begon een week geleden. Na het wakker worden wierp ik 's ochtends een blik in de spiegel. En zag daar een gezicht. Niet echt het mijne. Ook niet dat v...

Een zeer a-sociale eigenschap, het onvermogen tot vieren. Verjaardagen, jubilea, recepties, feesten, maar ook andere bijeenkomsten zoals vergaderingen maken mij doodongelukkig. En onmachtig. Mijn haren gaan recht overeind staan, mijn benen en voeten raken hun contact met de grond kwijt. Mijn licha...

Een fantastische verrassing, een prachtig aanbod. Overrompeld ben ik, gevleid en vereerd. Alleen ...., een nee past niet in het plaatje. Een vanzelfsprekend ja hoeft al haast niet uitgesproken, hoogstens een dank je wel. Er piert iets, onrust en een hinderlijke kriebel. Elke ochtend vind ik mijn d...

Sommige mensen lukt het zó te leven, dat ze niet constant geraakt worden door wat buiten en binnen hen gebeurt. Dat is haar niet gegeven. Alles gaat tot op het bot, blijkbaar heeft ze te weinig "vet" op haar lichaam. Het heeft zo z'n voor- en z'n nadelen. Het leven is nooit saai, het begrip sle...

Eenzijdig opgezegd, verraden en belazerd. Ik sta in de kou en besluit voortaan mijn eigen spoor te trekken, los van anderen, onafhankelijk en solo. Ik verlaat mijn hart: onbewoond verklaard. Ik trek me terug, benader niet meer noch laat me benaderen. Ze zoeken het maar uit, doen maar zonder mij en k...

Onaangepast. Niet funktionerend in het maatschappelijk geheel. Niet bereid tot het leren van zaken en feiten die me niet boeien. Ik heb een probleem. Of niet natuurlijk. Het hangt ervan af hoe ik me bij dit alles voel. In zèlf leven slechts heb ik welbehagen. Laat mij m'n gang gaan en ik ben gel...

Vanaf het moment dat het rupsje uit het eitje was gekropen, vond het dat er iets mis was. Ze observeerde zichzelf regelmatig en uitgebreid en was dan niet tevreden. Helemaal als ze daarna eens goed om zich heen keek. Al die mooie bloemen, insekten en vooral de vlinders! Daar kon ze niet aan tippen. ...

Alle ouders waren uitgenodigd. Het thema van de lezing was nog niet bekend. Bij binnenkomst keek men verbaasd rond, de kinderen waren er ook. Daar was thuis niet over gesproken. Hoewel het eerst leek of de kinderen als groep, de ouders verwelkomden, zochten al gauw de gezinnen elkaar op. Er hing een...

Een groeiend gevoel van onbehagen kreeg eindelijk een gezicht. Er zat hem al lang iets dwars, zonder dat hij er de vinger op kon leggen. Nu maakte het zich kenbaar. Gebrek aan frisse lucht. Er hing hier zo'n wij-gevoel. Een veilig besloten wereldje, waarin meningen en waarheden vastlagen. Wij, en d...

Ze liet de oceaan achter zich, ontsteeg de geborgen ruimte en ging het leven aan. Ze werd tot waterdruppel. Eerst nog redelijk beschermd, samen met anderen verzameld in een regenwolk. Al gauw brak echter het moment aan, zelfstandig de reis te moeten vervolgen. De wolk werd tot een flinke regenbui, e...

Het idee was en dijde uit. Het vervolmaakte zichzelf. Van mooi werd het groots en bijzonder. Er was één probleem, het kreeg geen voet aan de grond. Het lukte niet zich te belichamen. Daarvoor had het mensen nodig, waarvan er genoeg rondliepen over de aardkloot, waarboven het idee zweefde. Maar bli...

Het begon met één dag regen en ieder hoopte dat het daarbij blijven zou. Vervolgens keek men een week lang naar de lucht in de verwachting toch ergens een sprankje blauw en misschien zelfs een fractie van een zonnestraal te ontwaren. Uiteindelijk leek accepteren het enige wat er te doen was. ...

De hond was al een tijd alleen op pad, ze verlangde naar gezelschap. Op een dag kwam ze net aanlopen, toen een zeer eigenzinnige ezel haar baas juist de les las. Deze had blijkbaar nog niet door, wie het eigenlijk voor het zeggen had. De ezel zag er het nut niet van in op dìt moment déze last te...

De draak wist het. Maar ze keek wel link uit om het te laten merken. Af en toe liep ze naar het dichtstbijzijnde meertje, ging aan de oever staan en keek naar haar spiegelbeeld. Elke keer weer zag ze tot haar verbazing de beeltenis van een schaap op het wateroppervlak verschijnen. Alleen als ze heel...

De eend zwom in de loop van een dag heel wat af in de vijver van het park. Alle hoeken en gaten waren haar bekend. Ze beschouwde deze vlek water dan ook als haar domein. Hier speelde het leven zich af. Rond de vijver stonden een paar laaghangende treurwilgen. Weerspiegeld in het water, daar waar het...

Ik sta op de berg en kijk om me heen. Het is prachtig. De toppen rondom zijn bedekt met sneeuw en blinken in de zon, fel af stekend tegen de blauwe lucht. Onder mij ligt een zee van wolken. Ik weet dat daar beneden een wereld is, al lijkt dat onmogelijk. Mijn volk leeft daar. Schijnbaar onwetend van...

De berm glijdt af, in de richting van het donkere water. Een buffer tussen twee werelden verbrokkelt en verdwijnt in het kanaal, dat oeverloos voortkabbelt. Het asfalt scheurt, verzakt en dreigt te volgen. De weg beseft de juistheid van zijn naam en geeft gehoor.

Thuishaven en vangnet. De spin zoekt zijn hoek, in het verborgene creëert hij zijn web. Zijn grote vijand is de mens, met een onstilbare behoefte aan controle. Zelfs de meest verborgen schaduwplekken ontkomen niet aan diens ingrijpen. In één rats gaat daar dan het grootse werk. Opnieuw beginnen...

Twee zwarte alpenkauwtjes vliegen over en langs me heen. Sierlijk zeilen ze op de luchtstroom tussen de bergen mee. In alle richtingen spelend met de mogelijkheden die de ruimte biedt. Hun eigen capaciteiten volop benuttend in deze glijvlucht. Alsof ze me uitnodigen: kom, verlaat je nest, sla je ...

Abrupt stopt het pad. In de diepte vervolgt de route. Ter overbrugging hangt een ladder aan de rotswand. Het schrikt af en lokt tegelijk. Ik besluit tot pauze. Eten, drinken en bezinken, terug- of doorgaan. Trede voor trede daal ik af. Beneden aangekomen kan ik de markering terugvinden op grote ...

Een zandstorm vlak boven de grond. Gezandstraald word ik, lopend langs de zee met opkomend tij. Onverwacht geniepig zijn de uitlopers. Het water kruipt waar het gaan kan, neemt in beslag waar het een kans ziet. Afnemend en toenemend in een constante beweging. De wind leeft zich uit in al zijn kracht...

Met een terloopse beweging tik ik de sliert verdorde bladeren van mijn hordeur. Het volgende moment realiseer ik me dat dit niet logisch is. Verdorde bladeren midden in de zomer. Noch de plaats, in het midden van het gaas. Op het plankier van mijn balkon ligt een slak. Samen met een pluk bladderig...

Neptunus is reeds glad geschoren. Golven scheerschuim stranden en voegen zich bij een deinende opgeklopte massa. Een enorme dot slagroom op het uitgestrekte zandgebak. Door de wind op drift geraakte schuimvlokken dartelen rond mijn benen. Tentoongespreide luchtigheid.

Vier trappen, elk een andere kant op vanuit het centrale plein. Een piramide gekeerd in zijn tegendeel. Hier lokken perspectief en ruimte, waarbij elke stap aanleiding is tot de volgende. Ik besluit het plein rond te lopen en verval in gemijmer. Na enige tijd nemen mijn voeten zonder aarzelen de ee...

Leven laat zich niet inperken. Gescheiden delen richten zich weer op compleetheid. Het gordijn dat blijvend tussenhangsel leek, begint te scheuren. De stof vergaat, slijtageplek wordt kier en opening. Twee werelden zoeken elkaar te bevruchten. Paniek slaat toe. Hardnekkige pogingen om de zaken gesc...

De kameleon wist precies wat hem te doen stond. "Niet opvallen" was het parool. Elk schepsel heeft zo zijn specialisme. Tot de dag dat alle kleuren opgebruikt en uitgewerkt waren. Het fundament onder zijn bestaan verpulverde. Ten einde raad ging hij in retraite en daalde af naar de eigen kern. To...