Alle inzendingen over tijd

"Ik weet waarom je hier bent," bromde hij met een stem als een orkest van contrabassen. De hertogin luisterde stomverbaasd: nog steeds hing ze ondersteboven tussen de ijswanden. "Je wilde het poollicht zien en dat ook in je eigen woning hebben," ging de spookachtige ijsbeer verder. "Nu, ik...

Buiten het dorp, aan de rand van het bos, woonde een houthakker met zijn vrouw. De kleine woning van het echtpaar was wel heel eenvoudig. Het hutje van boomtakken en bladeren vonden ze heus mooi genoeg. 's Nachts waren ze helemaal tevreden met het licht van één lantaarn of met wat maneschijn,...

Het wonderrijk bij Kaatsheuvel biedt van jaar tot jaar nieuwe verrassingen. Sindbad de zeeman heeft heel lang gewacht, maar doet hier eindelijk zijn intrede. Vele paleizen komen tevoorschijn, vertellen ondanks hun nieuwheid veel verhalen uit zeer ver verleden, misschien zelfs tijdloze...

De klok tikte de seconden weg, liet af en toe een mooie klank horen en ineens vraag ik me af, hoe lang hebben we die klok, hoeveel slagen zou hij geslagen hebben, hoeveel tikken heeft ie ons gegeven, seconden heeft ie aan ons leven toegevoegd? Een simpel geval, een tikkende klok, met op het halve...

Misschien ben ‘k wel een tikkie van de oude stempel, maar dat boeit me niet, zolang ik me er goed bij voel is het altijd oké tenslotte? Beginnende met wat kleine nietszeggende boodschapjes te doen, thuis komende even koffie drinken met zijn twee, onze Swiebertje (kanarie die er ook uitziet...

Zo lag ik gisteren in bed het laatste stukje van Winston te kijken met het programma "rij je met me mee", dacht ik dat de naam was, al doet de naam niet zoveel ter zake. Ik viel midden in het verhaal van Linda, die ogenschijnlijk gezond en vitaal maar vooral positief in beeld was, een prachtig...

Subtitel: 'k Was drieëntwintig en kwam terug Hippocampus; hier vindt de langetermijngeheugenopslag plaats Nieuwsgierig was ik in 2001, twaalf jaar na dato, hoe de 'Tank Man' zich twaalf jaar daarvoor had gevoeld; een iconisch beeld van een Chinese demonstrant pal voor vier zich...

Hoe gewoontes, eenmaal opgemerkt, de gewoontes ongemerkt, gewoontes zijn geworden.

Alles wat wordt geschreven is vergankelijk. Reeds bij het schrijven sluipt vergetelheid in de taal. Wanneer het laatste punt is gezet heeft de betekenis van het relaas al veel aan kracht ingeboet. Misschien zijn er nog enkele lezers die hechten aan dat wat was, en juist daar houdt de schrijver...

Bij de bushalte trof ik deze keer een heel klein, petieterig mannetje met een schattig opstaand kuifje en minuscule schoentjes, vergezeld door zijn moeder, uit Mexico afkomstig. "No hablo Espagnol" verklaarde ik ten overstaan van de dame en zij repliceerde: "Je parle Francais"..... Wonderlijk...

De stappen die je achterlaat halen je nooit meer in.

De onzichtbare scheidslijnen zijn getrokken die augustus van september, de zomer van de herfst en mijn jeugd van mijn oude dag scheiden. Nu wordt de stad overstroomd en overspoeld door horden studenten en jongeren. Hele generaties overvleugelen mij en streven mij moeiteloos voorbij. De onzichtbare...

Ik had velen ontmoet; reizen gemaakt en andere escapades; was aangenomen en ontslagen; had geluk en ongeluk gekend; eenzaamheid en gezelligheid; succes en mislukking; hoop en wanhoop, maar Haar zag ik terug.... Aanvankelijk, op een terrasje, beschouwde ik de gevel van de centraal gelegen kerk en...

De scheidslijn is getrokken; de bomen verkleuren in het late seizoen. Mijn verre jeugd ligt diep verzonken in een peilloze kloof; de aanzetten van grijsheid tasten mijn haardos als met voorzichtige handen aan. Loutering is mijn deel geworden en de wijsheid die ik wens mag mijn bezit worden. De...

Na een tijd van een steeds flakkerende vlam bij elk nauwelijks voelbaar zuchtje wind doofde de kaars van mijn inspiratie uit zichzelf. Voor mezelf bijna met ongeloof waarneembaar en op de site hopelijk voldoende opgemerkt. Slierten nostalgisch geurende en zich geleidelijk aan oplossende rook...

Zo moet het geweest zijn in die lang vervlogen tijd; de vijftiger jaren van de vorige eeuw, in mijn geest in nevelen en duisternis gehuld. In de kamer van mijn vroegste jeugd stond de tafel met daarop het bonte, wollige, gedessineerde kleed met ingewikkelde patronen en de vaas van helder,...

De tijd schrijdt langzaam, maar zeker, voorbij het leven dat ik lijd. Mijn tijd vergt steeds meer verleden, de herinnering plengt tranen en toch zing ik voort. Niets mag ongehoord.

Elke bewering op deze site zou, net als elke andere tekst, standaard moeten beginnen met een titel. Als lezer word je meteen op het spoor van de schrijver gezet en bovendien is hij voorzien van een etiket (om het lege hulswoord 'label' te mijden). Voordeel: hij is makkelijker (terug) te vinden in...

Manaña is een deel, een wijk, een stadsdeel van de Cubaanse hoofdstad Havana waar Jorge Valls Arango, een Cubaanse schrijver en dichter, in 1933 ter wereld kwam. In 2015 is deze auteur/poëet als gevolg van kanker helaas overleden. In de tussenliggende ruim 80 jaar heeft deze zoon van een...

Man: zegt: schat, er is toch de 4e Dodenherdenking en de 5e Bevrijdingsdag, vraagt eega wanneer hij van het kleinste kamertje komt! Ik kijk op en zeg, jazeker hoezo? Antwoord: het staat niet op de kalender? Dan schiet ik in de lach en zeg, nou dat klopt toch? Hoezo vraagt hij? Mijn...

Bij de vroegere poort aan de Noordzijde van de Efteling stond een stenen, zwarte pelikaan op een hoge sokkel. Terwijl deze vogel voortdurend een straal water uitspoog, verwelkomde hij de binnenkomende bezoekers van de Efteling. Vele jaren was hij het eerste beeld, dat de mensen zagen als ze in het...

Die volstrekte onbevattelijkheid is één van de redenen waarom ik werd overvallen door een gewaarwording die ik, na grondig onderzoek niets anders kan noemen dan ontroering? Waar de hersenen het laten afweten neemt het hart over. Die al te zeldzame momenten moet men koesteren. Het...

Zo begint de zaterdag al vroeg op de avond van de discussie, klokken stilzetten, of juist ver-zetten. Zeg vrouw, een uur terug toch? Ja man, een uur terug! En zo geschiedde, alle klokken in huis stonden zaterdagavond al een uur vroeger! Heel raar, maar nou was het toch een rare dag want we moesten...

Gisteravond tijdens het tandenpoetsen, voel ik ineens iets mafs, het valt uit m’n mond en ik kijk stomverbaasd naar wat er in de wasbak ligt, een halve kies! Potverdorie...m’n tong voelt waar dit vandaan komt en er zit een krater van ongekende proporties in m’n mond! Oh, daar ben je lekker...

Het schrijven van een beschouwing vind ik al bijna even moeilijk als het schrijven van een column, zeker als je op dit tabblad met even veel belangstelling gelezen wilt worden als onze veelzijdige Joanan Goddess Namaste. Om zijn aanpak te evenaren moet men zijn feilloos geheugen, zijn geduld bij...

Je leeft vandaag! Enkele jaren geleden kreeg je als senior al deze nadrukkelijke terechtwijzing van een goede kennis, die het niet eens was met de vermeende mate van het moeten inleveren van een leven lang gehanteerde vaardigheden. Je leeft vandaag! Tegenwoordig en ook vandaag tracht je als...

Kort nadat mijn bundel "Relicten van een leeg bestaan" was verschenen, heb ik een mailtje gestuurd aan iemand die zo'n twintig jaar geleden een collega van me was. Ik heb haar in die tijd wat gedichten laten lezen en ze heeft daar toen heel hartelijk op gereageerd. Het leek mij dus een aardig idee...

Een mens die in zijn zwijgen blijft volharden. Zo’n mens ben ik. Het komt er niet uit. Maar het zit er wel in. Simpele taal, eenvoudige constructies die met een gemak van heb ik jouw daar een waarheid aan het licht brengen die niet meer omzeild mag worden omwille van de liefde voor het leven...

Warme sterrenregen in de versteende nacht. De koude die de sloten had gedicht en de weilanden gewit in de weerspiegeling van het gele maanlicht. Geen geluid van weidende koeien meer, geen verstoring van de artillerie. De Heersweg was anders dan in de donkere nachten, nu een glimmend pad tussen de...

Iets meer dan elf jaar geleden (op 15 maart 2007) schreef ik mijn beschouwing (nr. 70) “De smidse”. In de loop van de daarop volgende tijd leverde het mij de bijnaam ‘De Lettersmid’ op. Naast het feit, dat ik het niet erg vond dat mijn ego werd gestreeld bestond er voor de lezer een niet...