Het was: zoals het was en niks anders.
Men zou nu zeggen: je hebt niks te vertellen, men zou nu zeggen, dat iedereen zegt wat ie denkt en wie weet is dat goed. Daar zullen we nooit achter komen. Maar toen, was het niet vanzelfsprekend dat kinderen een weerwoord hadden want: moeders wil was wet.
Toen was het niet logisch als kinderen tegensputterden, want "als vader thuiskwam" dan zwaaide er wat. Toen was er geen denken aan dat men ouders tegensprak en weet je: het kwam eigenlijk niet eens in je op. NU echter is alles dermate veranderd dat kinderen het voor 't zeggen hebben.
NU is het een logisch gevolg van kinderen mondig maken. Of het altijd goed is? Niemand die het weet, maar wat ik wel weet is, wanneer een jochie van amper 12 jaar (in mijn ogen een joch dus) op een vriendelijk verzoek van een op leeftijd zijnde dame een grote bek als antwoord geeft, DAN denk ik: ligt het aan de tegenwoordige tijd, ligt het aan de opvoeding of ligt het aan mij?
Ik kijk de oude dame aan en zeg: zo schijnt het te moeten gaan, maar ze zijn niet allemaal zo, wetend dat ik dat wel eens tegen me zou kunnen krijgen. De jongen waar het om draait, kijkt me aan en op de een of andere manier geeft ie geen respons. Of het lef ontbrak, ik zal het nooit weten.
Maar deze wijze van de oudere te woord staan, gaat er bij mij niet in.
Geplaatst in de categorie: tijd