Alle inzendingen over Afsche

Eigenlijk was ze een vreemde voor mij, de vrouw die stervende was. Ik zat naast haar bed en door haar bewegende armen in het niets - alsof ze houvast zocht - bleef ik bij haar. Er kwam gerochel uit haar keel en ze probeerde te hoesten, maar het slijm kwam niet los. Ze had longontsteking. Soms lukte het mij om haar hand vast te houden en die te aaien…

Ik denk er begin november altijd meer aan dan anders. De bruine bladeren op de grond, de mistige morgens, de nevel over de velden: lang zal ik niet meer leven. In deze herfstige tijden zijn er ook meer sterfgevallen dan in andere jaargetijden. Dat klein beetje neerslachtigheid is soms genoeg om het draadje waarmee je nog aan het leven hing te breken…

Het regende en de lucht zag er niet zo vrolijk uit. Vervelend, want ze had een afspraak voor de volgende dag om samen te gaan winkelen met Eric. Nee eigenlijk had ze helemaal geen zin, ook door het besef dat ze een beetje voorzichtig moest zijn met haar geld. Ze schreef hem een mail dat ze het beter vond dat ze niet zou gaan winkelen met hem. Gelukkig…

Afscheid Als aders op witte huid, zo staan ze aan de lucht, de bomen aan de einder. Landschap dat zich sinds altijd herhaalt in glooiende eeuwen akkerland. Het voorjaar wacht in harde botten maar de sleedoorn bloeit als toen ik nog een meisje was, lichtjaren her. Lente breekt zich baan, als verdriet, het eerste vloeien van bloed. Komen…

In mijn beroep als ziekenverzorgende heb ik veel te maken met dementerenden en hun familie. Sommige bewoners verpleeg ik al jaren en andere veel korter. Met de meeste bewoners heb ik een band, maar dan vanuit mijn beroepshouding. Daarmee wil ik niet zeggen dat het contact zakelijk is, maar ik neem het niet mee naar huis. Voor één mevrouw en haar dochter…

Het Jeroen Bosch Ziekenhuis is in mijn ogen niet van een uitmuntende architectuur. Het rijst aan de buitenrand van de stad haast plompverloren op, als een donkerbruine kolos, met lange sequenties van eendere ramen, waarachter de patiënten verblijven, te midden van velden en weiden, en het draagt op haar gevel trots en arrogant de naam van de middeleeuwse…

Zo was Hij voor mij; Degene, die nooit mijn minnaar was. Degene, op wiens schouder ik mijn hoofd eens legde. Degene, om wiens schouders ik mijn arm eens sloeg; gebaren die de schuchterheid aanduiden, die ons belette minnaars te worden; gebaren, die voor mij alles betekenden, evenals zijn warme, weerloze wang tegen die van mij, eens. We hebben elkaar…

Het voorjaar trad onherroepelijk in en toen in maart een nieuw licht de wereld overspoelde, bracht ik een boeket bonte tulpen mee, waarop mevrouw ging rommelen in een naaidoos om een naald te zoeken waarmee de kopjes van de tulpen volgens haar allemaal een prikje moesten krijgen om het boeket langer houdbaar te maken. "Wat een mooie bloemen, wat een…

Zij zou oma en moeder hebben kunnen zijn, maar zij had kinderen noch kleinkinderen. Op een dag ging ik voor 't eerst naar haar toe via de lange Ringbaan die de stad omcirkelt zoals een ceintuur het lichaam van een corpulent persoon omspant. Nog altijd zie ik auto's, bussen en motors passeren over de Ringbaan naast mijn huis, maar zij zullen me nooit…

Buurtbewoners zien mevrouw sinds kort niet meer wandelen door de straat. Mevrouw sluit zich niet meer aan in de rij voor de kassa. Mevrouw zal voorbijgangers en winkelpersoneel nooit meer haar brede, hagelwitte maar geveinsde glimlach tonen waarachter haar onzichtbare, verwrongen ziel schuilging die verborgen bleef in de cocon, in het harnas van haar…

Nu is er nog de haven met de kleurige boten die we samen bekeken tijdens de wandeling. Nu strekken de straten van de stad zich nog om me heen uit; nu scheiden ons nog maar negen luttele maanden, maar de tijd zal reuzensprongen maken. Jij blijft altijd bij me, onverminderd, in je gedaante, in je gestalte van je laatste uren. Je laatste blikken vergezellen…

Toen de twijgen aan mijn venster kleine aanzetten vertoonden van minuscule blaadjes en bewogen in een licht briesje, heb ik koers gezet naar de stad waarvan mijn oude tante zo gecharmeerd en ikzelf helaas in mindere mate, maar we hebben de gevels bewonderd en ons begeven te midden van de menigte van de zaterdagmiddag die als altijd de straten en terrassen…

Op mijn kastje staat een kop en schotel van breekbaar porselein met turquoise en zwarte motieven; srmzalig overblijfsel, souvenir, bewijsstuk en erfstuk van een vriendschap die drie jaar duurde en die plotseling afgebroken werd door het onvermijdelijke noodlot dat ons allen te wachten staat.... Nooit meer zal ik op weg gaan naar het bejaardentehuis…

Mijn Galgeven, aan jouw oevers speelde ik als kind in het rulle, gele zand met bontgekleurde schepjes, zeefjes en emmertjes. Jouw watervlakte zag ik later vóór mij uitgestrekt liggen: kabbelend, deinend, donkerblauw, zwart of grijs en ik spiegelde mij in jou. Mijn Galgeven, ik hoop je wéér te zien, eens, als ook in mij de storm is gaan liggen, als…

Bij een groot warenhuis in het hartje van de stad, waar we samen zo vaak geweest zijn (ik duwde je rolstoel voort en probeerde mijn tranen te bedwingen), verkoopt men, zo bleek mij, een soort wit geverfde "vlinderkastjes" die kunnen dienen als fotolijstje. Het portret of de foto bevindt zich dan in een zekere diepte, achter glas. In zo'n lijstje…

Hoe lelijk en oud je ook bent, als je gelukkig bent en een uitstraling hebt, komt alles goed. En ik was gelukkig in die schitterende, milde en mooie zomer van mijn vierenzestigste levensjaar. Hij zat tegenover me in buslijn zes met een pakje brood in de hand en glimlachte overvloedig, overdadig met lelijke, gele, scheve tanden. Als een vlieg op…

Ze was gearriveerd op de ziekenafdeling met een acute astma-aanval en liet ondanks alles niet na me onmiddellijk zonder reserves in haar warme hart van oudere vrouw, van goedhartige, levenservaren moeder te sluiten. Haar stakerige, hulpeloze, kwetsbare benen in de steunkousen had ze uitgestrekt op het bed en ze kwamen onder de mallotige, ouderwetse…

Op de foto sta je nog zo frivool, florissant en zelfbewust. Je was vierenzestig. Je colbertjas had je over een stoel gedrapeerd; over een van de gewelfde, eikenhouten stoelen die mijn ouderlijk huis rijk was. Nu was de pensionering aangebroken. Je aftakeling was een verschrikking. Elf maanden worstelde je met je doodsangst, jij die altijd al de angst…

En dan zegt men: "Hij had vocht achter de longen"; een standaarduitdrukking, welhaast een cliché van de goegemeente, onwetenden, ondeskundigen en weinig geïnteresseerden, die nauwelijks op de hoogte zijn van de weidse wetenschappelijke terreinen waarop de medische kennis zich in al haar uitgebreide finesses wenst te profileren. Jij had dus vocht…

Als een voorbode van de naderende lente bracht ze mij de bolletjes in een stijlvolle, aarden, grijze bloempot. Ze droegen lange stelen waaruit vooreerst nog niet maar later wel de fleurige witte hyacinten ontloken die een heerlijke geur verspreidden door mijn kamer van overjarige studente waarin ik nog leef en mijn leven probeer te rekken en voort te…

Augustus nadert: de maand van ons afscheid. Nu zend je me die portretten van die alsmaar lachende Afrikaanse jongens met wie je zo bevriend bent.... Verwacht niet dat ik de steeds groter wordende afstand nog kan overbruggen, verwacht niet dat de lusteloosheid en het ongeloof in onze vriendschappelijke band, die eens was als een band van goud, niet…