Alle inzendingen over De uren in een dag.

De eenzaamheid maakt de dag net zo lang als de nacht, met het enige verschil dat het licht is. De uren van de dag veranderen niets, je doet de verplichte dingen, maar het gevoel is wrang. Je zit thuis in je huis en hoort de klok: die tikt de uren net zo langzaam rond als de uren van de nacht.…

Ja de computer verslindt soms uren van mijn dag, maar het is wel de rode draad inn mijn leven. Want zo hou ik toch met iedereen contact: familie, vrienden en zelfs vreemden komen via de computer in mijn leven.…

Na maanden van sjoemelen, na oeverloze nieuwsberichten: dat men opnieuw ging vergaderen, uren werden halve dagen, hele dagen en soms tot in de nacht! De keus lag er voor vier personen, en ik beken bloedeerlijk, dat de Nederlandse persoon het voor mij niet hoefde te worden!…

Het andere moment komt er geen einde aan een vaak regenachtige dag. Dan lijken de minuten wel uren. De dag wil maar niet aan zijn eind komen. Of meer de tijd die niet op schiet. Meestal vind ik de tijd om op te schieten om haar een beetje harder te laten lopen. De beruchte vrije tijd die uitmond in verveling.…

De verschillende uren van de dag, zowel de seizoenen lente en zomer als herfst en winter, zon en regen, de wind die hoge bomen teistert... .…

De dag ervoor waren ze getrouwd. Haar bleke gezicht toen ze het cyanide innam. Hij ziet haar opnieuw ineenkrimpen, haar blik gevuld met aanvaarding, een vastberaden afscheid. Haar hand had even de zijne geraakt, voordat haar ogen zich definitief sloten. Een druppel zweet glijdt langs zijn slaap.…

Terwijl ik tevreden terugkijk op de dag van gisteren, toen ik zo stoer was het een en ander zelf te willen doen en dat betaalde met wat lichamelijke mankementen, met een heerlijk opgeruimd kastje als gevolg, kwam vandaag na twee weken vakantie de hulp weer.…

Even later ben ik weer op honk, waar de dag verder heel druk verloopt maar het tevreden gevoel verdwijnt er niet door.…

Vanaf je portret in zwart-wit kijk je sinds jaar en dag mijn kamer van oude vrijgezellin in. Nooit wil ik je nagedachtenis beschamen, moedertje!…

en er zitten genoeg uren in dus wie weet...…

Een gewoon ritje, met gewone mensen, die het niet hoog in de bol,hebben, dat ook aan anderen overlaten, een doodgewone dag, een normale dag, met als enige verschil, we eten brood tussen de middag en die van mij? Daar zitten natuurlijk die heerlijke aardbeien op! Gewoon? Nou hou het dan maar op gewoon. Niks meer, niks minder.…

Ik heb gelukkig nog een paar dagen om verder te peinzen.…

Een simpel geval, een tikkende klok, met op het halve en hele uur de slagen….over de dag gerekend meer dan genoeg, te bedenken dat ie hier al jaren hangt, heeft het geval ons al die tijd voorzien van: wegtikkende seconden, weggalmende half uren en eveneens weggalmende hele uren….Niet te vergelijken met een digitale wekker waar ik op lig te kijken als…

Op de bovenverdieping bevindt zich zijn atelier, waar hij de meeste uren van de dag doorbrengt met schilderen, tekenen, boetseren of beeldhouwen. Zijn verzorgd uiterlijk staat dan in schril contrast met de met verf besmeurde overall die hij draagt. Bovendien fotografeert hij vaak digitaal onderwerpen als voorstudie voor zijn nieuwe creaties.…

Mevrouw Ontwikkeling zit achter de laptop, uit te spreken als léptop. Het is de léptop van Lief, want zelf heeft ze een PC uit het jaar Kruick. Ze heeft het niet zo met een laptop, want ze is niet van deze tijd, ze is honderd jaar te laat geboren. Ze heeft een hekel aan moderniteiten. Liever heeft ze ouderwetse kneuterigheid. Ze houdt van stoofpeertjes…

Ik val meteen maar met de deur in mijn stukje en zeg het maar eerlijk, ik heb gerookt in mijn vakantie. Verkeerd, fout, vreselijk natuurlijk! Na mijn laatste rookweekend in september 2009 had ik me nog zo voorgenomen om er niet meer in te trappen, in dat roken. ‘k Had het ook weer netjes volgehouden. Met hier en daar een misstap, zo af en toe, stiekem…

Dag lieve papa, ik hou van je...…

Het zou zo maar kunnen zijn dat ik er morgen niet meer ben. Ben ik er toch maar even geweest. Dagmens ?…

Het verhaal van de dag vertelt zichzelf, van die wonden van een oude boomstronk die zich angstvallig vastgrijpt in moederaarde. Van de magie van pasgeboren ochtendlicht en van die eendags-vlieg die zo'n geluk had met het weer, maar diezelfde avond nog bejaarde. Gedachten nemen de loop; Er was eens een dag… die werd ingeschat op zijn waarde...…

Oh ja, een doodgewone dag, zo eentje die doodgewoon begint, doodgewoon verloopt en hopelijk ook doodgewoon eindigt!…

Wordt dit een dag als alle andere? De komende uren van de ochtend tot de avond hebben allemaal hun eigen kleine, unieke, misschien verborgen wonderen.…

Welgevallig liet ik de krakende donder zich over mij heen vallen, deze dag kan niemand van mij af nemen.…

Ooit breekt de dag aan dat u zich afvraagt waarom u mij niet beter heeft gelezen.…

Een dag niet geplukt is een dag niet gelukt, die kun je beter overslaan. Heb ik hier vaak gepropageerd, mezelf er niet aan gehouden, ik dacht 'die dag komt wel'. Niet dus, gisteren heb ik stoute schoenen aangetrokken en godnomdeju, ik heb nu dag en nacht, onverwacht, mijn hart huppelt zijdezacht. Gnoom heeft gelijk, ik ben een watje.…

Zoveel rottigheid en logisch gaan alle gesprekken de dag erna er nog steeds over. Een aantal mensen gesproken, gewoon, tijdens het boodschappen doen. De reacties liegen er niet om. Ook kwam Pim nog even mee, in de gesprekken, zijn dood was ook al een teken van, ja van wat eigenlijk?…

Gedaan met de sleur, de saaie uren aan de lopende band, de, de kromgetrokken rug, de olie onder hun nagels, het geroddel in de toiletten. Nooit meer tegen hun zin opstaan, elke dag een nieuwe dag, zonder zorgen. En nog durven klagen.…

Wat doe je zoal op een gewone doordeweekse dag……

Er gaan bussen in die richting met in trotse zelfbewuste oranje letters de naam van hun bestemming boven hun voorruit zoals bijvoorbeeld de tekst: "Elisabeth Zkh via Broekhoven", maar het panorama dat je voor ogen krijgt in Tilburg Zuid wanneer je daar noodgedwongen of zelfs vrijwillig verkeert, is van een triestheid, troosteloosheid en grauwheid…

Er gaan bussen in die richting, met in trotse, zelfbewuste, elektronische letters de naam van hun bestemming boven hun voorruit zoals bijvoorbeeld de tekst: "Elisabeth Zkh via Fatima" Maar het panorama dat je voor ogen krijgt in Tilburg Zuid wanneer je daar noodgedwongen of zelfs vrijwillig verkeert, is van een triesstheid, troosteloosheid en grauwheid…

Vergeet ook de milieuschade niet. 31 december is de enige dag van het jaar waar ik tegen op zie, vanwege de ernstige geluidshinder: de hele dag door met het dieptepunt tijdens de eerste 2 uren van het nieuwe jaar. Ook politiemensen, ambulancemedewerkers, brandwierlieden: massaal de klos.…