Bittere amandelen

Het is koud in de bunker. De geur van vochtige muren, olie en metaal hangt zwaar in de lucht.
Hij zit aan zijn bureau, het hout kaal en versleten. Zijn vingers rusten op het tafelblad. Af en toe kijkt hij naar het pistool naast hem. Het einde binnen handbereik.
Een verre trilling schudt zacht het beton, even flikkert het licht. Hij sluit zijn ogen en voelt hoe vermoeidheid door zijn botten kruipt. Hij probeert terug te gaan naar glorieuze momenten. Massa’s die zijn naam scandeerden. Overwinningen op het slagveld. In zijn hoofd schuiven flarden voorbij: gezichten, namen, bevelen.
Hij denkt aan zijn herdershond. Het vertrouwen waarmee ze hem aangekeken had. Hij had haar naam gefluisterd, haar tussen de oren gekust, zijn handen woelend door haar ruige vacht, terwijl de arts met een tang de capsule cyanide in de bek gebroken had. Hij ruikt weer de lucht van amandelen die zich verspreidde. De hond hijgde. Kwijl hing in dikke vlokken aan haar bek. Haar ogen schoten door de kassen. Ze zakte door haar poten en na ruim een minuut stuiptrekkend op de grond gelegen te hebben, overleed ze. De stilte daarna was ondraaglijk.

Zijn echtgenote. De dag ervoor waren ze getrouwd. Haar bleke gezicht toen ze het cyanide innam. Hij ziet haar opnieuw ineenkrimpen, haar blik gevuld met aanvaarding, een vastberaden afscheid. Haar hand had even de zijne geraakt, voordat haar ogen zich definitief sloten.

Een druppel zweet glijdt langs zijn slaap. Zijn vingers zoeken houvast aan de rand van het bureau. Ergens ver weg klinkt gedempt geschreeuw, rennende voeten, haastige bevelen. Hij weet wat dat betekent. Hij kent het geluid van chaos, van angst die zich verspreidt als rook.
In zijn hoofd stapelen verwijten zich op: falende generaals, laffe officieren, verraderlijke militairen. Het volk, zwak, onwaardig om zijn grootse plannen uit te voeren.
Hij probeert te slikken. Zijn mond is droog, zijn tong zwaar. Voor het eerst voelt hij iets wat op twijfel lijkt. Zijn borstkas verkrampt. Angst? Nee, hij wil het woord niet toelaten. Het kan niet bestaan in hem.
Zijn blik valt weer op het pistool. Een korte aarzeling. Eén seconde slechts. Dan grijpt hij het wapen, voelt het gewicht, de koude vastberadenheid van metaal tegen zijn slaap. Buiten is het stil geworden. Onnatuurlijk stil, alsof de oorlog zijn adem inhoudt.
Nog één gedachte, bijna fluisterend, gaat door hem heen: hoe heeft het zover kunnen komen?
Hij neemt het cyanide en haalt tegelijkertijd de trekker over.

... De laatste uren van Adolf Hitler. ...

Biografie van deze schrijver

oorlog

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.8 met 4 stemmen 16