The day after
Terwijl ik tevreden terugkijk op de dag van gisteren, toen ik zo stoer was het een en ander zelf te willen doen en dat betaalde met wat lichamelijke mankementen, met een heerlijk opgeruimd kastje als gevolg, kwam vandaag na twee weken vakantie de hulp weer. Na twee weken die ze natuurlijk verdiende want als geen ander weet ik dat gezin voor werk gaat, of dat tenminste hoort voor te gaan, dat wordt nog wel eens vergeten. Net als het bedrijf waar ze voor werkt voor het gemak vergeet dat cliënten niet voor niets die broodnodige hulp nodig hebben. Want waar ik de eerste week nog voorzien werd van een invalster, kreeg ik afgelopen week niet alleen niemand te zien, welnee: sterker nog: een telefoontje of mailtje dat er niemand zou komen bleef ook uit!
De echte benaming die ik eraan gaf zal ik niet ventileren, maar op zijn zachts gezegd asociaal is dit wel, want op zijn minst kun je mijns inziens een cliënt laten weten dat er niemand is die in kan vallen. Dan kan je je daar nog op instellen, maar neen, geen geluid, geen mail, geen contact en natuurlijk had ik zelf kunnen bellen, maar men gaat uit van een beetje fatsoen, van bedrijf naar cliënt. En fatsoen is een groot goed dat niet iedereen in zijn pakje heeft zitten blijkbaar! Jammer, heel jammer.
Desalniettemin was ze vanmorgen half negen paraat en kwam erachter dat hier inderdaad twee weken niets gedaan was. Eh, behalve dat kastje dan, want dat deed ik zelf al, ben er nog trots op, net als op de opmerking van meneer T als ik zijn inmiddels schoongemaakte haarborstel laat zien: waar heb je die gekocht? Nou niet dus, schoon gekregen, best netjes dus.
De hulp is als een wervelwind bezig met alles wat ze normaal ook doet, ze moet weliswaar het een en ander laten liggen want tja, je lost niet alles in één keer op natuurlijk.
Intussen is het een komen en gaan van mensen die (jaja ik weet, niet meer dan twee maar dit is zorgpersoneel) langskomen: oedeem fysio, de dame voor nieuwe prothese komt ook langs en zo is de ochtend voorbij voor je goed en wel door hebt dat het sowieso ochtend was. Als het tegen twee uur loopt - de hulp al weg is - gaat de telefoon, kleindochter belt: oma, heb je nog boodschappen nodig want dan kom ik ze doen hoor. En kijk, dat zijn de mooie dingen die je dag een kleurtje geven, dat zijn de hartverwarmende acties waar ik zo gelukkig van word. De liefde is wederzijds, we rekenen en vertrouwen op elkaar, net als met de hulp, met eega die de piepers staat te jassen, de hulp die het huis weer grotendeels netjes kreeg, een schoon bed achterlatend. En terwijl ik kleindochter aan de lijn heb herinnert ze me aan “andere oma die jarig is” oei: haast vergeten in de drukte, dus ik ga even bellen....
... Een top dag! ...
Schrijver: An Terlouw, 20 mei 2021
casema.nlGeplaatst in de categorie: vrouwen
Hulp
84
Geef je reactie op deze inzending: