Alle inzendingen over Enige tranen

Enige tranen Toen ik aan u dacht, schoten mij enige tranen te binnen. Buiten hing een grijs daglicht. De radio stond zachtjes aan. Ik staarde voor mij uit; er viel niet veel te zien, dus zag ik niets. Wel ontdekte ik een gevoel van ontreddering, dat gepaard ging aan een gevoel van eenzaamheid.…

Zoals mijn Zen-goeroe al eerder opmerkte: ’De waarheid is nergens lid van dus laat al je verwachtingen los want zij zijn je enige begrenzing…’…

van onze liefde…noem het tranen van geluk…noem het tranen van het levenswater….welke verheven worden uit de bron ….die ons samen eender en een maakt… samen en alleen…alleen van ons beiden …samen een…een gevoel…hemels …helder en rein…iets unieks...geloof en beloof ik… tussen twee mensen…enig in beleving…ik wil je kussen lieve schat…al koesterend omarmen…

“Kom op,” waren de enige woorden die over zijn lippen gleden. Het was niet genoeg. Ik stond op, sloeg mijn armen om me heen, ik had het koud. Hij bleef zitten, keek naar me op en liet me weer een moment een lach zien. Ik draaide me om en liep weg. “Weet je wat jij moet doen?”…

En dan komen de tranen…………….…

Alles terug te vinden op www, dus redactie doe geen moeite met een link, ik laat er geen traan om.…

Het MOET zoden aan de dijk zetten, het MOET helpen, want de dijk breekt door als nederlands stopt, vanwege alle tranen die zullen vloeien…

Dan kan ik je vertellen over tranen in het donker.…

SBS, sick building syndrome, ik krijg er nog steeds tranen van in mijn ogen.…

Alleen de bomen treuren, plengen groene tranen.…

Nu, ten tijde van onze felle strijd die ik zozeer had willen vermijden, wekken de afbeeldingen mijn tranen op. Blijf aan mijn zijde, mijn kameraad, mijn metgezellin van het allereerste uur, fakkel die mijn pad verlicht, troost voor mijn ogen; liefste, enige zus!…

Hij strompelt voort bij het station en draagt in de delta, in de driehoek die mannen tussen de benen hebben een vod, een groene, neerhangende doek. Hij lijkt vertwijfeld, wanhopig, maar ook verdwaasd en verward. Voorbijgangers kijken nu eens mededogend, dan weer spottend in zijn richting. Zo zijn de schizofrenen, de paria's, de outcasts maar moeten…

Haar handen, aangetast door ziekte, kunnen nauwelijks de zware, groene toegangsdeur tot mijn flat hanteren, maar daar is eindelijk mijn door ziekte getormenteerde, maar karaktervolle, humoristische zus, de boven alles trouwe kameraad, de na de dood van onze ouders overgebleven enige werkelijke kameraad, die het leven mij schonk.....…

Adolf zei, dat jij de enige vrouw was, die hij ooit heeft liefgehad. Jouw kamer in de Berghof bleef intact en op jouw geboorte- en sterfdatum vulde hij deze kamer met bloemen. Hij had portretten van jou in zijn eigen kamer en in de Kanselarij in Berlijn. Volgens de politie heb jij zelfdoding gepleegd, maar sommigen dachten dat jij vermoord was.…

Onder tranen bekijk ik het omdat je de enige bent, omdat ik je zozeer liefheb, mijn zuster....…

Wij waren de enige troost in haar eenzame leven, en haar tranen waren haar enige trouwe vrienden. Ik wou dat wij bij haar hadden kunnen zijn toen ze voor het laatst haar ogen sloot, dat ze onze aanwezigheid had kunnen voelen, en beseffen dat ze door liefde omringd was… Haar pijn is nu voorbij… Ze rust….…

In de sfeervolle kamer met de oude schilderijen schijn ik een laatste jeugd beleefd te hebben en mijn tranen vloeien, vloeien eindeloos.....…

Het leek of hij de tranen, waarvan hij aard, herkomst of doel niet kon weten of beseffen, wilde verdrijven, wilde wegwissen van mijn gezicht. En tijdens de lange, doelloze uren waarin leegte, eenzaamheid en verveling en nutteloosheid aan mij vraten als een kankergezwel, was hij bij me, mijn enige gezelschap; mijn citroengele kanarie.....…

Tranen rolden over mijn wangen, denkend aan Jan, terwijl Tranen zijn eindakkoord liet klinken.…

Toen werd het mij teveel, toen kwamen de tranen.…

Haar mede-exposant en beeldhouwleraar keken haar verwonderd aan, want het meisje huilde geen traan.…

Ik kijk naar je, de tranen lopen over mijn wangen, ik voel aan je gezicht, zo koud maar zo vertrouwd. Gedachten schieten door mijn hoofd, dit is de laatste keer dat ik je zie, de laatste keer dat ik je kan aanraken, de laatste keer, nooit weer zal ik je zien. Levenloos lig je voor me, ik kan het niet bevatten. Lieve opa waarom jij?…

Zacht pak je mijn handen beet, kijkt En ik zie opeens een traan, jouw traan Voor mij...…

Niet omdat ik het niet kon vertellen, maar mijn tranen bleven maar stromen, zodat ik eigenlijk het toetsenbord niet meer zag. Ik kon maar niet begrijpen, dat het zo ver gekomen was. Gelukkig is Margo, de pleegmoeder van mijn kind, een heel begrijpende vrouw.…

Opeens liet ze haar tranen lopen. Ik kreeg medelijden met deze eenzame vrouw en met tranen op haar wangen bleef ze mij doordringend aankijken. Ze gaf mij uit haar tasje een zakdoek en ik begreep haar bedoeling. Ik moest haar tranen deppen en ze hield mijn hand zachtjes vast en ik voelde, dat ze mij naar zich toetrok en mij een zoentje gaf.…

Verdriet drukt op de wereld en op de mensenharten met een loden last; verdriet, uitgevaardigd door onbekende hand; tranen zijn het erfdeel der mensheid; alsmaar meer tranen; zij vloeien binnenskamers en verder overal; tranen zijn ons erfdeel......…

Ondanks alles moest ik haar verzekeren, toen ze me afsnauwde en mijn tranen teweeg bracht, dat haar weliswaar onmiskenbaar gigantische leed, hoewel groter van omvang dan dat van mij, zonder twijfel niet het enige leed ter wereld was en dat ik mij het recht op mijn gevoelens, van welke aard dan ook, toe-eigende en ook het recht op mijn tranen.....…

Na het "In paradiso deducant..." dat mijn tranen deed rollen als zelden voorheen, keek ik uit naar genoemde mevrouw en kon inderdaad moeilijk aan haar voorbijzien.…

Vanuit Moskou heb ik destijds in combinatie met de Trans-Mongolië-Express een reis naar dit enorme land gemaakt. Zowel de Trans-Siberië- als de Trans-Mongolië-Express, of je nou van reizen per trein houdt of niet, spreken tot de verbeelding.…

(voor Nadezhda Sergeevna Alliluyeva (1901 - 1932)) Je bent geboren op 22 september 1901 in Tbilisi, Georgië. Je vader was Sergei Alliloeyew, een spoorwegarbeider en een revolutionair. Je moeder Olga was van Duits-Russische afkomst. Je was hun jongste kind. Je vader vond werk en een huis in de Kaukasus. Terwijl Jozef Stalin in ballingschap vertoefde…