Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Beschermengel (2)

“Weet je wat jij moet doen?” vroeg hij, me aankijkend met een lichte glimlach om zijn lippen dansend.
”M’n bed inkruipen en pas weer wakker worden als het zomer is?” vroeg ik zielig met een dun stemmetje.
Hij schudde zijn hoofd, de glimlach werd iets breder.
“Dat is niet wat ik bedoelde.”
Het lukte me een paar tranen op te vangen met mijn tong en het zout beet zich een weg door mijn mond.
“In elkaar duiken en wachten tot iemand me op m’n schouder klopt en zegt dat het allemaal wel weer goed komt?”
Weer schudde hij zijn hoofd.
”Midden tussen de mensen gaan staan en schreeuwen dat dit niet goed is, dat het fout gaat, dat ik niet wil zijn die ik ben?”
Weer schudde hij zijn hoofd, maar de glimlach werd langzaam vager.
Opnieuw ving ik een paar tranen en de glans in mijn ogen werd langzaam een stortvloed van verdriet.
Ik haalde mijn schouders op en langs mijn ogen vegend, schokkend met mijn schouders, snufte ik: “Dan weet ik het niet.”
Zijn gezicht stond ernstig, van de glimlach was niks meer te bekennen. “Kom op,” waren de enige woorden die over zijn lippen gleden.
Het was niet genoeg. Ik stond op, sloeg mijn armen om me heen, ik had het koud.
Hij bleef zitten, keek naar me op en liet me weer een moment een lach zien. Ik draaide me om en liep weg.
“Weet je wat jij moet doen?” fluisterde hij nog.
”Zelf de zon zijn en schijnen, lieverd, schijnen.”

Schrijver: Suzanne Peters, 29 april 2003


Geplaatst in de categorie: emoties

2.6 met 15 stemmen 1.810



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)