Alle inzendingen over ader

Dansend op een spoortje licht verglijdt fossiele tandpasta in een dartele droogbloem. Gestolde tijd van de Haarlemse schilder Kees Verwey. Stillevens aan het einde. ”Ik vang de laatste bloei.” Ingelijst een blikvanger voor de Rotterdamse kunstkenner Robin Adèr, ooit conservator bij museum Boymans van Beuningen. Een encyclopedie op vliegwielen…

Het bloed knalt door mijn aderen. Kabels op mijn huid. Het is zaterdag, gelukkig mag ik uitslapen.…

Het begint met het leven van Bastiaan Jan Ader, de vader van de schrijver, een vader die door de Duitsers al was doodgeschoten, voordat de schrijver Erik Ader hem leerde kennen. Erik leerde zijn vader dan ook vooral kennen via zijn moeder. Daarom gaat het boek ook over haar.…

De blauwe aderen liggen als dikke koorden op mijn tengere handen; een teken van ouderdom en ze vormen een uitdaging en een buitenkans voor de verpleegkundigen omdat zij gemakkelijk het bloed prijsgeven.…

Een herinnering houdt mijn beste vriendin levend aan de man die mijn vader was en wiens genen krioelen in mijn bloed en aderen. En zo herleeft hij, leeft hij voort als had niet het graf zijn terugkeer en wederopstanding voor altijd onmogelijk gemaakt, verhinderd en verboden...…

Mevrouw schoof de ring met de steen met de moeilijk te omschrijven kleur, die wel wat weg had van barnsteen, aan mijn oude en verweerde, maar slanke en benige hand waarop de paarsblauwe aderen kronkelend als kleine riviertjes zonder doel of bestemming hun weg zoeken.…

Tranen puilden in mijn ogen, maar vooral voelde ik de haat die door mijn aderen stroomde. Boosheid, vooral tegen mezelf. Maar meer dan dat, agressie. Ja, het was agressie. Ik heb geen bescherming meer nodig. Ik hoef geen armen meer om me heen. Geen hek om mijn huis. Ik wil weg. Weg van hier, laat me de harde wereld in vallen.…

Ik beschouw mijn lichaam, mijn al op vele verschillende wijzen aangetaste lichaam, mijn zo dierbare en unieke bezit dat men nooit kon liefhebben en mijn tranen vloeien; de opgezwollen blauwe aderen, prominent op de verouderde handen, de neerhangende, tedere lobben van de borsten, de kwetsbare lipjes tussen de benen, die toegang geven tot de gang die…

GOD Wij mogen u Vader noemen als van ouds maar mogen U ook Moeder noemen in U is onze hele wereld onze hele familie vertegenwoordigd van geslacht tot geslacht: overgrootmoeders en -vaders oma's en opa's moeders en vaders dochters en zoons pleegdochters en pleegzonen geadopteerde kinderen zussen en broers half-zussen en half-broers…

Mijn oude, verweerde, maar tengere handen waar de aderen die mijn onschuldige bloed nog zo trouw vervoeren prominent als dikke, blauwe koorden, als kronkelige riviertjes zonder bestemming op liggen.…

De aderen van zijn lichaam hebben de vergiftiging niet meer kunnen dragen... Nu zijn er alleen nog het witgelakte tafeltje en het kistje met de tabak....…

De doktersassistente had onvervaard de welhaast verborgen ader in mijn arm aangeboord als een ingenieur op zoek naar olie in diepliggende gronden. Aan het laboratorium was de opdracht tot analyse verstrekt en men had daaraan voldaan.…

Eens doorkruiste ik deze straat die als een ader de stad doorsnijdt en belandde bij een merkwaardig metalen rasterwerk. Een jongeman die ik aldaar ontmoette, vertelde mij dat in het belendende pand de zaak van de fotograaf was. Wanneer ik gearriveerd ben bij deze beroepsbeoefenaar, vraagt deze mij te poseren voor de camera.…

De verpleger had gepookt met een naald in de dunne aderen van mijn hand onder de ogen van mijn moeder die een en ander niet aan kon zien tot het reddende infuus was aangelegd.... En 's-nachts dus die tranen van diep geluk om de levensreddende adem die alle schepselen delen, om de bevrijdende, rustige, teruggeschonken levensvoorwaarde....…

Het donkerrode bloed: mijn bloed, mijn verraderlijke bloed was getapt uit de dunne, bijna onzichtbare ader, die net onder de oppervlakte van de huid in mijn fragiele elleboog ligt en het bevatte nog onduidelijke geheimen omtrent mogelijk ziekelijke processen die diep van binnen in mijn lichaam aan de gang waren, sluipend, geheimzinnig en onzichtbaar…

"'t Zal even pijn doen," zei de verpleegster zachtjes en prikte hem de dikke infuusnaald in de ader. "Mooie aders hebt u, Meneer, vind ik persoonlijk toch. Niet iedereen heeft er zulke, Meneer." De "meneer" wist nu niet direct wat hij denken moest. Wat is hij nu met mooie aders in een ziekenhuisbed nu hij zo ernstig ziek is.…

plotseling besefte ik dat ik leef kunnen jullie het je voorstellen Ik leef Mijn hele lichaam trilt mijn hart bonst heel hard ik voel mijn eigen adem het bloed dat door mijn aders stroomt mijn ogen kunnen helder zien en ik hoor duidelijker alles smaakt zo aangenaam voor het eerst zag ik hoe groen het gras van mijn achtertuin is en hoe…

Volgens mij stroomt er nauwelijks bloed door haar aderen. Ik zou haar willen snijden om het te bewijzen. Ongezond, pigmentloos mens! Volgens mij is ze bang voor de zon. Bang dat mensen gekleurde voorouders vermoeden. Discriminerende aap! Ze zit buiten, in de schaduw van mijn boomkruinen.…

Achtenvijftig en een hart dat het hard te verduren kreeg, dotteren een onbekende term maar wel een by-pass via een aderend been. Twintig jaar later vertelt ze mij, bijna schaterend, dat het er niet uit zag.…

Aan de armen bungelen de verouderde handen, die kunnen strelen, slaan en grijpen, de handen waarop de blauwe aderen, die het bloed bevatten, kronkelen als kleine riviertjes die zich met elkaar verwarren. Op de schedel het haar, dat golft en glanst, dat kortgeknipt is en mij nog altijd tot sieraad dient.…

Daar lagen nog enkele geplette en gedroogde, half-vergane bloemetjes in die ze voorzichtig en belangstellend opnam met de oude handen waarop de blauwachtige aderen lagen als kronkelige riviertjes zonder doel, die zich in elkaar verwarden......…

Hoe het ook zij; de assistente heeft vluchtig de binnenkant van mijn kwetsbare, witte elleboog betast, op zoek naar de geschikte ader, die ze vond. Mijn felrode bloed, dat mijn lichaam doorstroomt, kolkte "enthousiast" en "opgewekt" in de glazen buisjes waarop ze fluks en handig de etiketten plakte.…

Zal mijn bloed, mijn felrode, dierbare bloed dat als een rivier stroomt door mijn aderen, mijn vertreksein doen weerklinken uit de bonte, veelkleurige, heerlijke en verschrikkelijke wereld?…

Ik deed het horloge meteen maar om mijn fragiele pols die getekend is door de blauwe aderen en nu zal het horloge, dat is als een sieraad, trouw de tijd aangeven; de tijd van mijn leven en tikken in een gestaag en betrouwbaar ritme dat gelijk opgaat met mijn trillende hartslag; voortdurend voelbaar, eveneens vibrerend als een uurwerk in de pols....…

Het bloed met zuurstof stroomt door je aderen naar je armen, zodat je je vriend kunt omhelzen en een warme knuffel kunt geven. En uiteindelijk stroomt het met alle opgedane indrukken weer terug door je hart, waar de vriendschap een plaatsje krijgt......…

Jouw aders zijn gloeidraden, een verraderlijk palet van violet en vaalblauw. Ik hoor de raaf krassen op de bodem van jouw bekken. Jouw schilferige elleboog stropt mijn luchtpijp dicht. We vechten verstomd, een minuut houd ik het vol, in mijn slapen gonst een mug, als door een olielamp aangezogen.…

De mug draagt de kiem van de doem en laaft zich aan de ongerepte ader. Hij weegt de pillen op een koperen schaal maar ze missen hun doel, pijlen in het ijle. De reutel dringt door een lemen wand, ergens in een nomadendorp, in de hoorn van zand of langs de ivoren kust.…

Bloed werd afgenomen uit de dunne, bijna onzichtbare ader, uit de fragiele elleboog; het donkerrode bloed, mijn bloed, dat fluks in de kleine glazen buisjes vloeide. Meneer werd opgehaald bij het Twee Steden Ziekenhuis. Zijn plompe en wanstaltige, omvangrijke lichaam was gehuld in een mallotige pantalon met bretels.…

Ik zou hen willen zeggen: "Hetzelfde bloed vloeit de zwarten door de aderen als het onze, ook zij kennen de bergtoppen van het geluk en de ravijnen van de wanhoop, zij zijn, zoals alle mensen, geen engelen en geen beesten, maar bevinden zich in het "schemergebied" tussen deze uitersten." Het gaat niet aan hen met determinerende blik, hardvochtig…

Deze laatsten hebben bijna allen een gekleurde huid alsof niet hetzelfde bloed hen door de aderen stroomt, alsof de hokjesgeest de maatschappij met noodzakelijkheid in zulke strenge, strikte geledingen moet onderverdelen.…