Alle inzendingen over afscheid wantrouwen vrienden

De veronderstelling dat zij ¨vrienden¨ waren - die altijd al mijn vergaande twijfel teweeg had kunnen brengen - vond nu haar uiterste en gefundeerde ontkenning en deze versterkte tot het uiterste mijn misantropie, die overigens al in de tijd, voorafgaande aan mijn 'actie' ruimschoots gevoed was.…

Je devies: "Wees getrouw, maar vertrouw niemand" nam ik niet volledig over, waar verbittering, wanhoop en wantrouwen je persoonlijkheid getekend hadden.....De sieraden van je vrouwzijn heb je af moeten geven, op moeten offeren tot ons afscheid kwam......…

Nog koester ik het kleine portretje in het fotolijstje van de man die daar zo vrolijk en charismatisch is afgebeeld als een dansende godheid, mijn lang verloren kameraad en wonderlijke vriend die heeft gesproken over "diepe vriendschap" en over "samen zijn" maar die mij in vertwijfeling heeft achtergelaten en die nu verblijft in verre, onnaspeurlijke…

Misschien ver gezocht maar volgens mij bestaat er ook een soort overeenkomst tussen de eerste simpele wasmachine en het mobieltje van die Finnen(niet alleen die van hun trouwens) en dat is: een klein stukje wantrouwen.…

Zwarte wanhoop, wantrouwen en mensenhaat hadden daarentegen postgevat in het hart van de dame, die haar verminkte lichaam noodgedwongen moest verhullen door chique kledij. Zo leerde ik hen beiden kennen, zo manifesteerden zij zich, zo begroetten zij mij en zo namen zij weer afscheid.....…

Ze had geaarzeld haar buurvrouw. Wel of niet ingaan op het aanbod van de vriendelijke man. Ze was haar pinpas vergeten en de supermarkt ging bijna sluiten. Na een tweestrijd van enkele seconden stemde ze toe. Hij schoot het bedrag van haar boodschappen, vijf euro in totaal wel voor. Op de kassabon noteerde hij zijn adres en telefoonnummer en zij beloofde…

Bolleke, je hebt een veel tekort leven gehad! Je was zo'n lieve pony, dat is met geen woorden te omschrijven. Je kwam bij mij op je 7 maanden en bent maar 13 jaar mogen worden. Je bent niet plots gestorven. Je hebt geleden en gestreden … en ik samen met jou. Je dood is zo onrechtvaardig, noch jouw noch mijn schuld. De schuld van de mensen die…

Opnieuw, maar na lange, lange jaren ben ik de weg gegaan, ben ik de gang gegaan, weg van het vriendenhuis dat steeds mijn thuis was, waar ik ooit was ontvangen, kennelijk hartelijk en bereidwillig en liefdevol, waar het altijd veilig was en vertrouwd, waar geen dreiging en onrust heersten...... Jullie dorp en jullie kleine huis lagen, schijnbaar…

Trouwen komt voor in het woord wantrouwen, maar als andersom het geval is, klinkt het ineens als SCHEIDING!…

Vooral de politiek wordt gewantrouwd, maar er zijn ook politieke partijen die er hun werk van maken om wantrouwen te zaaien. De PVV loopt daarin voorop. Deze partij is overigens een afscheiding van de VVD die onder Bolkestein brood zag in het zaaien van wantrouwen jegens vreemdelingen.…

Wie vóór het touw geen afscheid nam van zijn vrienden, was de gevangene van zijn vijanden.…

Hoe neem je afscheid van zoveel levenslust? Vrienden had Harry overal. Op het werk, in de muziek, de creaturen van nacht en in de kerk. De vrienden van de kerk verzorgden de crematie. De andere vrienden – ze waren er in groten getale - snapten er niets van. Zoveel ernst, zoveel ingetogenheid, zo weinig passie.…

Die avond zal ik mijn vriend bezoeken die sinds zeven jaar opnieuw een huis in Tilburg bewoont dat op de voordeur zijn door mij geliefkoosde naam draagt....…

Dat de regels in Zuid-Afrika zo zijn, dat een president dóór mag regeren ook als bij een motie van wantrouwen een ruime meerderheid haar wantrouwen ten opzichte van hem uitspreekt, maakt democraten niet gelukkig.…

In het zaaltje dat deel uitmaakt van het complex en de woonstede van een communiteit van fraters in Tilburg-West dat ik ken van eerdere gelegenheden en waar een zwart-glanzende piano, die met haar klanken op weldadige wijze veel zou kunnen verzachten, staat te verstoffen tegen een wand, zijn vandaag vele wijkbewoners samengekomen voor een wijklunch,…

In Afrika, in zijn zozeer geliefde Afrika liggen zijn wortels en zijn ultieme bestemming, de bestemming van mijn beste vriend, die ik leerde kennen als wonderlijk en fascinerend, uniek en hoogbegaafd, van de vriend op wie ik ooit verliefd was, die mijn verstarring en krampachtigheid deed smelten......…

Op jonge leeftijd afscheid nemen van een dierbare deed toen pijn, maar niet zoveel pijn als wanneer je je allerbeste vriendin verliest. Ook niet met je allerbeste vriend, dat doet pijn, afscheid nemen bestaat niet, natuurlijk bestaat het wel. Ze zeggen in de mortuariums toch niet voor niks: U kunt nu even afscheid nemen?…

en afscheid, van een weerzien in het onbestemde, oneindige, transcendente land achter de horizon....…

Hij was verwond door een speldenprik zoals iemand anders door een kankergezwel en een onuitroeibaar wantrouwen vatte bij hem post en haatdragendheid en hatelijkheid regeerden voortaan zijn gedrag.…

De toekomst keek mijn vriend somber tegemoet.…

Volgens Christof Niederwieser bracht deze dans ons het wantrouwen van het vreemde (vluchtelingencrisis 2015), het wantrouwen van het andere geslacht (Me Too 2017), het wantrouwen van autoriteiten (klimaatcrisis 2019) en wantrouwen we nu elkaar (coronacrisis 2020). Hele dagen kan ik naar dit soort filmpjes kijken.…

Evenals andere complottheorieën toont dit aan dat er een diepgeworteld wantrouwen bestaat t.o.v. de overheid en dat er een heleboel fantasten zijn die dit wantrouwen maar al te graag uitbuiten door flitsende paperbacks te schrijven die bol staan van de meest onzinnige speculaties.…

E-motie van wantrouwen…

we hebben haar de dag na het ongeluk gewassen en haar haren gewassen, we hebben haar opgemaakt en aangekleed toen de dag om afscheid te nemen, de crematie. nu neem ik nog iedere dag afscheid het is ook zo onbegrijpelijk!! zo ontzettend onbegrijpelijk!! de wereld gaat met veel herrie voorbij ik sta stil stil in het verleden.…

Oosterlingen zijn mensen die het westen wantrouwen.…

Vijf jaar vóór dit tijdstip had de Weense muziek weerklonken in de aula van het Crematorium waar we afscheid hadden genomen van zijn vriend, de fotograaf, mijn trouwe en oprechte kameraad en collega gedurende jaren. Toen had Ad naar de pillen gegrepen maar vandaag de dag was Louis zijn nieuwe vriend. "Nee, we wonen niet samen" verklaarde hij.…

Na twee jaar stug en gedegen oefenen is het uur van het afscheid aangebroken. Het kleine zaaltje aan het Energieplein zal ik nooit meer bezoeken waar mijn vriend de fysiotherapeut de scepter zwaaide.…

Achter de huizen verscholen in de Anselmusstraat woonde je met je vriend, die in vertwijfeling achterbleef. "We zijn maar één dood verschuldigd", verklaarde je me en bij het definitieve afscheid weerklonk een treurig en weemoedig chanson uit je zo geliefde Oostenrijk.....…

Slechts één, weliswaar enigszins wantrouwende opmerking mijnerzijds aan de telefoon, gedaan in de vroege morgen, was ruimschoots voldoende om althans onze "droom" voorgoed uit de wereld te helpen......…

Openbaring woekert het wantrouwen tussen alle belanghebbenden aan.…