De Wijklunch

In het zaaltje dat deel uitmaakt van het complex en de woonstede van een communiteit van fraters in Tilburg-West dat ik ken van eerdere gelegenheden en waar een zwart-glanzende piano, die met haar klanken op weldadige wijze veel zou kunnen verzachten, staat te verstoffen tegen een wand, zijn vandaag vele wijkbewoners samengekomen voor een wijklunch, die hier tweemaal per week wordt gehouden.

Achteloos en schijnbaar onverschillig heb ik een biljet van vijf euro in een daarvoor bestemd mandje gedeponeerd; men accepteert dit met veel dank en hoogst verbaasd, omdat men dit niet verwacht van de armoedzaaier waarvoor men mij aanziet en omdat het ver boven de prijs is, maar geld is in mijn optiek niet zozeer alleenzaligmakend als in de ogen van velen.

Tijdens onze gesprekken blijkt dat men met enorme en verfijnde accuratesse op de hoogte is van een veelheid van namen, adressen, lotgevallen, beroepen, reilen en zeilen, handel en wandel en nog veel meer uit heden en verleden van ontelbare stadsbewoners, zaken die absoluut heel ver verwijderd zijn van mijn interessesfeer en die daar part noch deel van uitmaken, aangezien mijn isolement zelfverkozen is en ik alles liever wil dan op de hoogte gesteld te worden van de inktzwarte en kwaadaardige mening die door verderfelijk geroddel de ronde doet over mijn persoon en aangezien zelfs letterlijk de solide stenen muren van mijn woning mijn uiterst kwetsbare hart beschermen tegen de pijlen van gekonkel die er anders op afgevuurd zouden worden dan wel tegen burenruzies die zomaar fel kunnen oplaaien met als onbetekenende, futiele aanleiding een klein incident of iets dergelijks dat de woede of boosheid tot voorheen ongekende en onvoorstelbare proporties plotseling kan doen oplaaien en dat zelfs tot ongewilde, onbetaalbare verhuizing kan nopen, iets wat ik tot iedere prijs wil vermijden.

Mijn "weldoenster en voorvechtster" zit naast me met een grenzeloos "charitatieve" glimlach die niet weg te branden is van haar nog jonge, ongeschonden gezicht, dat nog niet getekend is door stormvlagen, passies en ongelukken van een getormenteerd en turbulent leven. Zij heeft zich immers voorgenomen zonder aanzien des persoons en zonder veel kerkbezoek eenvoudigweg maar "goed" te zijn, zelfs ten aanzien van personen die doorgaans als "het uitschot van de maatschappij" beschouwd worden en in wier voorhoofd men zomaar ongebreideld en à bout portant de stigmata krast.

We worden getrakteerd op brood met jam en vleeswaren, thee en koffie. Men tast toe en de halve meloen van het dessert duwt men mij haast door de strot, vermoedelijk ook uit menslievende motieven.

Ik stap voortijdig op, een andere, dringende afspraak voorwendend. Bij de deur wil men mij als het ware nog tegenhouden, maar tevergeefs.
"U bent iedere dinsdag en donderdag welkom", verklaart men mij nog, tevergeefs.....

etentje wantrouwen l wantrouwen liefdadigheid

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 2.544