Alle inzendingen over begin schooljaar

Alles gaat weer van start, school, werk, sport, muziek, alle gezinsleden hebben het er druk mee. Er moeten zelfs keuzes gemaakt worden en afspraken afgezegd, anders zien we elkaar helemaal niet deze week. Elkaar zien is noodzakelijk, alleen al om de zes koppen uit dit gezin bij elkaar steken en de plannen met elkaar af te stemmen. Als de zonen de deur…

Het gebouw waarin wij - scholieren - de eenmalige, kwetsbare jaren tussen onze puberteit en volwassenheid grotendeels doorbrachten was ten tijde van haar oplevering tijdens de dertiger jaren een opmerkelijke noviteit in onze woonplaats en een prototype van "Nieuwe Zakelijkheid"; aan langgerekte gangen lagen de eendere lokalen en helemaal aan het eind…

Ik kan niet beweren dat mijn eerste jaren op het lyceum zeer onaangenaam geweest zijn (vanaf de vierde klas begon de spurt voor het eindexamen en moest ik mijn verstandelijke vermogens ten top voeren; dit ten koste van mijn emotionele, creatieve en sociale eigenschappen). Maar in de eerste jaren was er nog mijn vriendin, dikke Taetske uit Goirle met…

De eerste jaren op het lyceum waren niet onaangenaam. In de klas zat ik op de voorste bank naast dikke Taetske uit Goirle die zich niet waste en die vioollessen kreeg. Tijdens de Engelse les reciteerden we: "John Robinson is a boy. He is twelve years old". We mochten kalligraferen met een redispen met reservoirtje voor de "Fount India" inkt op…

Mejuffrouw H. in de cognackleurige trui schudde alle toekomstige leerlingen en ook mij de hand op de eerste schooldag. Het tijdperk van "aap, noot, mies" was aangebroken en vanaf mijn plaats tegen de gelaagde muur van het houten schoolgebouw zou ik voortaan het wilde, onstuimige spel van mijn medescholieren gadeslaan zonder er zelf aan deel te nemen…

Mijn eerste tijd op het lyceum was allerminst onaangenaam. We schreven negentienvijfenzestig. Ik had het gevoel mijn vleugels uit te mogen slaan. We tekenden en schilderden en mochten kalligraferen op ons zelf-gelinieerde papier met de zwarte Fount India inkt en de redispen met het kleine metalen reservoir dat de inkt bevatte en vasthield. We leerden…

Ik zou zeggen begin bij het begin en maak de mensen duidelijk dat ze niet zoveel kinderen moeten krijgen, dan lossen problemen vanzelf op. Dat geldt ook voor honger in Afrika, maak wat minder kinderen, binnen enkele jaren heeft iedereen het wat beter! Of ben ik té naief?…

Stel je namelijk eens voor, dat je een goed begin maakt, van de dag, je stapt met het goede been uit bed, want een goed begin tja dan stap je tenslotte niet met een verkeerd ben uit bed, want dan begint de dag niet goed, denk ik zo.…

Een nieuw begin voor de gehele mensheid: samen één gemeenschap, samen één eenheid!…

Na de vakantie begin ik in twee havo. Het is een rumoerige klas, ik ken niemand en ik mis Annemarie.…

Bovendien zijn aan het eind van het schooljaar docenten te arbeidsongeschikt om ook nog eens lumpsum een week van hun vakantie op te offeren aan allerlei zinloze bijscholingen. Kind je hebt groot gelijk, ga jij maar lekker buiten spelen. Zie ook: http://www.volkskrant.nl/archief_gratis/article586056.ece/Schoolvakanties_kunnen_best_korter…

Ons kinderspel werd "verdrongen" door de geschriften van Cicero, Caesar, Vergilius en Ovidius, die aan de orde kwamen in de latere jaren toen de school "Gang und Gebe" werd, in onze schooljaren…

Ieder jaar als Sinterklaas in het land was, mochten we bij oma komen in het grote vooroorlogse huis, waarnaar de familie Broeckx verhuisd was na de teloorgang van opa's winkel, destijds gesitueerd aan de Oude Markt. Met oma sta ik op de foto als baby: ze koestert mij in haar armen terwijl ik onnozel en hulpeloos de wereld in kijk en terwijl op de…

"Koning Willem II" in gevestigd en daar bracht ik mijn schooljaren door... Ik herinner me de lange gangen en de door de rector, de heer V., doctor in de Engelse taal en letterkunde zo verheerlijkte centrale "hall" waarop trappen uitkwamen die voerden naar de eerste verdieping...…

Ik ben opnieuw het krijtwitte gebouw gepasseerd met de neergelaten donkerblauwe zonneschermen, waarvoor nu ook de veelkleurige vlag, symbool van tolerantie, wappert. In 1965 namen de leraren mij in hun, figuurlijk gesproken, "erudiete omhelzing" en wij, scholieren, gaven hen bijnamen; de halfblinde leraar Engels, die ons Shakespeare reciteerde…

...en zo duikt dwars door de langdurige schemer van de jaren die zich opgestapeld hebben - vele jaren - in mijn bewustzijn mijn verre schooltijd op; op zaterdagmorgen naar school; "Deutscher Wortschatz"; "English Idiom for Grammar Schools"; de stalen poort die zich voor je sloot als je te laat was; het paraafje van de conrector (rode ballpoint!…

aangrenzende bibliotheek in ogenschouw nam, onder tranen overdenkend hoe mijn langjarige werkzaamheden voor een wijkkrant voorgoed ten einde waren gekomen en hoe mijn collega's en mede-journalisten mij de rug hadden toegekeerd en uitgestoten hadden uit hun team en daarmee de wonden opengereten hadden die mij eens toegebracht waren gedurende mijn lange schooljaren…

Het Begin van Alles is op zijn minst klaroenstoot voor de opening van een nieuwe discussie.…

Het Begin van Alles is op zijn minst klaroenstoot voor de opening van een nieuwe discussie.…

Een troostrijke gedachte en een waardig afscheid en een nieuw begin. Wordt Niet Langer Meer Gevolgd…

Eind december, de tijd ruikt lont.…

Een punt zetten is essentieel om aan een nieuwe regel te beginnen.…

Aankomend schooljaar is het zover, dan gaat mijn zoon naar groep acht, het laatste jaar. Enthousiast vertelt hij wat hij allemaal gaat doen in groep acht. Natuurlijk is er het schoolreisje dat maar liefst een midweek duurt (hij is net terug van drie dagen Texel).…

Zo'n maandag die je liever niet hebt, geen overstromingen of anderszins, ( nog niet dan) geen kapotte apparaten, maar weet je, wanneer je aan een bepaalde opening of begin van de dag gewend bent en er wordt vanaf geweken door omstandigheden, dan wordt maandag ineens een hele andere dag, een dag die nog geen naam heeft, maar bij de boeken ingaat als…

Weer een doelpunt tegen. Ik ren naar het doel en gris de bal uit het net, nog voordat onze keeper op is gestaan na zijn mislukte reddingspoging. Langs mijn medespelers ren ik naar de middenstip en leg de bal op de stip. We hebben geen tijd te verliezen. Maar net wanneer ik mijn opricht, zie ik dat er geen tijd meer over is. Ik sta niet op een voetbalveld…

Na de zomervakantie begin ik met zware tegenzin en een bevroren gevoel voor de tweede keer in de vierde klas. Door alle tegenslagen loop ik een paar jaar achter. Ik ben inmiddels 18 jaar en gemiddeld ruim twee jaar ouder dan mijn klasgenoten.…

...en als ik dan weer het massieve gebouw passeer waaop over de hele gevel met trotse en forse zwarte letters staat weergegeven: "Koning Willem II College" en waar donkerblauwe luifels neerhangen; het gebouw dat volgens vele goedmoedige maar onderontwikkelde stadgenoten "De Willem II School" huisvest, dan herinner ik me mijn schooljaren.…

Hij moest door zijn gepraat zelfs een heel schooljaar overdoen. Neehee, je moet meester Peter niets vragen over opvoedkunde of de ontwikkelingsfasen van een kind. Dat is een veel te zware klus. Meester Peter werd speciaal voor praters, zoals jij dus, doc-to-ran-dus.…

We schreven negentiennegenenvijftig; mijn eerste schooljaar ging in. Tot de lessen behoorde tevens het onderricht in het handwerken onder leiding van zuster T., gekleed in het lange, zwarte habijt; de kap met het stijf gesteven witte front op het hoofd.…

Een dag van een nieuwe begin, hoe dan ook. Gevoeld of niet ervaren, voorbij is wat is geweest, het nieuwe is gekomen. Ik durf me nog niet te geven, niet te voelen het geluk dat me toelacht. Ik bespot het, lach het uit, maar heel stiekem is daar het gevoel dat ik zolang heb gemist: rust. Dicht bij mezelf, op een afstand van anderen. samen.…