Alle inzendingen over eik

Echter werd er één boom vermeld waar niemand op zit te wachten namelijk een Eik!…

Daarom plantten ze een eik. Hij wachtte dus niet alleen geduldig tot de eik groot werd, maar ook tot zijn kinderen groot werden en de kinderen daarvan en de kinderen daarvan groot werden. En toen, waarschijnlijk na hun dood, kon iemand de eik kappen. Dat is eiken geduld.…

Daar stond een oude eik en hij liep er naar toe en omarmde de boom en legde zijn oor ten luister. Mien hoorde hem zeggen: ''Hoe gaat het met je lieve boom en zeg eens wat terug.'' Mien: ''Idioot, kom terug, bomen praten niet. Je kunt wel tegen een boom praten, maar hij zegt toch niets terug, halvegare.…

Met deze laatste pracht wacht de eik de tijd af, dat hij als prachtig woonpaleis voor allerlei insecten, houtwormen en ander klein gedierte mag dienen.…

Uit gemakzucht huren gemeenten commerciële bedrijven in die elke eikenlaan en alle eiken in de buurt van scholen volspuiten. Ze verstoren de ecologie in dorp en stad. Wat heb je aan frisgroene eiken zonder het kleurige gefladder van atalanta’s, oranjetipjes en wintervlinders? En is een lente lente zonder zingende kool- en pimpelmezen?…

En zo zijn zomers en winters gepasseerd in het park waar de oude eik zich verheft en lang geleden is de zilverwitte as uitgestrooid en zo zullen mijn tranen voorgoed vloeien om de allerliefste.....…

Diep ademend fiets ik door de laan vol eiken. Overal klinkt een lichte roffel. Om mij heen vallen heel wat eikels, maar ze raken me niet. Opeens... Een harde tik op mijn voorhoofd! Een sprinkhaan is tegen mij opgevlogen en springt naar beneden, belandt in de zachte grasberm.…

Het prieel vóór onze "Hasseltse Kapel" is gesierd - zoals ik eerder meldde - door lieflijke viooltjes, door oude lantaarns en door triomfantelijke, eerbiedwaardige eiken.…

Waarachtig, onvermoed zag ik daar, aan de voet van de oude, bedaagde eik, te midden van een wereld die aan het vergaan is, te midden van de somberheid en onder een bedekte, asgrauwe hemel, het uiterst fragiele, kwetsbare, witte sneeuwklokje, als te voorschijn gekomen uit een sprookjesboek, als gezonden door een Onbekende tot onze troost in een heilloze…

Sinds lange jaren rust je daar, onder de eik die je uitkoos en die je beschermt, zoals het leven je nooit heeft ontzien en zoals dit die ongeneeslijke wonden heeft geslagen....…

Daar bloeien nu nog altijd de witte bosanemoontjes nabij de vijver waar het geluid van kikkers altijd weerklinkt en waar de hoge, kale stammen van eiken oprijzen en het pad flankeren. Veertig jaar zijn gepasseerd en mijn vriendin staat nog altijd aan mijn zijde.....…

Zij heeft de zwarte lijkwade al gehaakt die haar lichaam zal moeten omhullen in de kist en ze is al gaan kijken op de natuurbegraafplaats waar de vogeltjes kwinkeleren en waar de oude eiken zich verheffen. Daar wil zij liggen.…

De oude eik had zijn bladeren laten vallen want het was herfst en de winter zou weldra haar intrede doen. De vogels hadden dit jaar een nestje in foppe de eik gemaakt en dat was wel leuk het jonge grut te zien opgroeien. Die winter was het extra koud en de boom kreeg in de lente geen blaadjes en bleef kaal.…

Eik houdt zich niet op met de discussie, haar vruchten zijn en blijven eikels.…

Vandaag moest ik voor oogcontrole naar het ziekenhuis, even de mening en het oordeel van de oogarts vragen. Op advies van mijn opticien. Gelukkig woont mijn oudste broer in de buurt en heeft me begeleid. Nodig, want je krijgt daar spul in de ogen gespoten en dan zie je even wat slechter en is zelf autorijden niet raadzaam. We kwamen de wachtkamer binnen…

Je rust onder rulle bruine aarde op de velden aan de Karel Boddenweg onder de oude eik die je eens samen met mij uitkoos. Je portret in zwart-wit siert nog mijn wand. Je lacht me toe met een lach die je leed verbergt. Je kunt niet meer lijden.....…

Zal deze mij ontwortelen als de sterke, gevallen eik?…

Hij rust onder bruine, rulle aarde, op de velden aan de Karel Boddenweg, onder een oude eik. Zesentwintig jaar na zijn dood zie en hoor ik op het brede scherm de symfonie-orkesten aantreden in de concertzalen, die aandachtig, in grote saamhorigheid, de instrumenten bespelen. De genen van mijn vader zijn mijn genen: Mozart maakt ook mij gelukkig.…

In platanen, beuken, berken en eiken, overal hangen de lijken. De dag loopt op zijn eind, kraaien dalen in wolken neer, de plek is aangelegd nieuw, maar zo oud het zeer !…

Eens verzekerde je me: daar wil ik voorgoed rusten; op die velden; onder die oude eik. En zo strooiden we jouw zilverwitte as daar in lang vervlogen tijd uit. Er is geen grafsteen waarop je zo dierbare naam staat ingebeiteld; waarop we bloemen zouden kunnen leggen; waarop een lichtje zou kunnen branden.…

In de wachtkamer met de gewelfde muur, die een blik biedt in de kruin van de oude eik (je noemt haar "Quercus Robur") zullen we moeten wachten op de finale uitspraak.....…

In de wachtkamer met de gewelfde muur die een blik biedt in de kruin van de oude eik (je noemt haar "Quercus Robur") zullen we moeten wachten op de finale uitspraak…

We waren het lieflijke, rustig voortkabbelende blauwe beekje met haar kleine stroomversnelling en de eik die zich zo weldadig uitstrekte met haar uitwaaierende takken gepasseerd.…

Wat een stemming van rust en vrede stralen al die eiken, beuken en kastanjebomen uit. Maar binnen dat gebladerte vol lieflijk aanzien schuilen rovers en prooien van de komende nacht. Uilen, vossen en ook nog andere roofdiertjes maken zich op om hun speurtochten naar voedsel te beginnen.…

Zij zijn niet meer te midden van de levenden; zij rusten voorgoed onder oude eiken op het "landgoed" aan de Karel Boddenweg, maar voor altijd blijven zij in de geest bij mij....…

Zij rust voorgoed op grasgroene velden onder een eik waar voorjaarsbloemen ieder jaar haar as larderen...…

Als ik het flatgebouw genaamd "Berkenrode" passeer met bus of auto, weet ik dat je daar bent, dat daar, op die velden, onder die oude eik, eens je zilverwitte as is uitgestrooid, mama! Dat was je wens; daar wilde je voorgoed rusten. Je portret in grijstinten siert mijn wand.…

Een deskundige kan je aan het blad vertellen van welke boom hij stamt: kastanje, beuk, els, eik, den, spar; allemaal verschillend. Maar waarom hebbe ze al die verschillen?…

Daartussen ligt de Laan van Eik en Duin, even ho houden is bijna een verplichting. Dan draai ik een shaggie en sta even stil in kringelende rook, geniet van de rust die links en rechts van mij onder marmer in veel verdriet is weggedragen. Een kraai vliegt krassend op, ik vervolg mijn weg.…

Al deze bloempjes van de ontluikende lente geven hun reine, verkwikkende ademstromen door aan oude beuken en eiken, hernieuwen de bloeikracht en levensmoed van deze woudreuzen.…