Alle inzendingen over genoegen

Ik heb het boek doorgeworsteld tot 'g' van 'genoeg' en vervolgens de pijp aan Maarten overhandigd. Het krijgt van mij - mede gezien de vrij pittige prijs - niet meer dan 1 ster. Voor de moeite.…

Mijn Zen-Goeroe opperde, toen ik dit probleem aan hem voorlegde, dat heer Keizer in Amsterdam werd geboren en in dier voege (prachtige constructie; in dier voege) dus al genoeg is gestraft, maar dat vind ik te makkelijk.…

‘Ja, maar als we…’ ‘Nee, ik heb er genoeg van. Meer dan genoeg!’ ‘Maar als we nu eens…’ ‘Ik zeg toch, dat ik niet meer over me heen laat lopen!’ De volgende dag lag het tot op de draad versleten vloerkleed bij het grofvuil.…

Waar hij goed genoeg was om achter gesloten deuren haar lief te mogen zijn, maar met open deuren zo niet mocht heten. De liefde was de laatste weken opvallend mooi geweest. Zijn hart zou hem zijn woorden altijd kwalijk nemen. Hij stotterde terwijl hij fluisterde: "Ik had alles voor je willen geven, maar uiteindelijk gaf ik nooit genoeg."…

Er zijn visjes genoeg in de zee.…

En genoeg!…

Ik heb er genoeg van, maar zal nog wel veel meer krijgen.…

Ongekende pijn terroriseerde hem, ontoelaatbare, niet in te dammen pijn, de term: sterven van de pijn ging echter niet op, hij bleef leven elke dag een kwelling van ongekende omvang. Hij werd er niet vrolijker door, neen, hij werd in tegenstelling tot de vrolijke vrijbuiter die hij altijd was een norse dwarse kerel die zijn grieven botvierde op ‘wie…

Waar zij tot plezier, genoegen en vreugde van de restaurantbezoeker en van de argeloze voorbijganger haar bonte bloemenpracht laat zien.....…

Is mij dat even lachen,dat was iets wat ik nu op deze regenachtige zondag toch zeker niet verwacht had. Mijn weekendje motorrijden is voor even uitgesteld vanwege het Nederlandse weer dat nu eenmaal niet te voorspellen is. Niet dat ik daar nu mee i zit,want dat is iets wat ons altijd kan gebeuren. Maar dat is wel de reden dat deze dag een beetje…

Sinds enige weken, net uit de winter, hebben wij PV-panelen op ons gezamenlijk dak gemonteerd gekregen. Deze zonnepanelen of Photo-Voltaic- of Licht-Elektriciteit-panelen zetten licht van de zon in elektriciteit om. In mijn vorige woning, een paar honderd kilometer noordelijker, draaiden windmolens volop om mijn appartement van energie te voorzien.…

Langzaam garend, tijd genoeg. En dan is alles zomaar voorbij, moet je verder, in je kop zit die opmerking van je moeder: "Doe maar gewoon". Ik mis dat mensje.…

En dan krijg je een mailtje, niet geplaatst want niet subtiel genoeg. Ik heb dan zo het idee van confrontatie, ruzie, de snelste vorm van communicatie. U zult begrijpen dat ik op zoek ben naar die rand, zo subtiel ben ik nog wel.…

Ben niet meer wat ik geweest ben, voel mij zelfs oud. Maar wil nog graag mee doen, met alles wat niet meer gaat. Waarom is het leven niet echt gegeven, zoals wordt verteld. Je moet er persoonlijk hard voor knokken en dan word je ook nog nog eens met het natuurgeweld elders geconfronteerd. Maar elke dag heeft nieuwe wensen en geeft nieuwe kansen…

Ik heb voldoende om van te leven en dat is dus ook genoeg. Soms heb ik een heel klein beetje spijt dat ik zoveel schilderijen heb vernietigd, maar ach, bewaren was toch niet mogelijk geweest. Hiermee zet ik niet alle creatieve activiteiten stop, want ik blijf mijn onleesbare gedichten schrijven en ga net als vroeger weer tekenen.…

Veel mensen beseffen niet dat hun tekort alleen maar een tekort is aan hun overvloed. Evenals de westerse samenleving niet beseft dat haar "economische crisis" slechts een áfnemen van hun overschotten is, die ze de "derde wereld" heeft misgund! Let wel! De "derde wereld" is toevallig dezelfde wereld als waar jíj op leeft.…

Wat een oeverloos verhaal, in huize T komt het voor dat we zeggen: we zetten geen wekker, dat is zo relaxed, echt waar, je hoeft niks, moet nog minder en alles verloopt op zo’n dag van een leien dakje. Geen punt, geen gehaast en nog beter: alle tijd aan jezelf hebben. Dan: als we het over de tijd hebben, mag volgende maand de klok weer worden verzet…

Als we te weinig naar onze zin hebben, laat ons dan naar het weinige kijken dat we hebben. Misschien dat we dat beetje dan des te meer zullen gaan waarderen en daar tenslotte meer, ja, misschien zeer veel, aan zullen hebben.…

Meer dan vijfentwintig jaar geleden heb ik voor het laatst de wandeling gemaakt; de afstand afgelegd die mijn appartement scheidt van het gebouw (of de kazerne, of het gekkenhuis, of de gevangenis) waar ik gedurende negen lange jaren mijn werkplek en collega's had gevonden en waar ik op die (fatale of bevrijdende?) dag ben weggestuurd met gesnauw en…

Het oude park, waarvan de plattegrond een driehoek vormt, ligt ingeklemd tussen de straten en strekt haar boomkruinen bereidwillig en beschermend boven zijn bezoekers uit. Het herbergt homo's en hetero's, zombies, zonderlingen en zwervers, kinderen en dieren. De boomstammen kunnen een geheim bewaren; de initialen en harten blijven voor altijd een…

Onze geliefde, oude stad huldigt haar jaarlijkse traditionele en feestelijke evenement: de grootste Kermis van de Benelux die de pleinen en de straten met haar attracties in beslag neemt. En zo rapporteerden mijn goede, onvergetelijke ouders - sinds lange tijd niet meer te midden van de levenden - hoe ik al als klein meisje opgetogen, enthousiast…

Droesemig genoeg (voor Frederick Turner) Waar wij zitten, in het park, hangen flessengeesten slierten lampjes op. Ze vlechten uit het bladerdak een krans voor jou. Ze schilderen aardsap op de meisjes, lippen glanzen. Het groene glas beschijnt decolletés. We laten Dionysos onze bloes bezoedelen.…

Zo lag ik gisteren in bed het laatste stukje van Winston te kijken met het programma "rij je met me mee", dacht ik dat de naam was, al doet de naam niet zoveel ter zake. Ik viel midden in het verhaal van Linda, die ogenschijnlijk gezond en vitaal maar vooral positief in beeld was, een prachtig mens die al heel wat voor haar kiezen had gehad. Ze werd…

Op de zeventiende september was het rumoerig en druk zoals gewoonlijk op de Westermarkt. De auto's reden af en aan en de mensen krioelden zoals altijd in de winkelgalerij. Het was op die dag alsof de zomer afscheid wilde nemen en haar vertrek nog kracht bijzette met extra warmte. Mijn wandelgenote en ik kozen een andere bestemming dan het winkelcentrum…

De weg die vanaf het station van Oisterwijk naar Café-Restaurant "Het Stokske" leidt is kronkelig, maar niet zo lang en voert langs de villa's van de welgedanen, omgeven door fraaie, frisgroene plantsoenen en via mulle zandpaden, bezaaid met dennenappels, die af en toe vista's openen op een van de dertien vennen, met een enkele waterlelie, drijvend…

Verschrikkelijk vond ik het, iemand in te moeten werken. Ik moest mijn plaatsje afstaan en zij ging mijn werk doen, zij nam mijn plekje binnen het bedrijf in. Ik voelde een vreemd soort jaloezie en onzekerheid. Stel nu dat ze het beter doet dan ik of dat ze haar aardiger zullen vinden. Belachelijk om dit te denken, want ik was toch zelf degene die…

Wetenschappers vinden de realiteit boeiend genoeg, de leek houdt van spektakel, onmogelijkheden, zwevende supermannen. Zouden realisten gruwelen van thrillers waarin onmogelijkheden gebeuren? In technische recherche films lopen acteurs tien keer langs een plek. Als het onderzoek is vastgelopen ontdekken ze, de elfde keer, een haar.…

Blijkbaar zag hij er genoeg in om het aandacht te geven. Hij had tenslotte ook de stapel ‘oninteressante boeken’ met een centimeter kunnen verhogen. Is ‘zelfvertrouwen’ datgene wat je als dichter in huis moet hebben om niet van je sokken te gaan bij negatieve kritiek? Gewoon weten wat je in huis hebt? Het lijkt me wel.…

Natuurlijk had ik ook wel net als Tommy Wieringa graag bij Barack Obama op bezoek gegaan, op reis naar Washington, dwars door de coronabarricades heen, naar het White House koekeloeren en wat slimme vragen verzinnen, maar toen Nieuwsuur mij als eerste belde, had ik geen zin op op te nemen, want je wordt nu eenmaal hartstikke lethargisch van al die absurde…

(voor Françoise Dorléac (1942 - 1967)) Je bent geboren als Françoise Paulette Louise Dorléac op 21 maart 1942 in Parijs. Jouw moeder is de actrice Jeanne Renée Deneuve-Simonet (1911, Le Havre). Jouw vader was de acteur Aimé Clariond (1894 - 1 januari 1959, Parijs), de eerste man van jouw moeder. In 1936 werd jouw halfzus Danielle geboren. Haar vader…