Laatste nacht

Het was koud die avond maar de kilte van de intredende schemer was vast te verwaarlozen bij de kilte die binnen in de lucht hing. De tafel was leeggeruimd en de kaarsen die hij daarop had geplaatst knisperden alsof ze vochtig waren geweest. Het lont als in tranen gedrenkt. Deze avond was in meerdere opzichten eindig. Als morgen de zon weer opkwam werden deze geliefden voor het laatst naast elkaar wakker.

Zachtjes schraapte hij zijn keel. De lichten waren uit maar de duisternis verborg de emoties niet. De band tussen de twee was sterk genoeg om op te balanceren, maar hij was dat balanceren moe.

Nog eenmaal nam hij een hap lucht. Alsof hij zo kopje onder zou gaan. Daar leek het ook op. Zijn zekerheid had bij haar gelegen, maar met het verstrijken van de tijd was de zekerheid versleten. Nog altijd lag hij het liefste in haar armen, maar die armen waren niet meer zo liefelijk en onbetwist als vroeger. Zij waren wel nog net zo warm. De tweestrijd was al maanden verwarrend.

Hoe ga je om met zo'n innerlijke strijd, wanneer je enerzijds hoopt dat alles weer wordt zoals vroeger maar anderzijds weet dat zij dat eigenlijk niet meer wil? Als hij deze knoop door zou hakken zou hij zich altijd afvragen of het nog goed zou zijn gekomen. Wanneer ie het niet zou doen, zou dit waarschijnlijk zo nog maanden voortduren: Dit leven in twijfel. Waar hij goed genoeg was om achter gesloten deuren haar lief te mogen zijn, maar met open deuren zo niet mocht heten.

De liefde was de laatste weken opvallend mooi geweest. Zijn hart zou hem zijn woorden altijd kwalijk nemen. Hij stotterde terwijl hij fluisterde: "Ik had alles voor je willen geven, maar uiteindelijk gaf ik nooit genoeg."

Schrijver: Roel van Rijswijk, 6 oktober 2005

rijswijkpolitiekdebat.nl

geven genoeg liefde genoeg liefde

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 21 stemmen 1.395