Alle inzendingen over gympen

Ze zijn mooi, knikt ze en kijkt goedkeurend naar zijn zwarte gympen. 'Ja hè!' gaat hij er gretig op in. Hij bukt zich, pakt de rand van zijn broekspijp en sjort hem iets omhoog. 'Kijk', demonstreert hij, 'je ziet ze bijna nergens, ze zijn uniek'. De gympen zijn halfhoog en er prijken twee witte sterren op enkelhoogte.…

De vijf euro voor de gympen zijn al een rib uit mijn lijf. Het is voor ons beiden een hard leven in een hard land geworden.…

Het ene kind heeft gympen van Nike voor een kleine 300 euro en de ander gympen van de Aldi voor een paar tientjes, of de een nieuwste mobiel en de ander de oude mobiel van pa en daar wordt op neergekeken. Die hoort er niet echt bij. Gelukkig heb ik het als kind het niet echt aan de lijve ondervonden.…

Mijn broek is doorweekt en mijn gympen glijden bijna van de trappers af. "Ach, het is maar water, mama," had hij gezegd toen ik hem achterop de fiets in zijn stoeltje zette en met een bedenkelijk gezicht naar de lucht keek. Hij maakte het bijbehorende relativerende gebaar met zijn handen.…

Zelf draag ik zwarte kousen in mijn gympen, verstopt onder een zwarte spijkerbroek met wijde pijpen en klepzakken. Ja, ik doe nog mee (waarmee precies? zou zoon vragen). Oké, denk je, mijn huid is ruim maar ik heb mijn krullen nog. Maar haren worden dunner en droger. Ik begrijp zelfs waarom vrouwen overstappen op 'kort en pittig'.…

Ondertussen zie ik een golf aankomen vanonder de wc, richting mijn gympen. Vlug verzet ik mijn voet. Met kloppende slapen van de inspanning, tas op mijn rug, hand aan een greep, in de andere de riempjes van mijn rugzak, houd ik me staande. Had ik die laatste thee maar niet genomen, er lijkt geen einde aan te komen.…

De ontbijtborden met kaaskorstjes staan nog op tafel, er liggen kruimels op de grond vermengd met piepkleine, zwarte rubberen balletjes uit de voetbalschoenen van zoon, haastig uitgetrokken voetbalkousen, gympen met afgetrapte neuzen. Schoolboeken liggen verspreid over de bank, hoodies in verschillende kleuren draperen de leuning.…

Je had nota bene gympen aan.…

De chocola drupt langs haar broek op haar gympen. De dag eindigt zoals hij is begonnen. Van lezen komt niet veel meer.…

Dat is nu eenmaal een astronautenleven voor het behang van sterretjes en mannen en vrouwen in roze pakken met grote gympen aan hun voeten en vissenkommen van glas om hun hoofd reizend in het luchtledige in de naakte hemel. De wereld, ons bolletje is maar een bolletje verdriet. We noemen haar het tranendal van Eva.…

Letterlijk, want ik draag twee blauwe plastic hoezen om mijn gympen. Eigenlijk is zijn verhaal een eerste aanzet tot creativiteit. Het is een aansprekend beeld. Ik zie het voor me. Het zou de eerste scene van een film kunnen zijn. Bovendien herken ik de fascinatie. Dat wil zeggen, toen ik zijn leeftijd had.…

Tegenwoordig als men een bepaald merk peperdure gympen niet kan aanschaffen, is er al sprake van stille armoe en ligt zo iemand buiten de groep. En sommigen plegen er soms zelfs een misdrijf voor om toch aan die vereiste schoenen te komen. Een evaluatie en devaluatie van armoede?…

Mijn broek is doorweekt en mijn gympen glijden bijna van de trappers. ‘Ach, het is maar water mama’, zegt mijn driejarige zoon als ik hem achterop de fiets in zijn stoeltje zet en met een bedenkelijk gezicht naar de lucht kijk. Hij kijkt hierbij geruststellend en maakte het bijbehorende relativerende gebaar met zijn handen.…

Op de totaal stille weg lag voor mijn huis een witte gymp. Op zijn zijkant. Op het fietspad. Bewegingsloos en bijna maagdelijk. Een glimlach kwam op mijn gezicht. Ik keek naar de schoen en liet hem liggen. Ongeroerd. Aan de overkant keek ik terug naar de schoen. Tegelijkertijd kwam een vrouw aan fietsen.…

Ze droeg witte gympen en onder haar blauwe jumper een korte leren rok en haar blonde krullende haren wapperden in de stevige zomerbries. Ze keek op haar horloge en vond het tijd wat te gaan drinken. Op een zonovergoten terras aan de boulevard nam ze plaats. Ze bestelde bij de ober een sherry, medium.…