Alle inzendingen over kinderen jeugd herinneringen

Het was in die tijd dat ons gezinnetje de bovenverdieping bewoonde waar de zwarte, ronde haard een centrale plaats innam en het bankstel met de goudkleurige bekleding domineerde en de radio op een tegen de wand geschoven tafel het chanson "Que sera" van Doris Day liet horen. Raadselachtig waren voor mij de woorden van de "Waterhoogten" die weerklonken…

Zo goed herinner ik me hoe in het kleine huisje werd geverfd en behangen; ik ruik de geur van stijfsel en verf nog altijd. We zouden er tien jaar blijven.…

Ik groeide op in de vierkante kamer op de eerste verdieping van het chique, pontificale huis, gesitueerd in de doktoren- en specialistenbuurt rond het oude Tilburgse St. Elisabeth Ziekenhuis. Gabie's moeder en die van mij waren ongeveer rond dezelfde tijd bevallen. In latere jaren moest ik vernemen hoe mijn buurmeisje met lang, zwart haar ter wereld…

....in die lang voorbije jaren van onze jeugd kwamen ook de cornflakes weleens op tafel en in die grote doos was dan gewoonlijk een verrassing verstopt. Zo herinner ik me een klein plastic speelgoedje in de vorm van een ouderwetse fiets, een vélocipède, dat ruimschoots tot onze kinderlijke verbeelding sprak...…

In de smalle straten van Dichterswijk in Utrecht kon een kind goed spelen: nauwelijks auto's, het paard van de olieman liet dampende bouwwerken achter. We woonden vlak naast een melkwinkel en dichtbij bakkerij Do Schat. Een klein arbeidershuisje met een tuintje vol kiezel en platgetrapt gras, een kippen- en een konijnenhok.…

In die tijd droeg mijn vriendje Martin nog de korte broek en we knikkerden met de glazen, doorzichtige, wonderlijke stuiters in de gang van de lage, witte "Maycrete-woning" waar zijn moeder ons voorlas uit het dikke boek met de okergele kaft over "Raja de olifant" en waar we knutselden aan een waterput aan de hand van een afbeelding in ons lijfblad…

Eens sierde een dubbele bomenrij de langgerekte Ringbaan Oost die zich uitstrekte van de Gerard van Swietenstraat tot de Jan van Beverwijckstraat. In haar midden was het ruiterpad waarop ik voor het eerst paarden zag. In de zomer van mijn vijfde levensjaar zag ik de vermiljoenrode zonneschermen aan de chique gevels. In ons parkje, dat grensde aan…

De zuster in het lange, zwarte habijt maakte haar rondgang door de klas en voorzag ons kinderen, van het garen in de juiste kleuren voor het handwerken. In mijn "liedjesschrift" noteerde ik de chansons van mijn jeugd. Zo leven de herinneringen voort tot aan mijn stervensdag.....…

Van de eerste dag in het nieuwe huis herinner ik mij een opmerkelijke gebeurtenis. Ik was bezig het huis te verkennen en liep de trap op naar boven. Ik had dorst en liep naar de grote slaapkamer op de eerste verdieping, waar twee jongens de vloerbedekking aan het leggen waren. Ik kende hen van het woninginrichtingbedrijf in Apeldoorn.…

Niemand van de kinderen had een sleutel van het huis. Dat was ook niet nodig, want er was altijd iemand thuis en bovendien gingen we altijd via de keukendeur naar binnen. Die was altijd open. Er zat wel een haakje op maar dat was met een flinke ruk wel stuk te trekken, wat niemand in al die jaren ooit gedaan heeft.…

Toen de buurvouw verhuisd was, kwam haar dochter met haar man en kinderen er wonen. Zo werd de dood verjaagd door kindergeschreeuw.…

Maar hoe ik ook trapte op de verchroomde pedalen, nooit meer bereikte ik het gevoel van het rijden door de straten uit mijn vroege jeugd, op die oude paars geverfde kleine fiets.…

Het werd tijd voor de Gallische en Punische Oorlogen en een jeugd vergleed, maar niet in vergetelheid. Telkens weer zou ik terugkeren in mijn latere leven naar dat eilandje van geborgenheid en onschuld, maar ook van ontzetting......…

Na die bezorgde jeugd kreeg ik toch een onbezorgd verlengde van die jeugd met giga plezier in werken, in de opleiding en zo kon het ook....maar de onbezorgde start van een onbezorgde jeugd die blijft in je achterhoofd hangen als een soort van herinnering van hoe het niet moet!…

In het heldere en warme zonlicht dat binnenvalt door een opening tussen de gedeeltelijk gesloten gordijnen zie ik de stofdeeltjes dansen die me herinneren aan mijn vroegste jeugd toen ik, gezeten op de trap die de verdiepingen van het huis verbond en die voerde naar de met roodbruin hout betimmerde zolder (daar stonden de gele dozen met briefpapier…

Het was een rots in de branding, die ondanks het drankprobleem van vader, er altijd in slaagde hen een fijne jeugd te bezorgen. Mevrouw had het nooit over haar kinderen, ze kon zich niet meer herinneren, dat ze kinderen had. Zelf vroeg ze regelmatig naar haar vader en moeder, die onuitwisbaar in haar geheugen zaten geprent.…

Zoveel zou ik op willen diepen, op willen heffen uit de duistere put, uit de krocht van de vergetelheid waarin het gezonken is, maar de herinneringen zullen nooit meer aan het heldere daglicht treden waarin ik ze wil waarnemen en tot hun recht wil doen komen.....…

Hoewel studenten aan onze universiteit waren we in die tijd nog kinderen, nauwelijks ontsnapt aan onze turbulente puberteit; nog maar net aangetreden in de collegebanken. Onder het lamplicht kwamen we bijeen in de studentenparochie waar de pastor met het zilverwitte haar de leiding had.…

in omgekomen" Nog altijd wandel ik weleens door de straten van die oude buurt en passeer ik de "Brug Prinsenhoeven" en mijn herinneringen vieren dan hoogtij.…

Zo herinner ik me van in mijn jeugd (3de of 4de leerjaar in een strenge katholieke school?) nog één feit dat me nu nog nà zoveel jaren nog altijd is bijgebleven. Ik had een nieuwe potloodslijper gekregen (kinderen zijn tuk op alles wat nieuw is, (nu ook nog) en wou die toch eens uitproberen.…

De beelden van onze jeugd, de beelden van de grauwe straten van onze arbeiderswijk verdringen de beelden van de film en ik zie vóór me hoe mijn zus speelde met de buurtgenootjes en met haar popje Liselotje in die verre, voorbije tijd. "Cold War Kids" waren we en onze jeugd was ondanks alles grimmig. Het slaag vonden we vanzelfsprekend.…

Ik wist dat ik eens de reis zou gaan maken en moest gaan maken: de reis naar de wijk van de stad waarin we zo lang gewoond hadden; de reis naar het kleine arbeidershuisje dat ik nog een keer wilde zien en dat het schouwtoneel was geweest van mijn jeugd en van zoveel onvergetelijke gebeurtenissen....…

De zilverkast herinner ik me uit mijn vroegste jeugd. Een weelde aan glaswerk en een romantisch aandoend servies was zichtbaar achter haar glazen deuren. In de kamer waarin ik mijn "gouden jeugd" beleefde was zij prominent aanwezig en ik spiegelde me in haar als ik aan tafel met cederhouten purperen potloden tekende en kleurde.…

Nog eenmaal wil ze terug naar de stad waar ze in haar jeugd twee gelukkige jaren heeft meegemaakt. Ze stapt in de klaarstaande trein en legt haar herinneringen naast zich op de bank. Bij aankomst blijft ze zitten en kijkt aarzelend naar buiten. Het ziet er anders uit dan in haar herinnering.…

En ineens is iets wat bestond en wat ik kende sinds mijn kindertijd, alleen nog maar een herinnering. Voortaan zal ik moeten vertellen dat hier, bij een voetbalveldje dat er voor in de plaats komt, ooit een sloot was en dat ik er viste en dat ik er een keer een muskusrat raakte met een steen. Samen met een vriendje zag ik de dikke rat zwemmen.…

Tevens herinner ik me levendig mijn discussies met Mariet, mijn vriendin, tot in de nachtelijke uren in haar kleine kamer op "Maranatha" In de hoek daarvan stond een zitzak, waarin ik wegzonk en van daaruit vuurde ik mijn woorden op haar af, in een schijnbaar nooit eindigende stroom.... De groep viel uiteen. Waar zijn mijn vrienden gebleven?…

Ik zou opgroeien; ik zou de wereld doorkruisen en ook mijn noodlot leren kennen, maar de herinnering aan die vroege onschuld, aan die gaafheid, aan die schoonheid, troost mij nu de ouderdom en de verbittering mij eveneens overvallen.…

Maar mijn kinderlijke, huiveringwekkende verbeeldingskracht is in de lange jaren van mijn volwassenheid afgestompt en verzwakt.…

Een aureool van jeugd, dat allerminst een deugd of verdienste vertegenwoordigt omgeeft haar nog altijd en is het ons leeftijdsverschil dat een barrière opwerpt!?…

Als ik het Slavenkoor uit Nabucco hoor ben ik ineens weer in die kamer op die middag waarop de dampende aardappelen opgediend worden en verzin ik weer eigen woorden bij dit muziekstuk. Ik ben weer drie en voel me weer omringd door de goedgunstige, overvloedige aandacht en zorgen van mijn vader en moeder, oma, ooms en tantes, die allen wonen in het…