Alle inzendingen over kinderen speeltuin jeugd

In een kleine, afgesloten enclave, in een kleine tuin, afgeschermd van de wereld van de volwassenen, waar de jeugd nog zegeviert en heerst, waar de toekomst nog in de verre onbestemdheid, onzekerheid en ongewisheid op zich laat wachten....…

En als er in een gezin meerdere kinderen waren, dan moest er best gerekend worden, zoveel is zeker. Voor de rest was de jeugd thuis, buiten, tenten bouwen met oude lakens tussen de bomen, spelletjes doen, kortom, we speelden buiten.…

Een overdekte speeltuin is het toneel voor kinderen met een aangepaste hoeveelheid volwassenen die: op de ‘nu normale’ afstand van elkaar de kinderen in de gaten houden, zo hoort en zo gaat dat nu, het is niet anders! Maar er gebeuren dingen die dan echt niet door de spreekwoordelijke beugel kunnen.…

Daar ligt, tussen het geboomte, tussen de oude, hoge dennen die Tilburg West opluisteren, een oude speeltuin met vervallen en verroeste speeltoestellen: een glijbaan, een wip en een draaimolen. Vanuit het snel passerende voertuig kan ik er nauwelijks een blik op werpen; men noemt haar de "Karin Weening Speeltuin".…

Allemaal, zogenaamd, voor de veiligheid van het kind. Zoiets kun je immers niet overlaten aan ambtenaren of gezond verstand, nee, alleen bedrijven met dure certificaten kunnen veilige speeltoestellen maken. Je gaat toch niet met de veiligheid van je kind spelen?…

met bontgekleurde speeltoestellen waar kinderen enthousiast en naar hartenlust schommelen en springen op de springkussens.…

Maar we verkeerden in de gelukkige omstandigheid in een huizenblok te wonen, dat rond een speeltuin was gesitueerd. Mijn broer kon aardig mikken en als we zo'n favoriet opgegeten hadden, wierp hij het blikje ver de speeltuin in. Ook daar had hij een systeem voor; elke keer wierp hij het bij deze pret een andere richting uit.…

Als ik het Slavenkoor uit Nabucco hoor ben ik ineens weer in die kamer op die middag waarop de dampende aardappelen opgediend worden en verzin ik weer eigen woorden bij dit muziekstuk. Ik ben weer drie en voel me weer omringd door de goedgunstige, overvloedige aandacht en zorgen van mijn vader en moeder, oma, ooms en tantes, die allen wonen in het…

Het was in die tijd dat ons gezinnetje de bovenverdieping bewoonde waar de zwarte, ronde haard een centrale plaats innam en het bankstel met de goudkleurige bekleding domineerde en de radio op een tegen de wand geschoven tafel het chanson "Que sera" van Doris Day liet horen. Raadselachtig waren voor mij de woorden van de "Waterhoogten" die weerklonken…

Op de oude zwart-witfoto uit de veertiger jaren, die nog altijd mijn slaapkamer siert, staan ze afgebeeld: mijn oma en opa (die koperslager was en die ik nooit gekend heb) en mijn vader en zijn twee broers naast de zus die het leven nooit heeft kunnen dragen. De broers dragen voor de foto hun nette kostuums; de stropdassen springen naar voren in de…

De stakerige, hulpeloze beentjes van de kinderen staken uit onder hun kledij. Het was op de dag van de Eerste Communie van het oudste kind en als cadeautje had ze een kalender gekregen met luikjes waarachter chocolaatjes schuilgingen. De jeugdige bruidjes waren in een lange processie door de wijk getrokken ter gelegenheid van het grote feest.…

Het leven speelde zich af in de grauwe straten met de kinderen uit de buurt. Daar kaatsten we met de kleurige ballen tegen de bakstenen muren, daar wrongen we elastiek om onze enkels voor het merkwaardige maar leuke spel van het "elastieken", daar voltrokken zich onze jonge jaren.....…

Ik was nog een kind....…

Deze waakte als het ware over ons arbeidershuisje waar wij, kinderen nog, opgroeiden, leerden, speelden en ons jonge leven leidden.…

De verdiepingen van het huis waren verbonden door twee trappen. In de vierkante, grote voorkamer, gesitueerd op de eerste verdieping, bracht ik de eerste drie jaar van mijn leven merendeels door. De bekleding van de ronde stoelen en van de bank die behoorden tot het bankstel was goudkleurig en daarin zette ik mijn dierbare poppen in een cirkel. Uit…

De wesp had mij de ogen geopend, ik deed mijn kinderen tekort. Ik stelde de jongens voor om naar de speeltuin te gaan. 'Speeltuin, wat is dat papa', zei de oudste. 'Net zoiets als een boek lezen, maar dan echt', antwoordde ik hem. Dat vond hij wel wat. Discussiërend over de zin van het bestaan liepen wij naar de speelplaats.…

In een verhaal zou bijvoorbeeld kunnen staan: ‘Ik zag een speeltuin met een wip. En ook nog drie varkens.’ Dan zal de lezer waarschijnlijk zeggen: ‘Wat kan mij dat schelen? Ik heb vaak genoeg een speeltuin en een paar varkens gezien, daar hoef ik niet ook nog eens over te lezen. Wat een vervelende zeur die schrijver.’…

Zo vergleed al snel de vergankelijke tijd van mijn jeugd en verloor ik mijn kinderlijke speelsheid en onschuld al te snel toen zij plaats moesten maken voor de ernst van de Gallische Oorlog dan wel van de geavanceerde moderne varianten daarvan zoals de Wapenwedloop, die in de media fluks en botweg werd uitgemeten met als schijnbaar onvermijdelijke afloop…

Moeder had echter al snel door, dat het wát handig was, als de kinderen in de vakantietijd naar Ome Piet konden. Al stond er wel een kleine vergoeding tegenover. In deze speeltuin, ik was een jaar of acht, beleefde ik mijn eerste verliefdheid. Het jongetje dat mijn hartje sneller deed kloppen, oogde forser dan de andere jongens.…

Natuurlijk is er in deze tijd ook overal wel een speeltuin te vinden waar kinderen en ouders tijd, belangrijke en kostbare tijd in door kunnen brengen, ver weg van het gewoel van verkeer.…

We schreven 1959. Ik was zes jaar oud. Zo goed herinner ik me hoe in het kleine huisje werd geverfd en behangen; ik ruik de geur van stijfsel en verf nog altijd. We zouden er tien jaar blijven. In die tijd vond het leven op straat plaats; daar speelde ik met de buurtgenootjes; daar sloeg ik de zweep om de felgekleurde kleine tol die we een eindje…

Ik groeide op in de vierkante kamer op de eerste verdieping van het chique, pontificale huis, gesitueerd in de doktoren- en specialistenbuurt rond het oude Tilburgse St. Elisabeth Ziekenhuis. Gabie's moeder en die van mij waren ongeveer rond dezelfde tijd bevallen. In latere jaren moest ik vernemen hoe mijn buurmeisje met lang, zwart haar ter wereld…

nu al, sinds Femke's vertrek, geheel zonder politiek nieuws en geroddel en ik kan jullie melden dat het geen donder uitmaakt of je die ordinaire poespas volgt of niet, je leven draait gewoon door zonder dubieus en foutief gewauwel, leugens op leugens en pure volksverlakkerij, wat mij betreft kan dat hele politieke fort Knox op de schop en mogen ze speeltuinen…

‘En dan is het ook uit met onze rust, met een restaurant en een speeltuin. Denk maar eens aan al die mensen en kinderen, die dan zullen komen,’ roept een konijntje, De andere dieren knikken. Daar hebben ze nog niet eens aan gedacht. ‘Rustig, rustig, we moeten een plan bedenken, maar wees eerst eens stil allemaal’, zegt de uil.…

Diabolo liet mijn kind niet meer los. En zij! De driejarige dame liep moedig helemaal alleen naar de speeltuin, maakte daar stoer een nieuw vriendinnetje en nam haar glunderend mee naar onze tent, als een soort trofee, om er te spelen. “Mag ze bij ons logeren?” vroeg ze voortvarend, alsof het meisje al jarenlang bevriend is.…

De kinderen zitten vol spanning te wachten. De herten zijn de eersten, die zeggen dat de uil gelijk heeft, de andere ouders knikken. Ze denken even terug aan hun jeugd en aan het onbegrip van hun ouders. Ze kijken naar hun kinderen, die doodstil zitten te wachten.…

Zilveren draden tussen het goud, ja mijn kind, we worden oud. Ik heb mijn jeugd niet vergooid, maar als het kan, zou ik het zo over willen doen.…

Naast de tent waarin dit "festijn" plaatsvond was een soort speeltuin, waarin op een min of meer rommelige, ongeordende manier kleurige speeltoestellen stonden opgesteld waarmee enkele kinderen zich naar hartenlust amuseerden.…

En ik ben opnieuw op weg gegaan en ben de oude speeltuin, die verscholen ligt tussen de bomen en die vanuit de verte een vervallen indruk maakt, gepasseerd. En ook het stille water dat daar onvermoed ligt te glanzen in de morgenzon.…

Een onbezorgde jeugd was voor heel veel kinderen niet weggelegd. Al helemaal niet wanneer er sprake was van een 1 ouder gezin, of wanneer een van de ouders ziek of werkeloos waren. Wie droomde er niet van onbezorgde dagen, weken, maanden en jaren?…