Alle inzendingen over koordje

Mijnheer zei ze, het staat u bééééééééééldig, maar het koordje zou ik toch langs achter dragen.…

Een bom omgorden en dan midden op een marktplein aan een koordje trekken, een zekere dood tegemoet. Dat is niet laf. Jarenlang vliegles nemen en dan met een paar kameraden de piloot overmeesteren en vervolgens voorin een vliegtuig gaan zitten en daarmee een flatgebouw invliegen. Dat is niet laf.…

Ik pakte haar met mijn linkerhand op en met een schaar in mijn rechterhand knipte ik het koordje door. Wat ze toen blij, uitzinnig van vreugde. Ze kroop dicht naar mijn gezicht en overstelpte me met kopjes. En spinnen, spinnen alsof haar leven er van afhing. Een paar jaar later hebben we haar moeten laten inslapen.…

Dus, als mijn mobieltje overging, terwijl ik achter de computer zat mét de koptelefoon en mijn bril op met een koordje. Dat ging dus niet goed. Logischerwijs en vooral wijs moet ik zoeken naar een wijze oplossing, toch? Verdraaid, het is me net weer misgegaan!…

Een schrijfblok met een duur uitziende pen onder de arm en een legitimatiekaart aan een koordje. Dat stond dus voor mijn deur. Een Jehovah-getuige kon het niet zijn, die komen meestal met zijn tweeën. De vraag die mij gesteld werd, ben ik alweer vergeten omdat mijn hoofd zich bezig hield met de vraag waarvoor de man daar stond.…

Met een glunderend gezicht liet hij zijn inkopen zien, witte sokken met een oranje plakker erop van 50% korting, een zwembroek met een koordje door de bovenrand tegen het afzakken, rode sticker 75% korting, en een stel oorbelletjes met een groene sticker erop, 30 % korting.…

Maar ijspriemen, aan zo’n handig koordje om je nek. Ik ben er nog nooit doorheen gezakt. Maar je weet maar nooit. IJs heeft meer geduld dan ik.…

Ongeduldig friemelt ze aan het koordje van haar zonnebril dat om haar nek hangt. Een zweetdruppel glijdt langs haar neus naar beneden. ‘Nou, kom nou maar gewoon! Ja, botsing. Afslag Amstel.’ Ze beëindigt het gesprek. Pas nadat ze haar mobiele telefoon weer netjes in haar tas heeft opgeborgen, kijkt ze Peter aan.…

Otto vond dat zo’n extra bril die aan een koordje op zijn buik hing hem een belezen uitstraling gaf. ‘Dan gaan we eens kijken’, ze pakte een schrijfblokje met het logo van de brillenketen en begon te rekenen. Glimlachend keek ze op. ‘Met de vergoeding van Lenzis eraf, moet u bij aflevering 258 Euro bijbetalen.’ Otto hield even zijn adem in.…

Koordje springen lukt niet meer. De voetbal die het scheenbeen sleept. Vlekken op de hersenschors. Het netwerk van neuronen onderbroken. De weerborstel verliest haar kracht, het afpellen in het aftellen. De eerste levensjaren in het herbeleven. Op dat vlak is het niet vergeten. De boekentas wordt geopend. De kleurpotloden lijken verloren.…

Nekelman glimlachte om zijn eigen gedachten, sneed zijn vader verder in plakjes, spoelde de restanten door het doucheputje en waste zijn handen met de blauwe zeep aan het koordje. “Zo, nu eerst iets te eten”, mompelde hij. Van zijn vader moest hij vroeger altijd zijn hele bord leeg eten en goed schoon schrapen. Dit lukte nooit volledig.…