Zoiets kán toch niet?

Na een zware middag boodschappen doen, zware tassen dragen, het bonnetje van de stomerij kwijtgeraakt te zijn bij het inleveren van de statiegeldbon bij de kassa, had ik ernstig behoefte aan een kopje koffie. Bij het restaurantje in het winkelcentrum zat ik in gedachten verzonken boven een geurende capuccino toen ik opschrok door een stem die zei, "Hé meid, wat heb ik jou lang niet gezien, ik haal even een bakkie, mag ik naast je komen zitten?"

Nog geen minuut later zat hij tegenover mij met een punt appeltaart met slagroom en een bakkie slobber, zoals hij koffie noemt.
Slurpend met een lange aaaaaahhhh...wat zalig..stak hij van wal.
"Jemig joh, waar is de tijd gebleven?"

We waren dus klasgenoten uit de goede oude tijd, ver van voor de intrede van de euro, zeg maar uit de tijd dat er nog niet overal inktbeveiliging aan de kledingstukken was bevestigd. Dat waren nog eens tijden, tjongejonge zeg!
Zo kakelde hij maar door, en of ik nog `effe` tijd had voor een tweede bakkie.
Ach, mijn voeten deden zeer en ik had wel zin in een beetje afleiding, dus waarom niet?

"Woon jij hier in de buurt, en ben je getrouwd..je bent niks veranderd", kortom, het was een onderhoudend persoontje, altijd al dol op grenzen aftasten. Maar daar ging het niet om, ik vroeg hem hoe hij zijn leven had ingericht, niet dus, of eigenlijk wel, zijn sport was nog steeds prijskaartjes omdraaien in de winkels, om zodoende mooie koopjes op de kop te tikken. Ik hing aan zijn lippen vanwege zijn lef, ik pikte ooit op mijn dertiende een rolletje pepermunt bij Jamin, en bloosde zo erg dat de chef mij direkt doorhad, en me in zijn kantoortje maande, de winkelpolitie werd erbij geroepen en ik moest hun visitekaartje met telefoonnummer aan mijn ouders geven om terug te laten bellen dat ik het opgebiecht had, wanneer mijn ouders niet zouden bellen, vertelden ze het zelf aan hen. Stel je voor: het één was nog genanter dan het andere, dus vertelde ik het zelf maar...ze deden net of ze kwaad waren, ik had mijn straf al gehad en heb zoiets nooit meer gedaan. Hij wel, vandaag nog, bij een textielsupermarkt.
Met een glunderend gezicht liet hij zijn inkopen zien, witte sokken met een oranje plakker erop van 50% korting, een zwembroek met een koordje door de bovenrand tegen het afzakken, rode sticker 75% korting, en een stel oorbelletjes met een groene sticker erop, 30 % korting.

Ik vroeg hem of het zin had de prijskaarten onderling om te draaien, ergens is die korting dan misleidend?
Met uiteindelijk een biertje voor zijn neus biechtte hij op dat die stickers afkomstig waren van de limonaderietjes van 50 eurocent, daar zaten de kortingstickers op, maar nu niet meer.
Ik kreeg er.. hihi..tranen van in mijn ogen.......zoiets kán toch niet?

bakkie klasgenoten k klasgenoten korting

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.4 met 5 stemmen 861