Alle inzendingen over natuur onheil troost

(Werden de schitterende vlinders en de bloemen ons eens gezonden door een onbekende godheid als troost voor de teloorgang van de wereld en voor al het mateloze onheil?)…

Hardnekkig, wilskrachtig en doelbewust strekken de nietige plantjes zich uit naar het licht alsof er nog groeikracht bestaat, alsof de Natuur zich nog wil bewijzen, alsof zij ons wil troosten tegen beter weten in met het alom heersende onheil, met de vernietiging die ons wacht, in blinde en roekeloze ijver.....…

Oorden van onheil waar het tomeloze leed bij uitstek zegeviert, maar wellicht kunnen zij tot troost dienen voor de slachtoffers en gedupeerden die gedoemd zijn de genoemde oorden te frequenteren.…

Nu moet de Natuur troosten; een cirkel van vliegenzwammen in het late seizoen; de lange zomerse schaduwen die zich over ons pad leggen en waarvan zij zozeer houdt. De Regte Heide wilde ze graag weerzien, die haar zoveel troost bood, eens, in haar zozeer getormenteerde en hopeloze bestaan.…

Het plantje staat te pronken op mijn zwarte vitrinekast met de glazen deuren waarachter zich een servies bevindt en petieterige beeldjes en kunstvoorwerpjes en het vormt een kleine troost; een reden om te denken dat men aan mij denkt.......…

Het is me vaak ronduit een troost en een "divertimento" zijn komieke gestalte op te zien duiken als ik terugkeer van "noodlotsexpedities" door nacht en ontij, als ik me probeer te herstellen van de desastreuze gevoelens, opgelopen in de onzalige contreien van ziekenhuizen, psychiatrische inrichtingen en andere regionen waar het onheil en het leed…

Het kan: onheil mag een eeuw rust nemen. Minstens.…

ongekend palet van fantastische kleuren of als een symfonie van bovennatuurlijke klanken, of word je bijvoorbeeld tot het uiterste gekweld en getergd door een torenhoge tandartsrekening, die je als paria en outcast van deze maatschappij in heel je leven nooit meer zult kunnen opbrengen, laat dan de hulstbladeren, de schaduwen van de bomen etc. etc. je troosten…

, hoezeer ook jij kon houden van de schoonheid en schittering van dat zomerse groen, van die ultieme troost en weldaad van de Natuur…

De naam op de Kerstkaart is geschreven in een fors, maar sierlijk handschrift: de naam "Bogaers" die karakter en moed symboliseert. Zij was mijn wandelgenote gedurende zestien lange jaren tot voordien onvoorspelbare en onherroepelijke treurnis en ziekte haar dit verhinderde. We aanschouwden samen de kerken en de boerderijen aan een verre horizon en…

Op die dag wenste men elkaar "fijne dagen": op die enige, luttele dag, die zo snel zou passeren: als een zandkorrel in een woestijn, als een druppel op een gloeiende plaat, want in de keiharde jungle van de maatschappij, in de slangenkuil, in het gekkenhuis, maakt men elkaar van dag tot dag af, bedriegt, liegt, konkelt en manipuleert men, om nog maar…

van de natuur haar bood, zozeer liefgehad en bewonderd en slechts de woorden "prachtig, prachtig!…

Moet dit tafereel tot troost dienen voor de wachtenden die in angstige spanning en met onbestemde vermoedens van mogelijk onzegbaar en onvoorstelbaar toekomstig onheil hier de wachtkamer bezetten?…

Natuurlijk is het waarschuwen voor naderend onheil belangrijk, vooral als er een ontsnappingsmogelijkheid bestaat. Indien er geen mogelijkheid bestaat om je aan het onheil te onttrekken, heeft een waarschuwing een beangstigend karakter en heeft een negatieve impact op het gevoel van vrijheid.…

Een soort troost sneeuw is het dus! En troost kunnen we allemaal best gebruiken in deze tijd, dus laat maar vallen, laat maar waaien, het mag! De mensen die het zwaar hebben niet vergeten, want die moeten erop uit, te zorgen dat mensen heelhuids naar hun werk kunnen natuurlijk.…

" bewonderend placht te omschrijven en die haar naar mijn vermoeden tot ultieme, enige en toch wel schrale troost schenen te dienen, vooral nu ziekte en verval verontrustend voortschreden in haar leven.…

Maar het Kerstgevoel bezielde mij niet waar de medemenselijkheid - zozeer gewenst en zozeer eeuwenlang gepropageerd door de traditionele godsdiensten - in deze tot onheil gedoemde wereld in een grote mate eeuwenlang geschonden is en wordt.…

De optimistische, blijmoedige maar eufemistische tekst over het goede humeur en de dito conditie waarmee hij nog jarenlang zijn patiënten van dienst wenste te zijn, stond in geen verhouding tot hetgeen dezen verder binnenskamers onder ogen dienden te zien.... De Tederheid die men eens heeft ontvangen van zijn Eerste Geliefde kan men van zijn huisarts…

Het moet een troost zijn voor mensen die snel kaal worden, dat na verloop van tijd hun haar steeds minder uit gaat vallen.…

Eerst links, een beetje naar de wang. Vervolgens rechts naar lonkende lippen. En dan vol op de mond, maar wel zacht, o zo zacht, want je wilt niet kwetsen. Een kus op de mond, om de pijn te verzachten.…

....en in dat schamele boekwerkje uit het bescheiden bibliotheekje van mijn arme vader, die ik zozeer liefhad en zozeer betreur, trof ik toen ik het toevallig opensloeg de foto aan van de man die mijn vader zozeer vereerde: professor doctor Van S. die in het onderhavige werkje schreef over De Stoa.... De Rede, de redelijkheid moest mijn vader, tevens…

Mijn goede vader, die me in alles heeft bijgestaan, was een Verlichtingsdenker en hij hield van de "Clarté Francaise" en het "sapere aude", maar met grote verontrusting en ontzetting staarde hij in de lege, oneindige en angstaanjagende kosmos; zijn onherroepelijke en onvermijdelijke toekomst en bestemming. Hij voelde zich als een korrel zand…

Op mijn wandeltochten door troosteloos en desolaat Tilburg naar zovele oorden en plaatsen waar het onheil ongebreideld regeert en zijn onheilspellend regime uitoefent, tik ik met de stok lichtjes de grond aan. De stok steunt mijn ritmische kordate pas waar mijn perfide medemens het hardnekkig en grondig laat afweten.…

Het onheil en het verdriet hadden haar aangegrijnsd en het zelfgekozen einde was eens aanlokkelijk geweest.... Ik heb niet veel van haar gevraagd hoewel ze mij toegewezen was en we kwamen ondanks alles tot een goed gesprek.....…

De organisatie had het onheil niet zien aankomen. Nochtans bestaat er een website voor naderend onheil: buienradar.be. Daarop was een gitzwarte vlek te zien die richting Hasselt trok. Het waait wel over, moeten ze gedacht hebben. Met vijf doden en tientallen gewonden kon men niet anders dan het festival af te gelasten.…

Zo rees uit de rottenis, uit de modder, uit het moeras van het onheil, van mijn desastreuze maatschappelijke mislukking één kwaliteit op; mijn schrijversgave. En zo probeer ik mijn pen sinds jaar en dag, slijp ik mijn zinnen aan de slijpsteen van mijn taalgevoel en zo overleef ik.....…

In een jaar vol rampen en onheil – natuurlijk het corona-virus met zeer vele doden wereldwijd maar met veel meer ellende als in Nederland (willekeurig) vijf surfers die verdrinken voor de kust van Scheveningen – komt het nieuws over de topman van het moederbedrijf van DE als balsem voor het aangedane gemoed.…

Het onheil, zo wijd verbreid, dat overal de waarachtige medemenselijkheid en liefde zozeer in de weg staat, deed zich ook hier voor.…

Wanneer de verdwaasde emigranten met al hun huisraad op de plek des onheils arriveren krijgt reality-tv een heerlijke dimensie. Gasten zullen worden ontvangen in een verklaarbaar onbewoond onderkomen. Welkom! In beschaafde landen gooien ze daar kadavers van dode drachtige geiten in. Of gaat het tegen de vlakte. Meer onheil.…

Vaak ben ik de tuin gepasseerd en vaak sloeg ik de wondermooie bloemen gade als symboliseerden zij een andere, hemelse wereld, zo ver verwijderd van het alledaagse onheil, van het ongeluk, de saaiheid, de ziekten.....…