Alle inzendingen over schreeuw

Ze zijn beledigd, schreeuwen kelen schor, verbranden vlaggen en vertrappen ongelovigen. Er vallen doden, veel doden. Een boek, een film. Stampij om woorden en beelden. De roepende in de woestijn vervliegt in fata morgana, de oase was nog nooit zo ver weg. De profeet lacht in zijn vuistje, niemand weet hoe hij er uit ziet.…

Ik heb veel therapie genoten, wat extra aandacht voor de mens Veel vriendschappen gingen naar de kloten, mijn schrijfdrang in de hens De bron waaruit ik putte, was eens een troebel vat Nu is er geen vuiltje aan de hemel meer, het schrijven verging me snel Is het sowieso geen ziekte, iets verwoorden? Vermoord je de ervaring niet? Zoals je dat doet…

Mensen zouden iets minder moeten schreeuwen en meer luisteren naar het gefluister aan de rand van het bestaan.…

Ook hoorde ik haar opeens schreeuwen van 'ze willen me opsluiten'. Henk wilde haar helpen en kwam er achter, dat zij een zuster in Amsterdam had wonen. Die kreeg hij aan de telefoon en aan haar vertelde het vreemde gedrag van Annemarie. Gelukkig was zij meteen bereid te komen om met haar zuster te praten.…

Ik weet van een schilderij, de 'Schreeuw', en ik vind dat doek spuuglelijk. Zwijgen doet er toe.…

Het is opvallend dat steeds meer mensen moord en brand schreeuwen als je ze confronteert met zichzelf.…

Tenslotte: sta niet toe dat spelers (bij elke geslagen bal) schreeuwen: met name Alcaraz vind ik erg vervelend om te horen spelen.…

Dus schreeuw, voetballer, schreeuw en huil eventueel! En lang leve Eriksen die, toen hij viel, de wereld schokte. Omdat de wereld keek.…

Soms schreeuwen mensen zo hard zo hard als een ‘gloeiende’ groeiende sneeuwbal welke met een dondervaart naar beneden rolt en steeds groter en groter wordt tot ie volledig uit elkaar barst, valt en verstomd in de stilte van het niets Want als iets niet helpt is het schreeuwen behalve dan bij levensnood Sos, help, help, help…

De Schreeuw heeft immer een moderne uitstraling; wanhopig vanwege het feit dan zijn vriendin hem heeft verlaten, is de persoon op 'De Schreeuw' reeds ver voorbij de grens van de wanhoop gezonken. De vrouw was reeds met een ander getrouwd...…

Als ik het beeld voor Theo van Gogh, gemaakt door Jeroen Henneman, van binnen naar buiten bekijk eindig ik met een schreeuw. Een schreeuw van woede, angst of ontzetting. Ik kan het ook van buiten naar binnen bekijken. In dat geval begin ik met een schreeuw en eindig ik met mijn mond dicht.…

Ik schreeuw, ik schreeuw om hulp en al wat ik achter mijn ogen zie is een vreemdeling met een grote mond waar geen geluid uitkomt die de weg afrent zo door niemandsland, de eenzaamheid tegemoet. Alles is stil, alles is dood. Alleen de schreeuw, de schreeuw die leeft.…

Ik loop over straat. Ik heb, niet in de laatste zin als vrouw, het bijzondere talent meerdere dingen tegelijk te kunnen doen. Of ze allemaal naar behoren worden uitgevoerd hoor je me niet beweren. Ik lees mijn note-book, rook een joint, bel met een slachtoffer van mijn enthousiasme en probeer iemand de weg uit te leggen, zonder enige kennis van straten…

'Zo had ik me dit alles niet voorgesteld' schreeuw ik wanneer een zweep mijn naakte rug tot bloedens toe striemt. Beelden van mijn leven vliegen langs mij heen. 'Zoveel kwaads heb ik toch niet gedaan?' schreeuw en jammer ik toen de zweep mij weer raakte. Ik heb toch altijd vooraan in de kerk gezeten? Waarom?…

Wat er toen gebeurde sloeg echt alles; na een laatste, finale schreeuw liet hij het voor wat betreft het schreeuwen erbij. Hij gooide in het licht van de bijstaanders zijn telefoon op straat aan diggelen en staarde vervolgens wezenloos naar de mensen op de terrassen aan het plein.…

- en kreunen en schreeuwen met een geluidssterkte boven de 46 decibel wordt verboden…

Schreeuwen bevestigt onvermogen naar discussie, leidt tot one-liners om tegenstanders te vernederen. Lawaai en ruis, de zijlijn wenkt.…

Ik noem dat schreeuwen, Zwarte Piet en de blankmens worden weggewenst in een gekleurde wereld. Ik krijg daar een kleur van, maar klaarblijkelijk niet de juiste. Verandering, de enige zekerheid die het leven mij biedt.…

Er vormt zich een flinke prop in mijn keel en ik wil schreeuwen. Mama, gil ik. Mama, help me toch. Maar ik kan schreeuwen wat ik wil. Zij zal niet komen en haar armen troostend om me heen leggen. Zij is niet meer. En op dit moment mis ik haar meer dan ooit tevoren. Hoe oud ik ben? Zeker geen kind meer, en zelf al moeder.…

Schreeuwen, ik haat dat. Reclame schreeuwt, religie en overtuigden schreeuwen, iedereen weet het beter dan goed voor ons is. Dan vraag ik me af, waar is de stilte gebleven, waar is die hand op je schouder en die arm om je middel die zeggen, hee ik ben er voor jou. Ik kus jouw verdriet weg met simpele woorden.…

Geef echter toe: was het niet érg verleidelijk om zulke zin vanaf de koninklijke tribune toe te schreeuwen aan onze jongens? Ze hebben uiteindelijk glansrijk gewonnen en u bent hen gaan feliciteren in de kleedkamers. Dat vonden ze fijn.…

Ze zouden opspelen, huilen, schreeuwen, krijsen. Aan de herinnering is het leven ontnomen; de levendigheid, het vuur, de passie, maar eens stond zij mij zo helder voor ogen. Mijn hart moet niet opleven.... Het moet in zijn sluimer rusten.....…

En de kinderen schreeuwen, als uit de wereld weggeslagen door woorden die moorden, door handen die hun zielen splijten. En de therapieën zijn gericht op het overleven van zulke misdaden. Geen van deze hulpinstanties stopt het geweld op kinderen. Geen woord op papier in het levende hier, schreeuwt het uit als een kind.…

“HELP”…Ik schreeuw al uren de longen uit mijn lijf, maar mijn schreeuw sterft in het donker weg. Mijn keel is schor en mijn tong lijkt wel van leer… Had ik maar wat drank of desnoods water om mijn keel te smeren! Dan zou ik harder kunnen roepen Tranen bevochtigen mijn wangen en mijn kleding. Mijn god wat is het warm hier.…

Aan de andere kant voel ik, koel, gericht de maanstralen die verhalen van duisternis, verpakt in kreten die schreeuwen om een gemis. Ik geef jou de rand van een gedicht. Ik geef jou een gezicht.…

Beide doelgroepen schreeuwen om erkenning en juist daar heb ik een bloedhekel aan. Waar is de stilte als je er om verlegen zit, waar zijn die mooie mensen gebleven die je niet veroordelen omdat je anders denkt dan anderen? Deze wereld is zo koud en wat mij betreft plat, daarom ga ik tot op het randje. Flikker er maar van af.…

aanvallen, ouderen schreeuwen jongvolk eigen jeugd in frustratie naar de vijandelijke goal, "hij" moet er in, geen vader of moeder die ziet dat kroost lekker loopt te ballen, kluitjesspel, kinderen op een hoop.....…

Gooi al die beperkingen toch overboord of maak een derde site uitingen.nl waar iedereen onbeperkt kan schreeuwen of liefhebben, maar ..... Don't box me in - Stan Ridgway & Stewart Copeland Aansprekende tekst, tegendraadse muziekriedel, doei.…

Scoren, schreeuwen, gillend publiek verheft de lieveling en beschaamt tegelijkertijd de samenleving. Het mag niet, ik zeg het toch.…

......en dan zie ik die gele auto de straat uitrijden en verdwijnen om de hoek; verdwijnen in de verte en dan zou ik willen schreeuwen: "Ga niet naar Freiburg!", dodelijk bevreesd als ik ben voor wat er op die Autobahn zoal kan gebeuren.....…