Alle inzendingen over vóór de oorlog

Van hun stoelen heb ik het vermoeden dat mijn vader ze in de jaren vóór de oorlog daar heeft achtergelaten, je kent ze wel, oranje/bruin gestreept en drie ongemakkelijke veren aan de achterkant, zwarte vlekjes geven aan dat het weer er flink inzit. Maar náást die tent staat een gloednieuwe Kia Sorento..…

‘Inderdaad vóór de oorlog. Zeker woonden toen hier veel joodse mensen. Veertig procent? Als jij het zegt. Uit boeken? Praat me er niet van. Ze werden weggesleept. Schreeuwend huilend. Verraden. Voor onze ogen. Uit huis over straat. Vreselijk. Ik was de oudste, zo’n jaar of veertien. We waren met vier, m’n broer en twee zussen. Hoe oud ik dan ben?…

De Amsterdamse Tijd van vóór de oorlog. Dat is niet alleen fijn voor alle Nederlandse boeren en hun koeien, maar ook voor onze gezondheid. Kunnen we met de dokterskosten die we daarmee uitsparen gelijk ook van het eigen risico af.…

Neerbuigendheid Dat de katholieke hoogmis werd beëindigd met een gebed voor de vorst of vorstin, mocht protestanten er niet van weerhouden vóór de oorlog pakkende werkjes het licht te doen zien met de strekking, dat het katholieke volksdeel niet te vertrouwen was, omdat het twee overheden boven zich duldde: de Nederlandse en de Vaticaanse.…

Toen ik een jaar of acht was, het was in ieder geval nog voor het uitbreken van de oorlog in mei 1940, woonden mijn ouders in Amsterdam, op een bovenwoning in een arbeidersbuurt.…

Zo vallen de vóór de oorlog populaire jeugdboeken ook te karakteriseren. Nu zouden we ze ronduit racistisch noemen. Dat niemand daar toen mee zat, zegt eigenlijk genoeg. Het waren blijvertjes, waarvan na de oorlog - in de vijftiger jaren – de oubollige teksten wat aan de “moderne” tijd werden aangepast. Wat bleef was de denigrerende inhoud.…

Kortom, het leeft in Termunterzijl als nooit te voren! Dit was T.U.I.G van der Riggel voor Absurdistisch Magazine Edition IT vanuit Termunterzijl…

Het was in de tijd dat hij nog de plusfours droeg en de lange kousen; het was in die verre, voorbije tijd vóór de grote oorlog, vóór de Wereldbrand die onze continenten in haar ban hield en die deze bijna verscheurde en verwoestte.…

Het was in die lang vervlogen tijd, kort na de grote oorlog. "Niet brommen, popje!" had ik gezegd.…

Het is maar goed dat wij ons niet kunnen voorstellen dat wat onvoorstelbaar is.…

Ja, toen stond ik er vóór!! Jaren zijn voorbijgegaan. Ik heb de hel gezien. Ik heb de vlammen van het vuur gevoeld. Momenten van vertwijfeling zijn geweest. Maar ik ben er nog. Nee, eigenlijk ben ik er niet meer. Ik ben veranderd. Ik ben er een ander mens door geworden. Het leed heeft me gelouterd. Het heeft me veranderd.…

Vóór het paviljoen dat de zwakzinnigen, alsmede mijn broer, huisvest en waar zorgzame verplegers over hem waken, houden een kromme berkenboom en armzalige takken die een zwakke bloei tonen in het hoopvolle vooruitzicht van de lente, nauwelijks het leven....…

Diep van binnen weet ik het, het heeft geen zin meer. Ik sluit me op in de donkerste hoek van mijn kamer. Waar is iedereen? Is het al zo ver gekomen? Nadat ik eens goed heb nagedacht besluit ik naar buiten te gaan. Langzaam kom ik overeind en loop naar buiten. Voordat ik de deur open doe weet ik dat ik hier nooit meer terug zal komen. Ik kijk…

Maar moeten we hier nu echt van oorlog spreken? Het is gruwelijk wat er gebeurt. Er vallen doden, onschuldige mensen ook en er is leed. Er zijn veel vluchtelingen en er gaan er zeker nog meer bijkomen. De journalisten zijn wat mij betreft wel wat rap met de conclusie oorlog. De komkommertijd is voor hen immers voorbij.…

Tussen de koffie en het appelsap, het bonbonnetje en het koekje vertelde mevrouw over haar carrière als stikster van lederen handschoenen in een fabriek in die verre, voorbije tijd nog vóór de grote oorlog en over die vakantie, eens, in Lugano, toen zij het licht van de bliksem de groenblauwe hemel boven het Meer zag openscheuren.…

Tussen de koffie en de appelsap, het bonbonnetje en het koekje vertelde mevrouw over haar carrière als stikster van lederen handschoenen in een fabriek in een verre, voorbije tijd, nog vóór de grote oorlog. En over die vakantie, eens in Lugano, toen zij het licht van de bliksem de groenblauwe hemel boven het Meer zag openscheuren.…

Helaas komt in beide gevallen een nog grotere rotzak naar voren en wordt het allemaal nog veel erger. Elton en Fry zijn Britse schrijvers die zich op Europa richten. En dat hopelijk nog doen met de Brexit in gedachten nu. Het boek 1963 van Stephen King richt op Amerika en daar moet dus worden voorkomen dat Kennedy wordt vermoord.…

Geen vriendjes meer die opgesteld stonden als doelman vlak vóór mijn mooie border. Geen oorlogen meer met soldaten en indianen tussen de planten en struiken! Strijdbijl, pijl en boog, pantser- en legermateriaal zijn opgeborgen. De tuin en wijzelf herademen.…

Je ouders en broer overleefden de oorlog maar je vader wist lang niet waar je gebleven bent. Nu herinnert een struikelsteen bij je huis en een pop met een foto in het lokale museum nog aan jou te snel afgelopen jonge leven.…

Is een columnist zo goed als zijn laatste column? Zo ja, dan ben ik bijna uitmuntend. Althans in de ogen van sommige lezers. Niet eerder werd een column van mij zo hoog gewaardeerd als die van vorige week: op het moment van schrijven staat de teller op 9.43. Een tikkeltje ongeloofwaardig. Een beetje ongemakkelijk ook wel, want hoeveel van die stemmers…

De vorst Die avond scheen een grote winterhemel onwezenlijk in koude sterrenwemel en ongenaakbaar voor ons laag geloven. Het zichtbre eeuwge werd gebeeld, daarboven. De vorst omknelde gans de fonkelwanden van horizon en wind, stilte en stranden. De vorst beet in de vlakte en 't blauw verschiet, waar torens rezen als doorbliksemd riet.…

De Joho’s waren een wonderlijk volk, dat een geheel eigen tijdskalender erop nahield. Na diverse ijstijden woonden zij in schelpenhuisjes aan de noordkant van Europa. Uit opgravingen leerden onderzoekers, dat de JoHo’s klein van stuk waren. De mannen droegen meestal een snorretje en zij hadden opvallend brede schouders. Hun hoofden bedekt met grauwblond…

Het was al laat in de avond. Door de donkere zomerzoelte rende een jongetje van tien jaar. Norbert hield een helder brandende lantaarn in zijn ene hand. Daar ging hij langs het kleine meer; het was nauwelijks groter dan een flinke parkvijver. Een paar eenden keken Norbert al zwemmend aan. Het was alsof ze hem ergens voor wilden waarschuwen. Het ventje…

Dat Hudson's Bay met zijn winkels met oude formules in Nederland geen succes zou worden had bijna iedereen in Nederland kunnen voorspellen.…

Ze praatte honderduit en later zocht ze wat spulletjes uit; wat kaas, yoghurt, brood en een bakje zult, niet teveel, want de oorlog scheen nog niet voorbij, zestig jaar na dato.…

Maar de oorlog is voorbij, de vijand gesneuveld, vrede in het land, en Velma danst. Mijn oorlog begint. Maar de verliezer staat al bijvoorbaat vast.…

Na de oorlog kreeg zijn weduwe zijn postume onderscheiding, de hoogste die in een dergelijke situatie kan worden toegekend. Hij was namelijk - wat in zijn eigen kring niemand wist of zelfs maar had vermoed - iets hoogs geweest bij de ‘ondergrondse‘.…

Toch hoop ik dat er met praten een heleboel wordt opgelost de komende tijd, want niemand zit te wachten op een oorlog in dat gebied. Een oorlog daar zal een behoorlijk zware zijn met heel veel manschappen, moderne wapens en dus veel doden. De wereld moet dit met alle middelen zien te voorkomen, want een winnaar levert het bij voorbaat niet op.…

Cruyff is oorlog.…

´t Is toch wat. Als de wereld bol staat, dan knap ik af. Omdat je nog geen zwarte bladzij kan omslaan of U bent erbij...schande, je kan niet zomaar verder gaan en nog één lach of je schiet wel in het verkeerde keelgat. Serieus, want dit zijn geen grappen meer. Zo staat het mijn spamfilter allerminst aan, ware het niet dat ik geen enkele behoefte voel…