Ik stond er vóór.....

In het kraambed van mijn jongste zoon. Een heerlijk kereltje aan mijn borst. Een geweldig gevoel van geluk dat werd verscheurd door de woorden van zijn vader: "Als hij groot is ga ik bij je weg". …………

Twee jaar van angst en vrees. En daar ging hij. Niets, niemand kon hem tegenhouden. Hij deed wat hij zich had voorgenomen. Misschien eerder dan hij zich had voorgenomen. Hij vertrok naar een vrouw die als een hoerachtig mens de vader van dit jongetje voor zich opeiste.

Alleen bleef ik achter. Met het gevoel dat mijn wereld verging. Dat het einde was gekomen. Hoe moest ik hier doorheen komen?

Ja, toen stond ik er vóór!!

Jaren zijn voorbijgegaan. Ik heb de hel gezien. Ik heb de vlammen van het vuur gevoeld. Momenten van vertwijfeling zijn geweest. Maar ik ben er nog. Nee, eigenlijk ben ik er niet meer. Ik ben veranderd. Ik ben er een ander mens door geworden. Het leed heeft me gelouterd. Het heeft me veranderd. Het heeft me doen groeien.

Geen vernederende woorden meer.
Geen harde snerende opmerkingen.
Maar erkenning en waardering zijn er voor in de plaats gekomen.
Ik word niet meer geremd.
Ik kan mijn eigen weg gaan.
Waar ik dagelijks de kracht en moed voor krijg.

Schrijver: Fleur, 3 september 2006

verborgenheidhotmail.com

moed kraambed vertwi kraambed vertwijfeling

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.2 met 12 stemmen 1.075