Alle inzendingen over vergankelijkheid

Ik leg mijn koude handen tegen mijn wangen en kijk mezelf aan. In mijn ogen probeer ik te lezen hoe ik mij voel. Mijn buik rommelt wat als ik mijn bekken kantel. Mijn schouders trek ik naar achter, dat ziet er al minder zielig uit vind ik. Ik tover de mist weg met mijn elleboog, ik wil dat deze...

Aan de dichte struik hing een grote, klokvormige bloem, die prachtig roze glansde. Het gras voelde zich vereerd dat er zo'n geweldige, geurende kroon boven hem hing. "Bewonderenswaardige bloem, wij zijn trots om zo'n koningin als u te hebben." zeiden alle groene sprietjes tegelijk. "Weest u...

Wat is de beweegreden tot geloven en de kracht daarvan? Is het in zwakke ogenblikken steunen op de Hoge Macht? Nee, de sterke kern ervan is het besef dat alles wat we kunnen zien en betasten vergankelijk is. Juist het onzichtbare is van eeuwigheidswaarde.

Alles wat wordt geschreven is vergankelijk. Reeds bij het schrijven sluipt vergetelheid in de taal. Wanneer het laatste punt is gezet heeft de betekenis van het relaas al veel aan kracht ingeboet. Misschien zijn er nog enkele lezers die hechten aan dat wat was, en juist daar houdt de schrijver...

Wat is, is al spoedig wat was...

Het Verbeeten Instituut is ongetwijfeld vernoemd naar een arts die zijn sporen heeft verdiend op het gebied van de oncologie en radiologie. In de hal bevindt zich een "lichtkunstwerk" dat mogelijk verbeeldt hoe fragiele, kwetsbare en vergankelijke lichamen hier doorstraald worden door de...

...gewone. Het bruikbare van schoonheid niet door vergankelijkheid aangeraakt. De bezielbare stolling na dwaze momenten van eindeloos lijkende worsteling, wanneer het begrensbare bereikbaar wordt, opeens dat moment van voor de schildersdood. Dan kom ik los uit malaise van medicijnen en het...

Het was in zijn HBS-tijd: de man met het verwoeste gebit en de asgrauwe haardos die zijn schedel als een helm omgeeft, vertelt over de Gouden Droom van geluk die hem nog altijd voor ogen zweeft, die al zijn gedachten in beslag neemt Maar de secondewijzer vernietigt genadeloos en meedogenloos de...

Aantrekkelijk fraaie bruine, oranje, rode, paarse, en zelfs blauwe kleuren en tinten verschijnen er. Alle vruchten rijpen en vallen af. In deze 3 á 4 weken gebeurt het allemaal. De natuur maakt zich klaar voor de winter. Ze gaat een beetje dood en laat ons zien dat alles vergankelijk is. Een heel...

Twee grote, rechthoekige biljarttafels staan opgesteld in een lokaal van het Buurthuis. Koperkleurige lampen werpen hun schijnsel op het groene laken en op de bonte ballen. Enkele 65+-heren slenteren en schuifelen schijnbaar onverschillig rond de tafel tot ze "aan stoot" zijn. Nu is er tijd voor...

Die machtige sneeuwhoofden en -ruggen van het hooggebergte dagen met hun trotsheid de mensen uit tot vermakelijk spelen met gevaar. Al glimmend of schitterend beelden ze de zege, die behaald wordt na zware inspanning vol vermoeienis. Hun zuiver wit en steile rotsen herbergen onnoemelijk veel...

...meer naar binnen kijken , naar zichzelf en de vergankelijkheid van alles. Van een oude, kwetsbare man die na een lange tocht door alle seizoenen heen, in de winter van zijn eigen leven was aangeland. Een mens die ondanks zijn toenemende beperkingen gelukkig nog genieten kon van zonnige momenten...

...stroomt onvermoeibaar en murmelt ten eeuwigen dage zachtjes een lied dat vast en zeker gaat over vergankelijkheid en dat de wijkbewoners troost en in slaap wiegt.....

...op de sterfelijkheid. Op de tijdelijkheid en de vergankelijkheid. Op de illusie dat we iets werkelijks kunnen betekenen. Alles wat we zijn zijn reisgenoten tussen de wieg en het graf. Laten we die reis zo onvergetelijk mogelijk maken. Of heb er schijt aan. Alles mag, als het een ander maar niet...

...Hollandse wolkenluchten, de melancholie van de vergankelijkheid aangelengd met een toefje menselijk onvermogen. Ga harde feiten uit de weg, ontwijk het benoemen van de gietijzeren mening, die toch voor ieder ander in te ruilen is. Daarmee geef je het stukje een fatale schouderduw. Nadruk...

In het witte busje, dat de reclameteksten op haar buitenkant draagt, legden we de lange weg naar St.Oedenrode af, terwijl onze blikken rustten op het Brabantse landschap dat voorbijgleed aan onze ogen als het eindige, vergankelijke leven. Ambachtelijk Museum "Hoeve Strobol" verwelkomde ons met...

...achter En iedereen ontkende. [Blz. 38] Vergankelijkheid als hoofdthema maakt lang niet alle gedichten even mistroostig. Robin Veen hanteert vele toonzettingen. Bij grote zeggingskracht. Die hij intoomt en stileert met ambachtelijke middelen. Vaak knap, met kwalitatief acceptabele...

...is weer doodstil. Voor we vertrekken breng ik een laatste bezoek aan het huis, monument van geluk maar ook van vergankelijkheid. Ik neem de pop met het porseleinen hoofd mee naar huis, ze lacht naar me.

...en geest. Het kan een reflectie zijn van de vergankelijkheid van het leven en een uitnodiging om dieper na te denken over de essentie van bestaan. Levenloos is de stilte van het universum, waaruit het leven nog niet is ontwaakt. Levenloos is de rust van een rots die miljoenen jaren...

...me. Ik haal mijn hart op aan mijn geliefde vergankelijkheid en zie allerlei oude bomen en een ongelooflijk weelderige groei van klimop deels over graven en zerken, de paden zijn vrijgehouden. Ik ontwaar kastanjebomen en een toverhazelaar. Het lijkt of deze laatste ook is overleden, echter in...

...noten doen haast pijn omdat de schaduw van vergankelijkheid en afscheid erin besloten ligt. En als je reikt naar de betekenis zijn ze  alweer weggewaaid. Ik rek mijn vingers in nieuwe martelende grepen en zet de versterker een klein stukje open. Buiten buigen de iepen nog vol in het...

Teder koesterde ik, toen ik nog een kind was, mijn schamele en armzalige bezittingen en ik bewaakte ze streng, als waren het de Kroonjuwelen. Als de tijd weer was aangebroken dat de jaarlijkse Kermis de centrale pleinen van de stad in beslag nam, kreeg ik soms een babypopje met toebehoren als een...

...echte bloem met zijn gevoeligheid voor tijd en vergankelijkheid een intensere invloed gehad op het humeur van Bjarne, maar deze tijdelijke oplossing bracht nieuwe hoop op voorjaarsdromen. Het beangstigde Bjarne soms dat er zoveel negatieve gebeurtenissen in de wereld gaande waren. Oorlogen,...

Zal ik me altijd je kamer blijven herinneren, je kamer met de fauteuils die dienden voor onze gesprekken; gesprekken die we voerden onder het licht van de zomer, onder schaduwen en regen van de herfst en terwijl het buiten een witte wereld was? Zal ik later blijven denken aan het tafeltje waarop...

Zou je, net als ik, willen toeven op de maan? Waar je elke morgen bij het ontwaken een luie blik kunt werpen op de hatelijkheden die onze aarde ontsieren. Ieder misbruik kunt bekogelen met rondslingerende keien, waarvan ik vrees dat er nooit genoeg zijn om het allemaal te raken. Het genot van...

Haar echte naam ben ik vergeten, haar bijnaam Jurkje kreeg ze in de eerste klas van de middelbare school, ze moet dertien jaar geweest zijn en erg rijp voor haar leeftijd. De jongens uit haar klas mochten in het fietsenhok voor een kwartje haar jurkje optillen, kijken maar nergens aankomen want...

...de gek. Woorden kunnen nu eenmaal de natuurlijke vergankelijkheid niet doen keren. Het schrijven zal nog wel enkele eeuwen voortduren, maar ik weet nu waarom ik zoveel waarde aan vergetelheid hecht, de waarheid is niet vast te leggen, het leven loslaten is de ware kunst. Zoals Boeddha dat...

...Joyce, Mann, Musil en Proust. Proust wilde de vergankelijkheid van de tijd tot bestendige kunst transformeren. Hij realiseerde dit door het geheugen centraal te stellen, door associatieve patronen van de onbewuste herinnering te centraliseren. Op deze manier verwerkte hij zijn persoonlijk...

...in zijn nieuwste werk.” Het woord “Vergankelijkheid” kwam telkens terug in het artikel, het was duidelijk dat de recensent onder de indruk was van het werk van deze kunstenaar en diens tentoonstelling in Parijs. Bjarne legde het krantenartikel onder de scanner om het te bewaren op...

...beelden, eenzaam lijden om de vergankelijkheid. De nagloed is bezetenheid en verrukking. De afgelopen zomer moet ik Rawie gezien hebben, het was op een boekenmarkt in Amsterdam; of het geen zinsbegoocheling was, dat kan alleen hij weten. Ik zag hem langs de kramen schuiven, op...