Alle inzendingen over ziekte troost emoties

De ernstige ziekte is doorgedrongen tot in iedere porie, iedere cel van haar lichaam en ze heeft veel, veel te veel om over te tobben De andere ¨vrienden¨die op haar verjaardagsfeestje nog uitbundig genoten hebben van alle lekkernijen die ze aandroeg, hebben het laten afweten.…

De zwarte foulard bedekt de kwetsuren als een troostmiddel, als de weldadige troost die ik vaak en tevergeefs gezocht heb....…

Toen, tenslotte, haar teen geamputeerd moest worden, kon niemand haar nog troosten.....…

Nu moet de Natuur troosten; een cirkel van vliegenzwammen in het late seizoen; de lange zomerse schaduwen die zich over ons pad leggen en waarvan zij zozeer houdt. De Regte Heide wilde ze graag weerzien, die haar zoveel troost bood, eens, in haar zozeer getormenteerde en hopeloze bestaan.…

Een jonge man beroert met zijn handen een soort drumstel terwijl twee violisten zich inspannen om met hun klanken troost en verstrooiing te bieden: de troost die de kunst van oudsher zozeer als haar taak en opdracht beschouwde, en terecht, gedurende de oneindig lange mensengeschiedenis........…

In de bus observeerde ik zijn brede schouders in de dikke, warme en kennelijk dure winterjas. Het is de vraag of die schouders zijn leed kunnen dragen. Zijn hoofd gaat schuil in de capuchon. Hij is schizofreen en op mijn desbetreffende vraag antwoordt hij dat het "goed" gaat. De verbittering en woede zijn af te lezen van zijn gezicht als hij uitstapt…

Op onnaspeurlijke wijze had een ziekte haar botten aangetast en haar lichaam doordrongen maar ze bedankte me voor mijn troost en medeleven. Eens, in lang-vervlogen dagen was ik de typiste geweest naast haar, de secretaresse en had ik dag aan dag een vloed van klachten over haar uitgestort.…

Alsof haar ziel gewond, geschokt en verouderd was door een lang, wisselvallig leven dat bovendien getekend was door ziekte, meende ze troost te vinden bij chansons van Francoise Hardy.…

Emoties zijn niet voelbaar en niet zichtbaar. Het blijft ergens hangen achter het scherm. Zo lijkt het alsof alles goed is. Maar diep van binnen knaagt een eenzaam gevoel. Ze heeft een knuffel nodig, een arm om haar heen, iemand die haar troost als het nodig is. In haar ogen kijkt en zegt dat alles goed komt.…

Het is een verschrikkelijke ziekte. Diegenen die er onder lijden vinden zichzelf SUPERnormaal, iedereen die hun ziektebeeld niet deelt vinden ze niet normaal; ze vinden die 'abnormaliteit' zo bedreigend dat ze vinden dat ze het absolute recht hebben met alle middelen die abnormaliteit te vernietigen.…

Hij is al een hart-patiënt, maar heeft ook COPD, de letters staan kort gezegd voor een ongeneeslijke longziekte. De ene keer is het erger dan de andere keer en hij moet altijd uitkijken: elk zuchtje wind levert hem een koutje op, dat koutje gaat doorgaans over in het grovere geschut en zo tobt ie alweer anderhalve week met hoestbuien en nachtelijk ongerief…

Meer dan twintig lange jaren waren we "bevriend" totdat de excessen van haar psychische ziekte begonnen te overheersen en deze onze "relatie" verpletterden en onder het massieve gewicht van haar psychische ontregeling stierf uiteindelijk ons contact.…

De zwakzinnige en autistische man had heel zijn leven al verbleven onder de zorg van een steeds wisselende stroom verpleegkundigen aan wie hij zich bezwaarlijk kon of durfde te hechten. Hij is mijn broer die sinds jaar en dag verblijft in wat men "zijn appartementje" noemt en waar de speelgoedkast zijn schamele spulletjes herbergt en waar hij de smurfenfilm…

Niet voor niets komt de dame die ik bezoek uit Den Haag. Het is "mevrouw" vóór en "mevrouw" na in ons gesprek. "Wilt u een kopje koffie, mevrouw?" "Wilt u een stukje gebak?" Haar pontificale villa omringt haar als een mantel van steen, marmer en pluche, die echter niet kan verwarmen. Het levenloze, maar chique meubilair roept herinneringen…

Het taboe-onderwerp van de dodelijke ziekte wordt gemeden als de onaanraakbare hete brij. Ons innerlijk is als een eiland dat de verbinding met het vasteland heeft verloren. Onze zielen draaien en wentelen in ons rond in razende vaart: als hemellichamen rond hun as.…

Majestueuze kruinen van oude bomen torenen uit boven de gebouwen van het Psychiatrisch Ziekenhuis als willen zij een troost vormen, een verzachting van het diepe leed, als willen zij de eeuwigheid symboliseren die alle pijn teniet zal doen......…

Haar restte slechts de schamele troost van nicotine en popmuziek.…

Ik duw mijn hoofd tegen haar lange, zachte, grijzende haar dat neervalt tot over haar schouders. Ze is manisch-depressief en op het moment depressief. We klampen ons aan elkaar vast als de drenkelingen op het vlot van de Medusa. Maar ik bereik haar zieke wezen niet dat zich teruggetrokken heeft in de ondoordringbare cocon van haar lichaam, dat als een…

Aarzelend nog zal zij haar zachtroze pracht ontvouwen maar ze zal je niet kunnen troosten en ook ik kan je niet troosten.... Gedurende zestien lange jaren sleepte je week aan week, zondag aan zondag je verminkte lichaam naast me voort en aanschouwden we samen die landschappen; nu wordt opnieuw appel voor je geblazen; het finale appel?…

Thuisgekomen koesterde ik mij tussen de zachte, witte lakens en verwelkomde ik mijn ziekte om toe te kunnen geven aan zelfliefde en luiheid. Werd het Laatste Oordeel nog uitgesteld?…

Ook mijn schamele troost kan ik aandragen, maar tevergeefs.....…

Alsof haar ziel niet gewond, geschokt en verouderd was door een lang, wisselvallig leven, dat bovendien getekend was door ziekte, meende ze troost te vinden bij chansons van Françoise Hardy en droomde ze daarbij weg, alsof het nog altijd negentienhonderdvijfenzestig was en ze flaneerde over een Parijse boulevard, hand in hand met een mondaine, elegante…

Het zou geen troost zijn voor hem. Door de jaren heen ben ik me meer en meer gaan realiseren dat ik hem niet troosten kan. Hoe zeer ik dat soms ook wilde. De natuur is genadeloos en onbegrijpelijk. De pijn is niet te voorkomen. In een brief aan mijn vriend zou ik hem vertellen dat ik de pijn graag van hem over zou nemen. En ik zou het menen.…

Ik wou heus wel rekening houden met haar ziekte, maar voor mij had wat er gebeurde maar zijdelings met haar ziekte te maken. Ik vind het heel moeilijk om de machtsstrijd - die we hebben, al zegt Muis van niet - en haar ziekte uit elkaar te houden.…

Maar soms wil ik niet meer troosten en getroost worden, geen verdriet zien en niet verdrietig zijn. Soms hoop ik dat God geen kamers meer over heeft, dat Hij moet zeggen: ‘Vol is vol.’ Die dag komt.…

Woorden kunnen ook troost bieden of tot bezinning leiden zoals het woord god of hemel. Beeld werkt op een andere manier, ook dat is mooi. Misschien vind ik daarom wandelen in de bergen of de natuur zo mooi met praten erbij, dan leef ik echt, alles komt goed binnen in de hersenpan. Maar o wee als alles in de soep loopt.…

In de eerste fase overheerst de ziekte alles, ze zet het hele leven overhoop met soms spanningen en veel verdriet in het gezin tot gevolg. Het duurt dan ook een hele poos voordat een gezin zijn evenwicht weer heeft hervonden. Bij genezing leeft er altijd (gegrond of ongegrond) de angst, een grote angst voor de terugkeer van de ziekte.…

Het moet een troost zijn voor mensen die snel kaal worden, dat na verloop van tijd hun haar steeds minder uit gaat vallen.…

Eerst links, een beetje naar de wang. Vervolgens rechts naar lonkende lippen. En dan vol op de mond, maar wel zacht, o zo zacht, want je wilt niet kwetsen. Een kus op de mond, om de pijn te verzachten.…

De merkwaardige maar zeer kunstzinnig verantwoorde foto's van Afrikaanse jongemannen met lendendoeken om die bezig zijn een vuur aan te leggen; de foto's die de wand sieren in het Twee Steden Ziekenhuis hebben al vaak de aandacht en verwondering van de wachtende patiënten getrokken. Moet men aannemen dat een van de verpleegkundigen het verre continent…