Alle inzendingen over Ingeslikt verdriet

De tocht naar je hart heeft bijna vijf jaar geduurd. De weg ernaar toe was prachtig, intens met soms een verdwaalde hobbel... Maar voor mijn gevoel was het pad naar je hart de mooiste wandeling die ik ooit heb gemaakt. Jaren bleef ik het pad bewandelen, zonder angst, want ik wist dat als ik een...

Het is op die desolate, duistere zaterdagavond, kort voor jouw dood, geweest, moeder!, dat we naar die cafetaria gegaan zijn waar mijn tranen vloeiden en stroomden; mijn tranen die je me verbood, die ik me van jou moest ontzeggen..... Waar ben je nu? Zal ik je eens weerzien zoals ik je vaak zo...

...tekenen van het streng in toom gehouden verdriet en van de verbittering die de genadige dood welkom heten. De letters dansen wellicht voor haar ogen en door haar brein dansen wellicht de gedachten aan het leed dat een leven tekende. Zij was kind van de oorlog, kind van de crisis, kind...

...die spoedig, al te spoedig mij met onvermijdelijk, onherroepelijk en onstuitbaar groot verdriet zal overvallen......

Het hondje, Porky genaamd, komt me blij blaffend tegemoet ter begroeting. Het draagt om de wollige, harige hals een bontgekleurde doek en is de enige kameraad van mevrouw die het ook niet kan vinden in de kring van haar mede-bejaarden, mogelijk wegens haar uitheemse afkomst. Haar leven begon 83...

...de banden van het bloed waren sterker en het verdriet om de bloedeigen moeder, zo vertrouwd, zo uniek, die voorgoed deze aarde heeft verlaten, waren sterker en de pijn deed zich des te sterker voelen. Het is een "moordbloes" verklaarde mijn tante enthousiast. In haar argeloze, goedmoedige...

De enige brief van Haar, die ik vond in mama's oude bureautje, bewaard en overgebleven na de verhuizingen, is gedateerd: januari 1945 en geschreven in haar keurige en sierlijke handschrift van onderwijzeres en ze is ondertekend met de erenaam "moedertje". Ze was mijn oma en 55 jaar oud toen...

Ledigheid is een rijk vergulde lijst, maar zonder schilderij.

Het vertrek is vervuld van de dichte damp van vele sigaretten. Voor veel slachtoffers en gedupeerden is het een vluchtplaats geworden, een toevluchtsoord te midden van de hel van het ziekenhuis. Mijn intens dappere vriendin rookt hier een damessigaartje. De ernstige ziekte is doorgedrongen tot in...

...water van de Biesbosch zag, barstte mijn verdriet om jou uit en ik grimaste, probeerde mijn tranen te verbergen voor de anderen van het gezelschap dat samen met mij "De Zilvermeeuw" bevolkte, een lang schip dat ons kalm en majesteitelijk die middag door de wateren zou voeren. Ik hou...

Bij opruimwerkzaamheden in mijn huis kwam vanachter een kast een klein, kleurig kartonnen clowntje tevoorschijn, een schertsfiguurtje, zoals ik mezelf voel. Het houterige, onhandige meisje leeft voort in mijn gedachten; het meisje dat het slaag gewoon vond en er met niemand over praatte; het...

Verdriet spoelde aan op de kust van mijn leven als de branding die nadert en zich weer terugtrekt, die opnieuw nadert en opnieuw terugdeinst. Op mijn wangen voelde ik de zachte stroom van tranen kriebelen. Het assortiment in de bloemenzaak was niet zo groot, maar een azalea trok mijn aandacht;...

...dat men wenste dat ik heel mijn enorme verdriet, misnoegen en onlustgevoelens de vrije loop zou laten, dat ik uit zou barsten in een onstuitbare, niet meer te stelpen vloed van tranen die weer zou geven wat mij werkelijk bezielde tijdens die middag in Meersel-Dreef, waarop vrolijkheid en...

...talloze malen eerder was gegaan en mijn liefdesverdriet hield niet op mij te martelen, geselen en kwellen. Ik was uitgestapt bij de halte aan de Von Weberstraat en passeerde de oude ophaalbrug. Een welgedane, kennelijk tevreden eend ritselde met haar vleugels, gezeten op een hoge paal in het...

Aan het centrale plein in Moergestel vindt men diverse gelegenheden voor "culturele ontspanning" en voor restaurantbezoek, Zo bezoeken we vandaag met de de van de "Opstapbus" de gelegenheid "Den Boogaard" waar een jongedame met diep uitgesneden decolleté in een wijnrode lange jurk ons zal...

In de secretaire, die, tegen de schoorsteen geschoven, een herinnering vormt aan hen, wier portretten mij eveneens nog aankijken alsof ziekte en dood niet razendsnel alles verwoest zouden hebben, trof ik nog een langwerpig adressenboekje aan met daarin vermeld de povere, armzalige kennissenkring...

In mistige regen, kwam ik haar tegen. Haar bruine haar wat korter deels verstopt onder een groene pet. Met oorringen als een hoelahoep zo groot, waarbij ik me afvroeg of een beetje turner zijn dagelijkse oefeningen aan menselijke oren had kunnen doen. Ik herkende haar direct, maar zij mij niet. De...

...de eeuwige nacht begon. Nu zusje, heb ik alleen nog ziekte, eenzaamheid, verdriet tot bondgenoot.

...en rozerode kelkjes, met haar witte meeldraden En zo herinner ik me tevens hoe bij die gelegenheid immens verdriet en angst mij aangreep: want eens zou ik oma moeten verliezen......

...prooi aan onheilspellende koortsdromen en liefdesverdriet en bezeten door kwellende gedachten aan haar onwillige minnaar en ongelukkige, onbeantwoorde liefde. Niettemin was zij zo gelukkig na thuiskomst de als uit steen gevlochten balkons van haar stille, stadse woning weer in haar hart te...

...met de gewelfde leuningen, nog je levenslange verdriet op je schouders kunnen dragen? Je "televisiehelden" die je vereerde, vormden nog je troost: Ivo Niehe, André van Duin, en de meest lullige, maar onschuldige, mateloos oppervlakkige programma's, die een geluk en een vrolijkheid met...

....en daar observeerde ik steeds die rozen: geel, wit, roze en rood, die daar stonden te pronken in het late seizoen op die merkwaardige, lange, houterige stelen..... "Auf der Heide blüh'n die letzten Rosen" zingt men en zo zal de dag spoedig aanbreken van mujn zeventigste verjaardag en met...

In die lang-vervlogen tijd trof ik je weleens aan als je aan het borduren was in je riante flat waarvan je nooit kon genieten....De klanken van de piano van de buurman bereikten ons door de dunne muren heen. Je had graag quatre-mains met hem gespeeld en wel op verschillende ongebruikelijke...

In een merkwaardig gewelfd doosje uit tropisch hout dat rondingen vertoont als van een voluptueuze dame, bewaar ik nog altijd enkele curieuze en nietige en zo schamele voorwerpjes, enkele herinneringen of souvenirs, zoals daar zijn: een lok van het grijze, stugge haar van mijn oude moeder,...

De nacht valt na een van de dagen, getekend door crisisgevoelens..... De slaap overvalt mij en in mijn droom zie ik mijn oude ouders, zo dierbaar, zo lang al niet meer te midden van de levenden... Ach, als zij dit eens zouden hebben meegemaakt! Vader klemt een dikke sigaar tussen de lippen. We...

Ze kwam altijd al aan in mijn ouderlijk huis.... Zo zijn liefdevolle ouders: ze koesteren en verwelkomen de vrienden van hun kinderen, hoe mismaakt of misdeeld ze ook zijn. Maar toen de vriendin er op een achterkamertje een eind aan wilde gaan maken, kwam mijn goede moeder wel in...

...u mij horen? Kunt u mij zien? Hoe gaat het met uw vrouw? Tot ziens lieve man. Rust maar lekker uit.” Ik heb het wel eens gelezen: "Van verdriet gestorven." Toen dacht ik nog: "Zou dat werkelijk kunnen?" Ja, dat kan dus werkelijk. (Dhr. Lievenbeek is een gefingeerde...

...dan naar zo iemand? Je weet wel dat er nog familieleden zijn, kennissen of vrienden die proberen hem uit dat dal te trekken. Maar dat verdriet trek je niet uit hemzelf. Dat blijft en dat komt ieder jaar weer terug, omdat het ieder jaar weer december wordt.

Verdriet, een verloren liefde/geliefde doet meer dan je denkt. Er is kou alom.

...mijn jeugdjaren vernietigd heeft die voorbijgleden in de grauwe straten van de wijk die gesitueerd is aan de overkant van het zwarte water. Maar de zwaarte en het verdriet zullen mijn hart weer verlaten. Als de branding en het getij die aan komen rollen en terugwijken laten zij mij weer met...