Alle inzendingen over bushalte

...vluchtige avontuurtjes... Ook nu weer, bij de bushalte, bleek overduidelijk de aarzeling, de weerzin, de angst voor opdringerigheid van mijn kant en de bijna angstvallige schuwheid, waarmee mijn "gesprekspartner" nu zweeg en ongeduldig de komst van de bus afwachtte. De vraag volgde echter...

“Als ik vandaag voor mijn huis een been breek en ten val kom, dan lig ik er uren later of morgen nog steeds!” (In het voorbijgaan opgevangen tijdens het passeren van twee oudere, bij een bushalte zittende, personen).

Bij de bushalte aan de Dillenburglaan waar de "gekandelaberde" bomen nog slechts getooid zijn met een armzalig gewas dat zich als wanhopig om de stam slingert, ontmoette ik mijn benedenbuurman die zich meestal schuilhoudt en al vijfentwintig jaar kennelijk in stille berusting zijn dagen rekt in...

Ze stond met mij te wachten op de bus die weigerde te arriveren op het Transvaalplein. Diepe rimpels bezetten haar gezicht. Een kapper was kennelijk lange tijd onbereikbaar geweest. Ik had, voortstappend door de grauwe straten, de halte bereikt. Twee witte politieauto's, gewapend met zwaailichten,...

We raakten in gesprek bij de halte van lijn zeven, hier vlak in de buurt. Twee witte, metalen zitjes dienen aldaar voor het comfort van de toekomstige passagiers en we hadden zij aan zij plaatsgenomen. Ik verzekerde mijn medepassagier dat hij maar niet op schoot moest komen zitten; de...

...'GAS!' gaf, sukkelde de bus schokkend richting bushalte. Daar gingen de deuren open en stapten de Wachtende Reizigers in, plús iemand met een groene klikobak. Toen stapten de Wachtende Reizigers weer uit en herhaalde zich het ritje. Na bijna 90 minuten uur heen en weer rijden waren we klaar....

Het asfalt ligt opgeweld bij de bushalte, ik rijd er omheen met mijn fiets, herken de de aanrijdroute van het openbaar vervoer, de chauffeur kan niet anders. Elke keer weer die zelfde koppen, stempelen of knikken naar de jaarkaart, soms verbaasd grijpen naar wisselgeld, iemand vraagt om 2 of 3...

...Hij was mijn buurman en hij had me al bij de bushalte bekend dat hij koers moest zetten naar het Elisabeth Ziekenhuis, naar zijn moeder... Wegens de volstrekte vervreemding en anonimiteit in deze contreien is onderlinge menselijkheid vaak ver te zoeken.... De flat van mijn buurman op de...

...de laden van een ladekastje, als een herinnering aan de morgen waarop ik hem aantrof toen ik op het bankje bij de bushalte zat, verzonken in liefdesverdriet en in de meest droevige mijmeringen.....

Hij was klein van postuur. De grote koffer op wielen die hij vervoerde, was manshoog en leek me van een gewicht dat minstens zijn lichaamsgewicht vertegenwoordigde. Bruine, vriendelijke ogen boven de mondkap. "Is this bus going to the central station?" vroeg hij. Ik moest zijn veronderstelling...

...reisjes naar Antwerpen en Brussel en keerde daarvan terug met CD's van Ella Fitzgerald die hij me trots toonde en dan maakten we een praatje. Zijn plaats bij de bushalte is sinds lange tijd leeg, vacant. Is zijn lichaam ontzield aangetroffen in de woning, in het flatje waarin hij lief en leed...

...van het station, terwijl ik verpoosde bij de bushalte van lijn zeven, bij uitzondering geen menselijke gedaante mij aansprak, maar dat een wonderlijk, zwartgerokt dier mij naderde; een vogel, een kraai, die de schuwheid kennelijk overwonnen had en als het ware belangstellend en verwachtingsvol...

...achterna te zitten. Vanaf mijn plaatsje bij de bushalte schreeuwde ik in de richting van de kinderen: "Jullie moeten die haan met rust laten!" Deze schreeuw scheen nog hun aanvallen te verhevigen en toen ik instapte trokken ze gekke bekken in mijn richting en zetten ze hun wrede spelletje...

Hij stond te wachten bij de bushalte aan de Korvelseweg en droeg in een tas een fors boeket grote witte orchideeën met lange, houterige stelen en ovalen bloembladen. Ik waagde het hem te vragen of de bloemen voor zijn vriendin bestemd waren. Ze bleken voor zijn moeder bestemd te zijn die nog...

...de achtergrond, in een uithoek van de zaak, scharrelde een mevrouw tussen de kledingrekken en ze hield diverse kledingstukken keurend en prijzend voor haar lichaam. Later, bij de bushalte, verklaarde de Indonesische meneer in een mooi appartement te wonen aan de Voltstraat en de rommel van de...

...ben ik doorgaans goedgehumeurd. Vlak naast de bushalte van lijn zes aan de Spoorlaan waren die dag heren van een aannemingsbedrijf een kuil aan het graven en met merkwaardige, vibrerende instrumenten de donkerbruine aarde aan het bewerken. Besluitend tot een practical joke vroeg ik hen:...

...ze aan het bouwen en vanaf mijn zitplaats bij de bushalte keek ik uit op de kale staketsels, als bunkers aaneengeschakeld en op een plakkaat, gesierd door de trotse letters die het woord "nieuwbouw" vormen. Een wapperende vlag kondigt al aan dat de nieuwe, nog onbekende bewoners straks verwelkomd...

...maar bij uitzondering was mij nog een paar schoenen aangeboden. Na lange uren waarin ik mij vertwijfeld en wanhopig voortbewoog tussen de bushalte en de gewraakte voordeur, deed mevrouw open. De booties die ze mij schonk doen momenteel, na tien lange jaren, nog dienst.....

Daar zijn ze, bij de bushalte; de jongeren, vertegenwoordigers van een nieuwe, stralende generatie; ze schertsen levendig met elkaar; hun ogen stralen van vibrerend jong leven; ze zien opgewekt, vol van vertrouwen en enthousiasme hun leven en hun toekomst tegemoet; een toekomst die mij zal ontgaan,...

...supermarkt. Ze had me vaak gesignaleerd bij de bushalte aan de overkant als ik weer eens aanstalten maakte om een van mijn heilloze, doelloze excursies te maken. Altijd had ze de hand opgestoken in een hartelijke en welwillende begroeting. Het was nu voor het eerst in dertig jaar tot een praatje...

...nog te redden, maar bij uitzondering was mij een paar schoenen aangeboden. Na lange uren waarin ik mij vertwijfeld en wanhopig voortbewoog tussen de bushalte en de gewraakte voordeur, deed mevrouw open. De "booties" die mij toen gegeven werden, doen momenteel, na tien lange jaren, nog...

Ik stond te wankelen op mijn benen bij de bushalte, mij niet bewust van de ziekte die onvermoed al verder het terrein en gebied van mijn lichaam veroverd had dan ik wenste. Mijn lichaam zou me dwingen halt te houden voor de overrompelende longziekte. In het ziekenhuis zou een horde van specialisten...

We ontmoetten elkaar bij het station, bij de bushalte en ze sprak me aan. Ze was een gezette matrone, gesierd met hoofddoek en ik vroeg haar meerdere malen: "Kent u mij?", mede om de taalbarrière te overwinnen. Ik was verbaasd dat iemand te midden van een anonieme, zich voortspoedende menigte...

Bij de bushalte trof ik deze keer een heel klein, petieterig mannetje met een schattig opstaand kuifje en minuscule schoentjes, vergezeld door zijn moeder, uit Mexico afkomstig. "No hablo Espagnol" verklaarde ik ten overstaan van de dame en zij repliceerde: "Je parle Francais"..... Wonderlijk...

...gekandelaberd en dat zal over enkele jaren weer gebeuren" Hoe treurig is het voor mij nooit meer onder de grandioze overhuiving, die de bomen mij boden, bij de bushalte aan het Nassauplein te staan; onder het feestelijke baldakijn van de natuur, dat door niets te vervangen is en dat door...

...niet achterwege liet. Even later, bij de bushalte, zag ik Haar opeens. Jarenlang waren we elkaar uit het oog verloren en jaren- en jarenlang was ze de huishoudelijke hulp, als het ware het verlengstuk, van mijn charismatische moeder, sinds lange tijd overleden, geweest. We wisselden...

...markt ontwaarde ik haar plotseling bij de bushalte op het Koningsplein. Uit het verre, haast vergeten verleden sprak ze tot me; vormde haar gestalte welhaast een merkwaardige verbinding, een overbrugging naar die vroegere jaren waarin we het in saamhorigheid goed met elkaar gehad hadden....

...de kramen de waren aangeprezen en toen ik bij de bushalte zat, zag ik tal van personen beladen met schemerlampen en allerlei snuisterijen voorbijkomen. Naast mij was een moslima komen zitten, van top tot teen in het zwart gehuld en met een roze hoofddoek om. We kwamen te praten, eerst maar over...

Hij was lang, slank en elegant en hij droeg een chique jas en pantalon om zijn lange, mooie benen; een leuke Tilburgse senior die mij in dialect te woord stond en met wie ik best een beschuitje zou hebben willen eten. De kou van januari doordrong ons en slechts de weersomstandigheden kwamen ter...

...straten met hun troosteloze bebouwing had ik de bushalte bereikt. Hij sprak me aan met de eretitel "jongedame". Daarop antwoord ik steevast met "jongeheer". Deze mededeling kon hem nauwelijks beledigen. De volgende vraag was naar mijn leeftijd. "Zestig, zeventig?" opperde hij. Er volgde...