Hartenkreten

Wie had ooit gedacht dat we zouden hunkeren naar ‘gewoon’? Wie had verwacht dat we gewone acties en gewone dingen zouden missen, dat we er alles voor over zouden hebben om alles weer ‘gewoon’ te laten zijn. Hoe mooi zou het zijn, op een avond naar bed te gaan en de andere ochtend op te staan...

In de kleine slaapkamer van het arbeidershuisje stonden de twee monumentale eikenhouten ledikanten, erfstukken van een tante. Een smal gangetje scheidde de bedden. De zusjes; mijn zusje en ik brachten er de winternachten door in die verre, voorbije jaren en op de beslagen ruiten tekende ik sprookje...

Ik kwam twee dames tegen aan de halte van lijn zeven bij het station. Een van hen droeg halflang blond haar en zij hanteerde een koket en elegant damessigaartje. Ze lachten me toe. "Ik heb geen big smile" verklaarde ik en ik voegde eraan toe: "Liever naakt dan namaak". Ze waren het er wel me...

Mijn fiets staat sinds dinsdag stil. De komende weken hoef ik geen woonwerk te fietsen. Een vijandig virus walste het land binnen. Ik moet thuis werken. De teller begon een paar maanden geleden te lopen in China. Nu loopt hij verder op ook in Nederland. Aantallen besmette mensen groeien iedere dag e...

Het avondlicht van een dag in de lente voert haar grillige spel uit op de houten lijsten die mijn vensters omringen. Ik bekijk een oude foto.... Daar is tante Resi, de jonge echtgenote van oom Gerard met mij in het kleine tuintje achter mijn ouderlijk huis. Tante omarmt me beschermend en liefdevo...

Toen je me buiten gezet had moest ik bij nacht en ontij struinen langs het zwarte, diepe, kolkende water van de Piushaven, op weg naar het loket waar ze me zouden mededelen dat mijn liefde berustte op een waandenkbeeld, op een illusie.... Het is je niet in dank afgenomen, maar thuisgekomen luiste...

Ach, hoezeer koesterde de hoofdredactrice aanvankelijk haar redactieleden! Ze bracht zelfs eens worstenbroodjes voor hen mee! (Dat ze in de buurt beschouwd werd als een "misselijk wijf" wist ik toen nog niet...) Maar ze pronkte met de veren van haar vrijwilligers, terwijl ze zelf niet in staat...

Toen de crisis het meest aangreep, in het hart van de desastreuze gebeurtenissen, zond het Opperwezen of wie je daarvoor aan moet zien mij een droom, een wonderbaarlijke droom over een citroengele kanarie, over mijn inmiddels overleden kanarie. Het beestje was tam geworden en ik kon het op mijn ving...

Toen ik gekwetst was als nooit voorheen door de brute, wrede en gemene mensensoort, ben ik hem gaan halen, mijn meest dierbare Rocky. Ik trof hem aan in het asiel te midden van zijn eveneens verweesde makkers en soortgenoten en schonk hem aan Vader, die ook sinds lang niet meer te midden van de leve...

Het ene meisje draagt op de foto de bril die zij al droeg sinds haar zevende jaar en die zij nog lange tijd bewaarde; zij is de intellectuele; het andere meisje is de clown; zij lacht en draagt frivole staartjes in het haar, samengebonden door onschuldige frutsels en fratsels..... De meisjes zij...

In die tijd, gedurende die zeven jaar van je emigratie, toen ik je bestaan in dat Zuid-Amerikaanse land ten onrechte beschouwde als een sprookje, dan wel als de romantische film die het niet was en toen ik nog altijd verliefd op je was heb ik al mijn geld aan je verbeld en struinde ik rond met die o...

Onder een helderblauwe hemel met weelderige Oer-Hollandse wolken fiets ik vandaag langs de velden van Brabant naar huis. De wolken zijn hagelwit in de top en verkleuren onheilspellend donkergrijs in hun bodem. Sommigen hangen laag, dreigen zich ieder moment bruut over het land uit te storten. Hagel,...

De Caspar Houbenstraat met haar krijtwitte bebouwing strekt zich nog altijd uit in Tilburg zuid. Eens was daar de zaak van Hamburg, de kapper. Ik bezocht het niet graag, want was toch al nooit een schoonheid en het "bloempotkapsel" dat je daar kreeg aangemeten, verbeterde die situatie nauwelijks. D...

Ik spreek over de tijd van mijn jeugd; de zestiger jaren van de vorige eeuw; we woonden in het arbeidershuisje. In onze woonkamer stond de zilverkast, een familiebezit, een erfstuk dat onze jeugd vergezelde en we huisvestten de kat van de buren.... Een kat is eigenzinnig en autonoom en zij duldt ge...

Een moment van maar twee seconden lang nauwkeurig vastgelegd, scherp en breed nog minder het besef van wat gebeurt hier van dat wat ik nog niet weet maar waar de televisie dagenlang de kranten bovendien zij waren "achttien" in getal uit den treuren zal laten zien O lieflijkheid van lucht...

In jouw dorpje, Loon op Zand, ging ik mijn ondoorgrondelijke sluipwegen, eens, lange tijd geleden en hield ik vaak halt bij die cafetaria. Hoe graag zou ik je nog eens ontmoeten en met jou de taal van de "dichters en denkers", de edele taal die je vloeiend sprak, maar die zo misbruikt is voor brute,...

Toen een nieuwe lente inzette en fragiele aanzetten van petieterige blaadjes zich vertoonden aan de bomen voor mijn venster en nu zwarte vogels zijn teruggekeerd en nu zij vrolijke strapatzen maken op de takken waarop zij zijn neergestreken, ben je weergekomen. We hebben de fontein bij l'Hermitage...

In die tijd logeerde ik weleens bij tante en oom in het drie verdiepingen tellende kapitale huis in Helmond, bij mijn nichtjes Suzanne en Ine. Zij hadden veel meer speelgoed dan ik, dochter van een klein ambtenaartje. Mijn vodderige jurk had tante vervangen door een zomerjurk met turquoise en witte ...

De taxichauffeur die mij kwam halen moest onvermijdelijk weer in gesprek gaan, in overeenstemming met wat nu eenmaal de onbegrijpelijke modus vivendi dan wel de cultuur of de mores is bij de Deeltaxi. Door de avond bracht hij mij naar mijn Turkse vrienden Ali en Sultan, mijn trouwe kappers die domic...

Het was Carnaval in de stad en bitter koud en ik signaleerde verschillende personen met de groen/oranje sjaal, een echtpaar met kleurige hoeden op in de bus, dat zelfs een zilverkleurige trompet met zich meedroeg en ook zag ik her en der anders gekostumeerden in vaak originele kledij. Zelf droeg ...

Dag aan dag observeer ik de lange stoet, de triomfantelijke optocht van auto's op de snelweg naast mijn huis, gezeten aan mijn met nerven doorgroefde oude bureau, aan mijn venster. In de avond volgen de koplampen elkaar snel op, in een nooit eindigende sequentie. De eenzaamheid regeert, maar si...

Bij de bushalte trof ik deze keer een heel klein, petieterig mannetje met een schattig opstaand kuifje en minuscule schoentjes, vergezeld door zijn moeder, uit Mexico afkomstig. "No hablo Espagnol" verklaarde ik ten overstaan van de dame en zij repliceerde: "Je parle Francais"..... Wonderlijk o...

Hotel-Restaurant "De Postelse Hoeve" vormt een uitwijkplaats, maar geen oase voor verweesden en eenzamen die op zaterdagavond met hun ziel onder hun arm lopen..... Daar wordt druk gedineerd door diverse gezelschappen en er staan rieten stoelen rond de tafels waarop men de eenzamen hun thee of koffi...

De "Opstapbus", een landelijke uitvinding, ben ik maar "weduwenbus" gaan noemen omdat zij bezet wordt door vele eenzame dames. De eenzaamheid, overigens een merkwaardige "trend" in de huidige maatschappij, schijnt onder hen te heersen als een besmettelijke ziekte, als de pest, als de kanker, a...

Op mijn weg naar onze inmiddels fameuze LocHal(altijd graag bezocht!) kwam ik haar tegen; ee. n fragiel vrouwtje met lang, sluik, roodachtig haar rond een vervallen en ingevallen gezicht. Ze sprak me aan: "Juffrouw!" verklaarde ze "Ik ben dakloos! Hebt u een Euro voor me?" Van de contanten die ik ...

Het was in de tijd dat ik de lagere school bezocht: de "Fatima"-school, gehuisvest in een laag gebouw van Zweeds hout waar de planken als de schubben van een vis overheen lagen. Een groot intermezzo zou het curriculum van het eerste leerjaar moeten onderbreken wegens mijn longziekte, maar ik zou d...

In het café zat ze tegenover me: kaarsrecht en gekleed in een elegante trui en samen dronken we onze koffie. Op onnaspeurlijke wijze had een ziekte haar botten aangetast en haar lichaam doordrongen maar ze bedankte me voor mijn troost en medeleven. Eens, in lang-vervlogen dagen was ik de typist...

De "Studio"-zaal vormt als het ware een "onderafdeling" van het grotere Schouwburg-complex dat ook vanavond een flink publiek zal trekken. In de foyer, een sfeervolle ruimte in de vorm van een halve maan, ondersteund door antracietgrijze pilaren, wachten vanavond enkele echtparen op wat de avond...

We schrijven begin februari 2020. Een bescheiden zwarte vogel schijnt voortijdig te willen gaan nestelen in de hoge bomen waarop ik uitkijk. Het tafereel herinnert me aan het gedicht over de lente in het jeugdboek dat ik eens, zo lang geleden, cadeau kreeg met Sinterklaas. Het is weer tijd voor m...

De panden in de Tuinstraat, die de Heuvel met de Nieuwlandstraat verbindt, rijzen hoog op en tijdens mijn wandeling besef ik dat daar eens Martin woonde in zijn riante studentenkamer; Martin, mijn vriend; economiestudent die als weinig anderen aan mijn ziekbed heeft gestaan; Martin die het kleine, g...