Hartenkreten

Het is in de loop van de tijd mijn "zaterdagse gewoonte" geworden de Tilburgse markt op het Koningsplein te bezoeken voor onder meer een portie frites met dubbel mayonaise en ook om de bloemen en de planten te bewonderen; de petunia's met violette kelken en de rode en witte geraniums; de trotse b...

Hoe graag heeft hij de blauwe meren bij Luzern en Neuchatel aanschouwd, al was het slechts één keer in zijn leven. Maar op de Rijnboot voelde hij zich een vreemdeling te midden van de overige gasten. Het levenslange verdriet om de zoon vervreemdde hem inderdaad van de anderen en het verstarde ...

Tot mijn verrassing trof ik bij mijn gang naar de nabijgelegen supermarkt, in de Nassaustraat, nog juist op het grasveld, een houten picknicktafel aan. Deze is als ontsnapt uit een knutseldoos of bouwpakket voor kinderen en ze is mogelijk geplaatst door de gemeente om de saamhorigheid tussen buurtbe...

.......het was in de tijd dat ik wegens mijn zwakke longen dagelijks het kleuterdagverblijf met de toepasselijke naam "Kleuterheil" bezocht, gesitueerd in de bosrijke omgeving tussen Goirle en Tilburg. Niet altijd stond ik 's morgens te popelen om met ome Rob, de buschauffeur, bekend en geliefd b...

De bebouwing in de omgeving van Woonzorgcentrum "De Volckaert" in Dongen mag er zijn en verdient zeker wel een schoonheidsprijs maar vanzelfsprekend blijft het voor de argeloze toeschouwer die het geheel van buitenaf beziet onduidelijk welke onheilspellende vormen van niet te definiëren leed en o...

Ik noem haar "Dracaena" maar weet niet of dat haar werkelijke naam is. Haar felgroene, langwerpige bladeren, die een fraaie tekening vertonen waaieren uit van haar stam. Trots en fier staat ze te pronken en er ontspruiten nog altijd nieuwe bladeren aan haar hart. Ik voed haar met zachte, rulle bru...

U gaf me de roman van de wereldberoemde schrijver cadeau, geschreven in de taal die zowel de taal van de "dichters en denkers" is als de taal waarin eens brute Nazistische commando's weerklonken: de taal die als een welluidende melodie van uw lippen rolde. Mij had u verkozen als uw laatste le...

"Wat is uw naam?", vraag ik de man die, als in stille, placide bedachtzaamheid, kennelijk gewikkeld in eigenzinnige, esoterische overpeinzingen, op de bank zit in de gemeenschappelijke, kale woonkamer die hij deelt met zijn mede-cliënten van de inrichting. "Mijn naam is Gijs", repliceert de...

Ik had in de stad, nu het territorium of "jachtterrein" weer is opengesteld en nu velen zich verdringen voor de winkels en beladen met spullen rondsjouwen alsof de armoede niet meer bestaat en alsof de materie de allergrootste zaligheid vertegenwoordigt, niettemin wat spulletjes aangeschaft voor e...

Ik moest me melden bij het loket met het indrukwekkende en glorieuze opschrift "Pfizer" in de grote, kale hal. De injectienaald zou het dunne, fragiele weefsel van mijn bovenarm doordringen en mijn tranen zouden stromen. Ik zou me verontschuldigen voor mijn ontroering maar het meisje in het unifor...

Redden we het of halen we het niet: dat was de grote vraag! Loerend naar buienradar zei ik: over een kwartiertje zou het moeten kunnen, dan halen we het net! De vraag was niet 'of we ergens op tijd zouden zijn', neen, de vraag was 'of we als twee verzopen katten thuis zouden komen'. Als de luc...

Toen ik verkeerde in onduidelijke troebelen, angstaanvallen en in datgene wat mijn beste vriend zou aanduiden met de omschrijving "Torpeur", werd er aangebeld. Een monteur van KPN, gekleed in de pantalon waarop in trotse letters de naam van zijn firma, maakte zijn opwachting en we schertsten samen...

Dodenherdenking van hen die vielen in de oorlog herdenken van hen, die vochten voor onze vrijheid gedenken van hen, die ‘t leven lieten op het slachtveld bedenken dat: verworven vrijheid nooit een vanzelfsprekendheid is! Dodenherdenking van hen die vielen voor ons, voor de vrijheid, ze...

De zwakzinnige en autistische man had heel zijn leven al verbleven onder de zorg van een steeds wisselende stroom verpleegkundigen aan wie hij zich bezwaarlijk kon of durfde te hechten. Hij is mijn broer die sinds jaar en dag verblijft in wat men "zijn appartementje" noemt en waar de speelgoedkast...

Ik kwam hem tegen in de supermarkt. Aanvankelijk herkende ik hem niet doordat zijn mondkap de helft van zijn gezicht in beslag nam. Zijn kale kruin torende er bovenuit. Vijf jaar vóór dit tijdstip had de Weense muziek weerklonken in de aula van het Crematorium waar we afscheid hadden genomen van z...

De walgelijke taferelen op tv die gisteren lieten zien dat: Duitsland leeggelopen was, om in Venlo de stad vol te laten lopen laten de gemoederen niet met rust! Meer dan 200 man voor een winkel in allerlei zaken, files op de weg, overvolle parkeerplaatsen, want: Duitsland zit in een lockdown en dus ...

Hij had naast mij plaatsgenomen op een bankje vóór de Copyshop. Hij droeg een lange, grijze, onappetijtelijke baard waar hij de mondkap overheen had gedrapeerd maar liet deze zakken toen een kennelijke vriend, een in mijn ogen zeer aantrekkelijke "he-man" hem aansprak, die begon te ratelen in ee...

Een vaste groep Tilburgers verzamelt zich dagelijks vóór de Kapel. Bij de man in de rolstoel, een van hen, heeft de suikerziekte zijn verwoestende werk gedaan; de verbonden stomp van zijn rechterbeen hangt desolaat neer in zijn invalidenwagen. Voor zijn goede hart heeft hij emplooi gevonden; ieder...

In vroege jeugdjaren was ik weleens met mijn ouders het lage, carré-vormige, witte gebouw, ontworpen door architect Jos Bedaux gaan bezichtigen, onwetend en onbewust dat ik er in latere jaren mijn entree zou maken als studente (bij die gelegenheid stapten roze flamingo's, "geleend" van het nabij...

Onze Willem II-straat - die zich uitstrekt tussen de Spoorlaan en de Nieuwlandstraat - heeft op een zonnige voorjaarsmorgen (die de panden in een bescheiden, bleek licht zet) toch wel iets van een grootstedelijkheid die aan Wenen, Parijs of Praag kan doen denken, maar die Tilburg in haar haveloze bu...

....en zo maakte eens mijn oma - mijn door mij boven alles vereerde oma, die zonder slag of stoot drieënnegentig jaar oud is geworden - het plakboek voor mij over de Zwitserse Sint Bernardshonden Steffie en Zara (die om hun hals de vaatjes levensreddende cognac dragen), dat ik nog ergens moet hebbe...

Het was in het kapitale pand van tandarts K. aan de Ringbaan Oost dat de pakjesavond voor de scholieren plaatsvond. De gymnasiasten woonden allen in villa's in de stad of in de naburige dorpen maar mijn vader, een klein ambtenaartje, kon mijn studie ternauwernood betalen. Mijn klasgenoot Reinolt...

Nog een paar dagen en een aantal maatregelen gaan eraf zeg maar, omdat: er mensen zijn die het willen en omdat er mensen zijn die: denken dat het kan? Nog een paar dagen en de boel kan los, ik beken eerlijk dat ik er geen voorstander van ben. Zo ongekend veel mensen liggen te worstelen in de ziekenh...

...en zo gebeurde het dat in de omgeving van het station, terwijl ik verpoosde bij de bushalte van lijn zeven, bij uitzondering geen menselijke gedaante mij aansprak, maar dat een wonderlijk, zwartgerokt dier mij naderde; een vogel, een kraai, die de schuwheid kennelijk overwonnen had en als het war...

Ze noemen haar "Tulipifera", Tulpenboom. Nu moet ze bloeien in die tuin op de hoek van de oude straat waarin mijn geboortehuis staat. In langvervlogen tijd, in kindsdagen, speldde mijn vriendinnetje haar bloesem op mijn vestje. Ik herinner me de zonnige straat, de bovenwoning, de huizen aan de ov...

Als ik het St.Annaplein passeer met de bus, weet ik dat daar achter de gevels van de huizen, achter de welhaast geblindeerde, in het zonlicht blikkerende ramen zich nog steeds de kamer bevindt; mijn eerste kamer, sinds jaar en dag door iemand anders bewoond, wellicht door een jonge student, die daar...

Mijn verdriet komt en gaat; wast af en aan als het getij dat de kust geselt en streelt.... Na de zoveelste ruzie stapelde mijn leed zich op als een ongewenste Toren van Babel; de tranen brandden achter mijn ogen maar vonden een uitweg en ze rolden gestaag over mijn wangen; tranen om het menselijk t...

De levenskracht was uit haar weggevloeid en ze bivakkeerde op de kale bodem van de rivier van haar bewustzijn. Heel haar leven had zij wanhopig gezocht naar de partner die zij nooit gevonden had.... Ze liep veertig jaar aan mijn zijde maar steeds strekte de neerslachtigheid zijn klauwen als met zu...

Nee, veeleisend ben ik niet, erg veel vraag ik niet. Echt het is minimaal wat ik wens, sterker nog: het is zeker weten een wens die meer mensen hebben...kijk: terug naar ons oude leven, al klinkt dat alsof ik een eeuw terug wil. Terug naar twee jaar geleden dat is niet eens wat ik wens, nee, ik w...

In de ontwakende tuin stonden in dat langvergeten jaar de ouders, de meisjes en het jongetje, hand in hand.... Het wilde, ongezeglijke broertje was niet te handhaven op het kinderdagverblijf of op de kleuterschool. De moeder nam hem mee naar de arts, die niets geloofde, totdat de wilde jongen ...