Versteende emoties zullen als fossiel lang verborgen blijven. Bij blootlegging kunnen zij door kenners vermoedelijk worden geanalyseerd en geduid maar helaas nooit meer tot leven worden gewekt.
Geplaatst in de categorie: emoties
Versteende emoties zullen als fossiel lang verborgen blijven. Bij blootlegging kunnen zij door kenners vermoedelijk worden geanalyseerd en geduid maar helaas nooit meer tot leven worden gewekt.
Er zijn 4 reacties op deze inzending:
Ik probeerde een moment tot uitdrukking te brengen, waarin ik als volwassene na 31 jaar op een plaats, waar ik de gelukkigste jeugd heb beleefd, de (kinder)emoties uit dat verleden opnieuw en met exact dezelfde blijdschap en/of ontroering te beleven. Dit bleek voor mij niet haalbaar en ik was diep teleurgesteld. Ik dacht aan sedimentlagen van gevoelens op weg naar volwassenheid en het geleidelijk tot fossiel worden van deze kinderlijk onbevangen emoties. De keuze voor het begrip "versteend" was derhalve een voor de hand liggende impulsief opkomende term.
Jouw reactie met die van Gabriëla zijn daarom niet alleen welkom maar werpen een totaal nieuw licht op hetgeen ik wilde beweren.
Emoties die versteend zijn onderzoeken en begrijpen, is een wijs begin. Om ze daarna een plek te geven. Een herinnering als een steentje uit de oven, zorgvuldig gekleid en gekleurd.
Stenen ontdooien inderdaad niet meer, zoals het ijs tot water, om tot leven te komen en opnieuw te stromen. Bij sommige emoties is dat ook maar beter, en daarom zijn ze ook van steen.
Maar stenen kunnen wel een helende werking hebben, waardoor, indien goed begrepen en op de juiste plek gelegd, de weg vrij wordt gemaakt voor nieuwe ervaringen, met nieuwe emoties, die zacht mogen blijven.
Nieuwe, zachte, bewegende emoties, als een wolkje in de lucht, als een druppel in het water, als de korrels zand op het strand, als het vlammetje van de kaars, waar alle wensen mee naar het universum gaan.