Inloggen
voeg je bewering toe

Beweringen




Er zijn 4 reacties op deze inzending:

Naam:
Gabriëla Mommers
Datum:
18 november 2014
Email:
gabrielamommersyahoo.com
Misschien voelen de emoties versteend, maar zijn ze het niet. Dan kunnen ze ook weer zacht worden, in eenzelfde of andere, misschien wel mooiere vorm. Het is in ieder geval een contradictio in terminis, want zoals Joanan terecht beweert, emoties zijn inderdaad niet van steen. Net zoiets als zwarte sneeuw of metalen glas. Maar voor verwerking in proza of poëzie wel een mooi thema, om krachtig iets uit te drukken wat met logica niet in woorden te vatten is.
Naam:
Günter Schulz
Datum:
17 november 2014
@ Joanan: Ik kan me vinden in jouw uiteenzetting en in dat verband is de kwalificatie "versteende" in mijn bewering misschien misleidend of helaas misplaatst.

Ik probeerde een moment tot uitdrukking te brengen, waarin ik als volwassene na 31 jaar op een plaats, waar ik de gelukkigste jeugd heb beleefd, de (kinder)emoties uit dat verleden opnieuw en met exact dezelfde blijdschap en/of ontroering te beleven. Dit bleek voor mij niet haalbaar en ik was diep teleurgesteld. Ik dacht aan sedimentlagen van gevoelens op weg naar volwassenheid en het geleidelijk tot fossiel worden van deze kinderlijk onbevangen emoties. De keuze voor het begrip "versteend" was derhalve een voor de hand liggende impulsief opkomende term.

Jouw reactie met die van Gabriëla zijn daarom niet alleen welkom maar werpen een totaal nieuw licht op hetgeen ik wilde beweren.
Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
16 november 2014
Mooi geprobeerd, maar qua metafysica te karig, daar de Akasha-kronieken alles opslaan wat ooit en nu en later door mensen wordt gedacht en gevoeld. Ieder gevoel en iedere gedachte van ieder individu wordt geregistreerd en opgeslagen door de Levengever. Daarom, emoties verstenen niet en nooit.
Naam:
Gabriëla Mommers
Datum:
15 november 2014
Email:
gabrielamommersyahoo.com
Mooi beschreven, Günter.

Emoties die versteend zijn onderzoeken en begrijpen, is een wijs begin. Om ze daarna een plek te geven. Een herinnering als een steentje uit de oven, zorgvuldig gekleid en gekleurd.

Stenen ontdooien inderdaad niet meer, zoals het ijs tot water, om tot leven te komen en opnieuw te stromen. Bij sommige emoties is dat ook maar beter, en daarom zijn ze ook van steen.

Maar stenen kunnen wel een helende werking hebben, waardoor, indien goed begrepen en op de juiste plek gelegd, de weg vrij wordt gemaakt voor nieuwe ervaringen, met nieuwe emoties, die zacht mogen blijven.

Nieuwe, zachte, bewegende emoties, als een wolkje in de lucht, als een druppel in het water, als de korrels zand op het strand, als het vlammetje van de kaars, waar alle wensen mee naar het universum gaan.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)