Geschiedenis
Als we over honderd jaar terugkijken op de geschiedenis van de mens, dan zullen we hoofdschuddend niet begrijpen hoe we de vorige eeuw en deze eeuw met onszelf, met elkaar, met onze omgeving en met onze medebewoners van deze planeet zijn omgegaan, en we zullen onszelf diep schamen dat het zo lang geduurd heeft voordat we eindelijk onze hersencellen eens werkelijk zijn gaan gebruiken om onszelf en elkaar te redden.
Geplaatst in de categorie: geschiedenis
Met diertjes knuffelen of bloemetjes water geven redden we het niet. Er moet echt van hogerhand met dwang (via o.a. onderwijs) een andere manier leven aangeleerd worden.
Heel kleine stapjes worden er al genomen - dus is er hoop. Met zweverig bezig zijn redden we het echt niet. Laten we eerst maar eens proberen de macht van de multinationals te beperken en te breken. En het besef dat we niet langer ieder voor zich bezig moet zijn maar met z'n allen om de aarde leefbaar te houden zowel in moreel als in milieutechnisch opzicht.
Ik wens de volgende generaties alvast sterkte - het wordt een hele klus.
Toch vind ik die visie te zwartgallig, want er zijn wel degelijk mensen, die zeer goed bezig zijn en die veel Liefdeslicht verspreiden. Het gekke is namelijk, dat de lelijkerds de meeste aandacht krijgen in de media. In het verborgene bloeien werkelijk schitterende bloemen. We moeten de spotlights verplaatsen. Soms is een klein, lief gebaar veel belangrijker, dan een sneer van Trump naar Kim Jong-un. Soms is een kleuter, die madeliefjes water geeft veel belangrijker dan de dagelijkse luchtvervuiling door miljoenen stupide autogebruikers. Het begint met het herontdekken van vaak kwetsbare kleinoden. Een liefheersbeestje op jouw vinger bewonderen, is soms veel belangrijker, dan al het dodelijke wapentuig op aarde. Het gaat erom om de perceptie om te schakelen. Hoe meer mensen dat gaan doen, hoe krachtdadiger dat gaat werken.