In dat jaar waren de nieuwe buren naast ons komen wonen en met het buurmeisje kon ik goed overweg....
Terugkijkend in de tijd moet ik veronderstellen dat ik samen met haar op de vlucht geslagen ben voor mama's harde handen die mij vaak afranselden en voor de stokken en bezems die vaak op mij neergekomen waren....
De volksbuurt waarin toentertijd nog sociale gevoelens domineerden, in tegenstelling tot het brute individualisme van vandaag de dag stond op stelten en welhaast wanhopig ondernam men…

Naar het water verlangde ik als een hongerige naar het voedsel, als een zieke naar de gezondheid, als een baby naar de moederborst. Het goedgunstige water heeft mij niet teleurgesteld.
Het heeft mijn oude, vervallen lichaam omgeven en gekoesterd als een mantel, als de handen en als de liefkozingen van een willige geliefde.
Kortom: het willige water sprong opgewekt naar voren en het nam de diepe verwondingen weg, geslagen door mijn jeugd en geschiedenis.

Het interieur van het pand van de fysiotherapiepraktijk aan de Amarantstraat spreekt niet onmiddellijk tot de verbeelding en dit heeft niets weg van het "voorportaal van de hemel". Aan de wand bevindt zich een soort portrettengalerij van personen met vrolijk lachende gezichten, kennelijk bedoeld om de argeloze bezoeker te verwelkomen en te bemoedigen. Aan een tafel in de wachtkamer confereren enkele gemoedelijke en gezellige Tilburgers.
In een ruimte die men via een gang kan bereiken staan de…

"Woont u hier al lang, mevrouw?" vragen de beide heren elektriciens. Het medelijden en de meewarigheid druipt van hun gezichten. Ze torsen een zware, zwarte koffer, gevuld met schroevendraaiers en ander materiaal, voldoende om een hersenoperatie te volvoeren.
Ik antwoordde zonder in detail te treden, hoewel ik zeer had willen benadrukken dat ik niet "zielig" ben.
Die morgen was een felle vonk, wellicht vergelijkbaar met de liefdevolle blik die tussen mensen kan ontbranden ontsnapt aan het…

We schreven negentienvijfenzestig. Ik was goed door het toelatingsexamen gekomen en trad aan voor de brugklas. Mijn trotse en liefdevolle oma schonk mij bij die gelegenheid de boekentas. De bruine lederen tas was zoals boekentassen horen te zijn en zoals deze gangbaar zijn. Ruim van inhoud, met twee voorvakken en een hengsel. Ze zou zes jaar dienen en mijn hele schoolcarrière begeleiden. Ze zou de vracht van de boeken dragen die ik ieder jaar in september kaftte en ik zou haar, zoals…

De Theresiakerk steekt als vanouds haar toren de hemel in die al van verre zichtbaar is vanaf de Spoorzone. Haar stenen gestalte verheft zich aan de rand van het gelijknamige plein met de chique, statige bebouwing.
Vandaag de dag herbergt zij na de verbouwing appartementen. Eens, in lang vervlogen jaren, vluchtte ik naar haar in de dolzinnige verwarring van mijn adolescentie, alsof een etherische, verheven en hoe dan ook onkenbare godheid hier, op ondoorgrondelijke wijze te midden van de…

De hond staat hoog op de slanke poten en houdt deze stram gestrekt. Zijn cognackleurige vacht glanst onder het licht dat het terras overspoelt op deze late augustusdag. Hij klemt de zwarte, gekromde nagels vast aan de harde ondergrond. De viltachtig beklede flaporen zijn gedrapeerd over de kop met de gloeiende bruine ogen die zich liefdevol en haast smekend en zo trouw richten op de bazin aan het tafeltje bij restaurant "De Katterug". Mijn compliment aan haar adres is oprecht: "Wat hebt u een…

Bij "Manfield" in de Heuvelstraat staat met heel grote letters op het glas van de ruit van de etalage het woord "Sale" vermeld. Binnen treft men op het hoge staketsel van een rek een hele rij schoenen aan. Momenteel alle in de aanbieding.
En zoals de bevolking een enorme verscheidenheid aan menstypen kent en men zijn partner wellicht kiest op grond van heel specifieke, individuele eigenschappen, besluit ik te opteren voor een paar beige dan wel grijswitte hoge schoenen die mijn enkels zullen…

Een veld vol zonnebloemen die hun kopjes naar de zon heffen siert nu het terrein bij de inrichting waarin mijn broer sinds jaar en dag verblijft. En dartel en frivool vlindertje fladdert over het veld.
September is aangebroken en de kou zit al in de lucht. Spoedig zullen we een nieuwe herfst verwelkomen. We moeten langzamerhand afscheid gaan nemen van de zomer.....

In een bocht van onze Heuvelstraat, waar deze bijna afbuigt en overgaat in de Nieuwlandstraat, naast de drogisterij die haar assortiment breed uitstalt en tegenover mijn voorvaderlijk huis, bevindt zich een kleine, bescheiden speelgoedwinkel.
In haar etalage tref je welhaast onverwacht een Bambi aan die je aankijkt met weerloze, verdrietige, bruine ogen alsof het onschuldige dier machteloos is ten opzichte van het leed dat zich ongebreideld overal opstapelt.
Verder ligt daar een doosje met…

Een moeder moest voor altijd afscheid nemen....
De Natuur heeft me in haar groene omhelzing genomen, waar Haar armen voorgoed voor me gesloten zijn....
En ik heb de dieprode en paarse bloemen van de rododendrons bewonderd die iets van Haar geest, van Haar hart en ziel weerspiegelen, waarin Haar leven bewaard en gevangen lijken te zijn
En de wind, die ruist in de boomtoppen, zei; "Zij houdt nog van je..."

Het was een dag in de vroege zomer waarop de ziel zich kon koesteren in vage dromen van onduidelijke signatuur als een hommel in de zon en de stoelen met de bekleding met bonte motieven stonden al klaar in de vergaderzaal.
Het was een dag om te dromen voor een ziel die nog kon dromen maar tijdens de vergadering vroeg ik mij af; zoemden de zielen van de aanwezigen zalig in het zonlicht en behoedden de staat van baten en lasten, de vaststelling van de agenda en van de notulen hen voor de ziekte…

In het hart van mijn donkerblonde kruin nestelt zich een krans van grijsheid, voorheen ongekend, mogelijk een teken of symbool van de wijsheid die zo oneindig moeizaam en traag tenslotte komt met de ouderdom, met de jaren.
De fotograaf vuurt als het ware het flitsende, felle licht van de camera op me af en het resultaat op de pasfoto is wellicht de beeltenis van een "menselijk amfibie" of van een soort van "breedbekkikker".

Het was in die jaren waarin de allerliefste nog bij ons was dat de Kermis, zoals gebruikelijk ieder jaar, de centrale pleinen van onze stad in beslag nam. Bij de bonte kramen speelde men een spel en gokte men en men liet zich de hoogte in tillen door de Hooggaatie, men zwierde rond en men bezette de terrassen.
En zo was het in al die jaren traditie geworden dat ik voor Haar een "zachte kaneelstok" meebracht van het festijn. Men verkocht daar gewoonlijk de roze, zoete stokken en de lichtbruine,…

Het was een mooie ambiance in de Umberstraat, in het langwerpige, lage gebouw dat zo merkwaardig gesitueerd is te midden van de troosteloosheid en somberheid van de overige bebouwing aan het Paletplein.

Door malversaties die ik niet kan achterhalen en waarbij mijn brein het laat afweten is de artsenpraktijk teloor gegaan en een zeer ontoereikend plakkaat op de ramen geeft aan dat men hoogst teleurgesteld is.
Binnen nodigden eens de luxueuze banken, bekleed met lichtbruin leer, en de prachtige…

Ik wist dat ik eens de reis zou gaan maken en moest gaan maken; de reis naar de wijk van onze stad waarin we zo lang gewoond hadden; de reis naar het kleine arbeidershuisje dat ik nog een keer wilde zien en dat het schouwtoneel was geweest van mijn jeugd en van zoveel onvergetelijke gebeurtenissen.
De Arriva-bus doorkruist eerst de straten van mijn wijk en houdt halt bij het station met zijn inwendige drukte en rumoer. Zij nadert daarna de stillere volksbuurt waarin ik opgroeide en spoedig ben…

Voor het eerst wachtte mevrouw die zondagmiddag al op mijn komst, althans dat bleek duidelijk doordat ze in de septemberzon heen en weer drentelde achter haar rollator vóór de hoofdingang van het Zorgcentrum en mij blij begroette bij mijn aankomst.
Het vertrouwen tussen ons was gegroeid en ik wilde haar niet meer kwijt.
Eenmaal aangekomen in de kleine kamer die ze sinds anderhalf jaar bewoont, spreek ik met mevrouw waarbij zij verklaart: "Het waren engelen; witte engelen, man en vrouw, met…

De straten rondom het gigantische complex van het Zorgcentrum dragen namen van kleuren zoals "vermiljoen" of "indigo".
Ik nader het witte gebouw met de vele ramen waarachter de appartementen van de bejaarden schuilgaan. Mijn toekomstige begeleider staat al op me te wachten bij de receptie. Ik geef hem een hand en hij voert me naar een tafeltje in het restaurant waaraan al een mevrouw met een zeer breekbare, fragiele gestalte heeft plaatsgenomen naast een honderdtweejarige dame die…

Het leek een rustige middag te worden bij de Huisartsenpost. De pastelkleurige plastic stoelen schenen te wachten tot ze bezet zouden worden door patiënten. De artsen zouden het vermoedelijk niet druk krijgen die middag.
Het was rustig totdat een meneer, vergezeld van een corpulente dame, arriveerde. Er gebeurde aanvankelijk niets totdat de meneer uitbarstte in geweld en de dame aanviel. Hij schreeuwde haar toe dat hij "recht had op zijn geld".
De dames van de Huisartsenpost stonden er…

Eens, echter nog niet zo lang geleden, bevond ik mij in de wachtkamer van de Huisartsenpost en trof ik daar een babypop aan. Deze lag daar zomaar als een door achteloosheid of verwaarlozing achtergelaten kind, als een baby die om onduidelijke redenen verstoken was van de onontbeerlijke zorg van een vader en moeder.
De pop droeg een soort van wit hansop en kentekenen van een soort van verwonding in het gezichtje; een geschondenheid en een schennis van de gaafheid zoals slechts voorkomen bij…