Je huis en de buurt waarin je woonde "zegevierden" door troosteloosheid en miezerigheid (je noemde je huis zelfs een "wachtkamer voor de dood") maar het was het huis waarin ik de Liefde gevonden had die een welhaast bovennatuurlijke glans verleende aan het geheel, zoals de Liefde als door een toverstaf kan doen. Jouw leven was eveneens aangeraakt…

De eerste kerstkaart lag in de brievenbus. De envelop toonde een zwart, lopend schrift, maar dan in drukletters en deze bevatte een foto van het gezinnetje van mijn lesbische nicht en van haar vriendin en hun twee kinderen, glimlachend en door de fotograaf in een harmonieuze pose afgebeeld. Men had mij weten te bereiken; men had geprobeerd een afstand…

Het pand van Kapsalon "De Bruyn" neemt nauwelijks een opvallende plaats of positie in te midden van de troosteloze bebouwing aan de Tilburgse Broekhovenseweg. In het interieur overheerst de kleur bruin, geheel in overeenstemming met de naam van de zaak. Ik ben er meteen welkom en men strekt graag de handen naar me uit om mijn kapsel in orde te…

Wanneer men de formidabele draaideur van het Elisabeth Ziekenhuis, die ten overvloede een bemoedigende one-liner draagt, gepasseerd is, belandt men op de "Medische Boulevard". Deze wordt begrensd door winkels zoals een lingeriezaak, een gelegenheid waar men voor zijn opgenomen dierbaren troostrijke hebbedingetjes kan aanschaffen, een kapper en een…

Nog altijd bevindt zich halverwege onze Nassaustraat de helgroene "kubus" van de Brabantse Ontwikkelings Maatschappij, ingericht als kantoor, waarin geconfereerd wordt en werd door de gehelmde heren over de werkzaamheden ten behoeve van het Groot Onderhoud van de oude flatjes in de straat, zij het dat men zich momenteel richt op de woningen ter linkerzijde…

De Abdij van Koningshoeven sprak al in mijn vroegste jeugdjaren tot mijn huiveringwekkende verbeelding. In een bocht van de weg, die verder weg voert naar Oisterwijk en Moergestel, vindt men het indrukwekkende kruisbeeld met het uit witte steen vervaardigde lichaam van de gemartelde en naakte Christusfiguur, bron van mijn kinderlijke nachtmerries en…

De zware toegangsdeur van het nieuwe Wijkcentrum was gesierd door een "erehaag" van kleurige ballonnen. Vandaag zou het officieel geopend worden. Gaandeweg kwamen er meer bezoekers binnen in de "Ontmoetingsruimte" die gesierd en verlicht werd door heldere bolronde lampen, die neerhingen aan lange draden vanaf het hoge plafond. De mannen keurig…

De straten die de namen dragen van medici die ongetwijfeld hun sporen verdiend hebben zoals Pieter Pauw, Reinier de Graaf en Gerard de Bondt omcirkelden het oude St. Elisabeth Ziekenhuis dat in later jaren aan de slopershamer ten prooi viel. Daarna verrees op zijn grondgebied Psychiatrisch Ziekenhuis "Jan Wier". In die straten vierde ik mijn jongste…

De kersttijd naderde en mevrouw Van Keulen, die mij gaandeweg, tijdens de tweeëneenhalf jaar van onze geregelde ontmoetingen tot een "moeder" dan wel tot een vriendin was geworden, had voorzichtig te kennen gegeven dat zij uitzag naar een "gezel" in de vorm van een weliswaar levenloze maar toch "vrolijke" en "gezellige" kabouter die haar eenzame…

We schreven december 2010. Kerstmis naderde. Ik liep door de duistere, donkere straat en keek op naar een verlicht raam, gesierd door een lichtend kunstwerkje van glas. Het was het raam van de woning van mijn vroegere vriendin, een woning die eens mijn tweede thuis vormde. Door onherroepelijke en onoverkomelijke ruzies en conflicten hadden we ons…

Vanavond gooide ik uit domme frustratie een pittig pak oude kranten naar de beeldbuis, Met daarop de snel rebbelende Eva Jinek die in haar talkshow een moeder en een dochter ontving. Met het uiteraard onvermijdelijke verkooppraatje over een boek over hun onderlinge ruzie ontstaan in de coronaperiode. Om aan te geven dat zij niet van de straat waren,…

Het was een warme dag in juli en lange, antracietgrijze schaduwen legden zich over de wereld. Zijn naam was August en ik vergeleek deze met die van mijn lang vergeten oom wiens as op het verre continent rust en met de naam van mijn favoriete schrijver August Strindberg. We hadden afgesproken samen naar Peerke Donders te gaan, een etablissement dat…

Af en toe signaleer ik hem her en der. Hij behoort tot de mensensoort die eveneens geen enkele degradatie verdient; hij behoort tot onze mongoloïde medemensen. Hij onderhoudt relaties met vrijwel alle chauffeurs van "Veolia" en voert op plagerige, joviale dan wel serieuze wijze luidkeels gesprekken met hen zodat de overige passagiers gewild of ongewild…

Ik was voor niets naar Oisterwijk geweest. Mijn nieuwe wandelvriendin, die ik had leren kennen via een advertentie, had ik er niet getroffen. Op de heenweg striemden regen en hagel de voorruit van de auto van de Deeltaxi. Geen weer voor een wandeling. De ruitenwissers waren druk in de weer. De regen had ons verrast, zoals zomerregen soms doet.…

In mijn achterkamertje, verstopt en onttrokken aan het oog, stond sinds jaar en dag de platenkoffer, herinnering aan en erfstuk van mijn vader. Op een dag heb ik deze te voorschijn gehaald en geopend; de kartonnen vakken die de waaier van haar innerlijk vormen, bevatten de kleurige, glanzende platenhoezen met romantische afbeeldingen van de Rijn, kastelen…

Mijn jarenlange vriendin en ik zijn uitgenodigd bij S., een mevrouw van middelbare leeftijd met koperrood geverfd haar die kennelijk onder rechtstreekse auspiciën van Jezus Christus de Christelijke Liefde praktiseert en ons onder haar hoede wenst te nemen. Mijn vriendin betreedt het huis. Haar benen, gehuld in een donkerblauwe legging die tot de kuit…

Aan het Arendplein, dat gedomineerd wordt door een in alle seizoenen groene grasvlakte waar de huizen zich omheen scharen, bevonden zich in vroeger tijd de brede etalages van een speelgoedwinkel en van een schoenenzaak. Ik herinner me dit alles nog zeer goed. De aan genoemd plein grenzende wijk Fatima, die eveneens een kleine en bescheiden winkelgalerij…

In alle seizoenen ben ik naar je toegegaan. Als vogels hun nesten bouwden in de hoge bomen bij je huis en hun kleintjes voorzagen van het voer, als de rode rozen van de zomer je tuintje verfraaiden, als het groen van de bomen reeds verlevendigd werd door enkele gele bladeren. En je zat vóór me; je mooie, bijna symmetrische, klassieke gezicht werd…

De Jacobushoeve, mij voorheen onbekend, is ergens op het Brabantse platteland gesitueerd, in het buitengebied. We gaan daar heen in december als de winter de wereld al in zijn greep heeft en overheerst en als de kou in de lucht zit. De dames en heren van ons gezelschap zullen zich scharen rond een tafel in wat een verbouwde boerderij blijkt te zijn…

Ach mama, hoe lief, verlegen en fragiel sta je op die oude foto, te midden van twee dames, met een glas wijn in de hand, op een sofa, toen onze oom zijn bruiloft vierde; je was vijfenveertig. Hoe strekte je, toen je tachtig was, je doorgroefde hand naar me uit; hoe zei je; "Je bent mijn kind!" En ik ben nog altijd je oudste dochter, die je de…