Uit mijn jeugdherinneringen/Het kleine witte kerkje

Mijn zusje en ikzelf liepen aan de goedgunstige hand van onze ouders....

Eens was de winternacht over de wereld gevallen en deze had zich over haar ontfermd

Het moet een klein, bescheiden kerkje geweest zijn waarnaar we onze voetstappen richtten

Helder geel licht straalde uit de vensters als een verwelkoming

We waren pelgrims, reizigers door de nacht

Ik heb het witte kerkje nooit weergezien, weet niet of het er nog is

Vaag zweeft haar beeld me voor de geest als een ongrijpbare gestalte, als een schim, als een droom, als een vluchtige, ijle maar ondanks alles solide herinnering.....

geschiedenis

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 7